Μετὰ δὲ τὸ βάπτισμα πάλιν προσέπεσεν ὁ ἡγεμὼν εἰς τὴν Ἁγίαν, παρακαλῶν καὶ λέγων εἰς αὐτήν· «Δούλη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, εὖξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα λάβω συγχώρησιν διὰ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα ἔπραξα ἐναντίον σου, καὶ ἵνα τελειώσω τὴν ζωήν μου μὲ καλὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως». Τότε λοιπὸν ἡ Ἁγία προσηυχήθη δι’ αὐτόν, καὶ τοιουτοτρόπως ὁ ἡγεμὼν εὐθὺς παρέδωκε τὴν ψυχήν του, δοξάζων καὶ εὐλογῶν τὸν Θεόν· ἡ δὲ ἁγία Βασίλισσα κηδεύσασα τὸ λείψανον τοῦ ἡγεμόνος μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπον καὶ ἐνταφιάσασα, ἐξῆλθεν ἔξω τῆς πόλεως τῆς Νικομηδείας ἕως τρία σημεῖα τόπον, καὶ εὑροῦσα μίαν πέτραν, ἐστάθη ἐπάνω εἰς αὐτὴν καὶ προσηυχήθη καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἡ πέτρα ἀνέβλυσεν ὕδωρ. Πιοῦσα δὲ ἡ Ἁγία ἀπὸ τὸ ὕδωρ καὶ εὐχαριστήσασα τὸν Θεόν, ἐπῆγεν ὀλίγον ἐμπρὸς καὶ εἶπε· «Κύριε, δέξαι τὸ πνεῦμά μου ἐν εἰρήνῃ» καὶ οὕτω ἀπῆλθε πρὸς Κύριον χαίρουσα καὶ εὐχαριστοῦσα· τοῦτο δὲ ὡς ἔμαθεν ὁ Ἐπίσκοπος Ἀντώνιος ἐκήδευσε καὶ ἐνεταφίασε τὸ πάνσεπτον αὐτῆς λείψανον πλησίον εἰς τὴν πέτραν ἐκείνην, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀνέβλυσε τὸ ὕδωρ μὲ τὴν προσευχὴν τῆς Ἁγίας, τὸ ὁποῖον τρέχει μέχρι σήμερον.