Εἰς ταύτην τὴν τιμωρίαν ᾐσθάνετο ὀδύνην πολλὴν ὁ τρισόλβιος, καὶ ἐκοκκίνιζεν ἐκ τῆς ροῆς τῶν αἱμάτων ὅλον τὸ ἔδαφος· ὁ δὲ Τιριδάτης ἔβαλε πάλιν καὶ τὸν ἔδειραν ὠμότερον, ἁπλώσαντες αὐτὸν ὑπτίως κατὰ γῆς. Ἔπειτα ἔθλιψαν τὴν κεφαλήν του διὰ μηχανικοῦ ὀργάνου καὶ ἔβαλον εἰς τοὺς ρώθωνας αὐτοῦ διὰ μιᾶς σύριγγος σαπωνόχωμα (σόδαν ἢ ποτάσσαν) καὶ ὄξος δριμὺ ἡνωμένα μεθ’ ἅλατος καὶ νίτρου, τῶν ὁποίων εἰσῆλθεν ἡ δριμύτης ἕως εἰς αὐτὰ τὰ βαθύτατα μέρη τῆς κεφαλῆς καὶ ἕως εἰς αὐτὸν τὸν ἐγκέφαλόν του. Εἶτα κατέκαιον τὴν κεφαλήν του ἐπὶ ἓξ ἡμέρας διὰ θυλάκου δερματίνου πλήρους θερμοτάτης στάκτης τῆς καμίνου, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἔβαλον τὸν Ἅγιον· τὴν δὲ ἑβδόμην, ἀφοῦ τὸν ἐξήγαγον, εἶπεν ὁ Τιριδάτης πρὸς καταφρόνησιν· «Τάχα ἐπῆγες εἰς τὰ βασίλεια τοῦ Χριστοῦ σου, καὶ ἀπήλαυσας ὀλίγην ἀπὸ τὴν θαυμασίαν ἐκείνην μακαριότητα;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἀκόμη δὲν ὑπάγομεν εἰς ἐκείνην τὴν δόξαν καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν, παρὰ ὅταν ἔλθῃ ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐν τῇ Δευτέρᾳ Αὐτοῦ Παρουσίᾳ, ἵνα κρίνῃ ἅπαντας, καὶ τότε οἱ μὲν εὐγνώμονες δοῦλοί του θὰ λάβωσι πλουσίαν τὴν ἀνταπόδοσιν, σὺ δέ, ἄθλιε, θὰ λάβῃς τὴν τιμωρίαν, ἡ ὁποία σοῦ πρέπει κατὰ τὰς πράξεις σου».

Θυμωθεὶς ὅθεν ὁ Τιριδάτης τὰ μέγιστα προσέταξε καὶ ἐκρέμασαν τὸν Ἅγιον κατακέφαλα, καὶ διὰ τοῦ ἀφεδρῶνος ἔρριπτον ἄφθονον ὕδωρ, ἐντὸς τῆς κοιλίας του πρὸς καταισχύνην οἱ ἀλιτήριοι· μετὰ ταῦτα τὸν ἐκολάκευσε πάλιν ὁ Τιριδάτης, εἶτα δὲ τὸν ἐφοβέρισε νὰ τὸν θανατώσῃ μὲ δεινὰ κολαστήρια· ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος δὲν ἐπείθετο εἰς τὸ νὰ ὑπακούσῃ, τὸν ἐκρέμασαν πάλιν καὶ μὲ σιδηροῦς ὄνυχας ἐξέσχιζον τὰς πλευράς του ἀσπλάγχνως καὶ ἔτρεχαν κρουνηδὸν τὰ αἵματα· κατόπιν ἔστρωσαν εἰς τὴν γῆν σιδηροῦς τριβόλους, ἐπάνω εἰς τοὺς ὁποίους σύροντες αὐτὸν ὑπτίως ὁλόγυμνον τοῦ ἔλεγον· «Ποῦ εἶναι τώρα ὁ Θεός σου, καὶ δὲν σὲ λυτρώνει ἀπὸ τὰς χεῖρας μας;». Πάλιν δὲ τὸν ἐφυλάκισαν καὶ τὴν ἐπιοῦσαν ἰδὼν ὁ Τιριδάτης αὐτὸν ὑγιᾶ εἰς ὅλας του τὰς πληγάς, ἐθαύμασε καὶ διέταξε νὰ βάλωσι σιδηρᾶς κνημῖδας εἰς τὰ γόνατά του, σιδηρᾶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας του καὶ νὰ τὸν κρεμάσωσιν. Οὕτω δὲ κρεμάμενος διέμενεν ὁ Ἅγιος τρεῖς ὁλοκλήρους ἡμέρας. Ἐν ᾧ δὲ πάλιν περιεπαίζετο ὑπὸ τοῦ Τιριδάτου, διότι δὲν τοῦ ἔδιδεν ὁ Χριστὸς βοήθειαν, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐγὼ ἔχω εἰς χαράν μου τὰ κολαστήρια ταῦτα, διότι εἶναι ψυχοσωτήρια· ἀλλὰ σὺ ἐπισωρεύεις εἰς τὴν κεφαλήν σου πῦρ καταφλέγον αἰωνίως».