καὶ ὅσοι ἤρχοντο εἰς αὐτὸν διὰ νὰ γίνουν Μοναχοί, τοὺς ἔστελλεν εἰς τὸ Κοινόβιον τοῦ μεγάλου Θεοκτίστου, καθὼς ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς χρόνους ἔστειλεν εἰς αὐτὸ καὶ τὸν Ὅσιον καὶ Ἡγιασμένον Σάββαν, ὅστις προσελθὼν εἰς τὸν Εὐθύμιον παρεκάλει αὐτὸν νὰ τὸν δεχθῇ· ἔστειλε δὲ τοῦτον ὁ Εὐθύμιος εἰς τὸν μέγαν Θεόκτιστον, διότι ὁ Σάββας ἦτο ἀκόμη νέος καὶ ἀγένειος· ὅθεν τὸν διώρισε νὰ ζῇ εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Θεοκτίστου καὶ νὰ μανθάνῃ παρ’ αὐτοῦ τὰ τῆς μοναδικῆς φιλοσοφίας μαθήματα.
Ἐγένετο ὅθεν καὶ ὁ Ἅγιος οὗτος Θεόκτιστος μέγας καὶ ὀνομαστὸς εἰς ὅλους, καθὼς ἐγενέτο μέγας καὶ ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, καὶ ἐδείχθη εἰς τοὺς ἀνθρώπους τύπος καὶ κανὼν πάσης ἀρετῆς· φθάσας δὲ εἰς βαθὺ γῆρας, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἔπεσεν εἰς βαρεῖαν ἀσθένειαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον· ἐκηδεύθη δὲ καὶ ἐτάφη ὁσίως τὸ ὅσιον αὐτοῦ λείψανον ἀπὸ χεῖρας Ὁσίων, δηλαδὴ τόσον τοῦ μεγάλου Εὐθυμίου, ὅστις τότε ἦτο ἐνενήκοντα ἐτῶν, ὅσον καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀναστασίου [1], κατὰ τὴν τρίτην τοῦ παρόντος μηνὸς ἐν ἔτει υνα’ (451).