Μέρος Γ’. Ἡ ἐξορία τοῦ Ἰωάννου καὶ ἡ ἐν Πάτμῳ δρᾶσις αὐτοῦ.

Τώρα λοιπὸν πίστευσον εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον, καὶ θὰ σωθῇς σὺ καὶ ὁ οἶκός σου». Ἀπεκρίθη ὁ ἱερεύς, λέγων· «Καὶ ἐπίστευσα καὶ πιστεύω, Μαθητὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ»· καὶ παραλαβὼν ἡμᾶς εἰσήγαγεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ζητῶν ἵνα βαπτισθῇ. Διδάξας λοιπὸν καὶ κατηχήσας αὐτὸν ἱκανῶς ὁ Ἰωάννης, ἐβάπτισε πάντας εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

ιζ’. Ἡ θεραπεία τοῦ πάσχοντος υἱοῦ τῆς χήρας.

ΔΙΑΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ἐκεῖ ἡμέρας ἑπτὰ χαίροντες καὶ ἀγαλλόμενοι διὰ πάντα τὰ θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἰωάννου, ἐξήλθομεν ἐκεῖθεν καὶ ἤλθομεν εἰς τόπον καλούμενον «Φλογεῖον»· συνήχθη δὲ ἐκεῖ πᾶσα σχεδὸν ἡ πόλις διὰ νὰ ἀκούσῃ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἰωάννου. Κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν μία γυνὴ χήρα, διασχίσασα τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ ἐλθοῦσα ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἰωάννου, λέγουσα· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν τὸν ὁποῖον πιστεύεις καὶ κηρύττεις, ἐλέησόν με»· εἶπε δὲ πρὸς αὐτὴν ὁ Ἰωάννης· «Τί θέλεις ἵνα ποιήσω πρὸς σέ;». Ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ λέγουσα· «Ἀποθανὼν ὁ ἀνήρ μου μοὶ ἐγκατέλειψεν ὀρφανὸν παιδίον τριῶν ἐτῶν, τὸ ὁποῖον μετὰ κόπων καὶ μόχθων πολλῶν ἀνέθρεψα καὶ ἀνέδειξα τέλειον ἄνδρα· τοῦτον δὲ ἐκτύπησε πονηρὸς δαίμων· καὶ κατεξώδευσα πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου δίδουσα εἰς τοὺς ναοὺς καὶ εἰς τὰ ἱερὰ τῶν λεγομένων θεῶν καὶ εἰς τοὺς κακογνώμονας ἱερεῖς, καὶ οὐδόλως παρ’ αὐτῶν ὠφελήθη. Ὅθεν παρακαλῶ σε, Ἀπόστολε τοῦ μεγάλου Θεοῦ, λυπήσου με τὴν ἀθλίαν καὶ θεράπευσον τὸν υἱόν μου». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Ἰωάννης· «Πήγαινε καὶ φέρε αὐτὸν εἰς ἐμὲ διὰ νὰ τὸν θεραπεύσω».

Πιστεύσασα ἡ γυνὴ εἰς τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου ἔδραμεν, εὐθὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς, καὶ εἶπε πρὸς τὸν πάσχοντα υἱόν της· «Ἐλθὲ ἵνα ὑπάγωμεν πρὸς τὸν Ἰωάννην τὸν Ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ διὰ νὰ σὲ θεραπεύσῃ»· καὶ εὐθὺς μὲ τὸν λόγον τοῦτον ἐξῆλθεν ὁ δαίμων ἀπ’ αὐτοῦ πρὸ τοῦ νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Ἰωάννην. Λαβοῦσα ὅμως τοῦτον ἡ μήτηρ ἔφερεν αὐτὸν σωφρονοῦντα πρὸς τὸν Ἰωάννην· ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐξεθαμβήθησαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν διὰ τοῦ Ἀποστόλου αὐτοῦ ἐνεργοῦντα τοιαῦτα παράδοξα θαύματα· πολλοὶ δὲ ἕνεκα τούτου ἐπίστευσαν εἰς τοὺς λόγους τοῦ Ἰωάννου καὶ ἐβαπτίσθησαν ὑπ᾽ αὐτοῦ. Καὶ λαβὼν ἐκ τῆς χειρὸς ὁ Ἰωάννης τὸν θεραπευθέντα νεανίσκον εἰσῆλθε μετ’ αὐτοῦ καὶ τῆς μητρὸς εἰς τὸν οἶκον αὐτῶν, καὶ κατηχήσας ἐβάπτισεν αὐτοὺς καὶ πάντας τοὺς ἐν τῷ οἴκῳ αὐτῶν, καὶ ἐμείναμεν ἐκεῖ πλησίον αὐτῶν ἡμέρας τρεῖς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ θεῖος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς συμπεραίνει, ὅτι ὁ μέγας Ἰωάννης οὗτος ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον κατὰ τὸ τελευταῖον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Δομετιανοῦ, ἤτοι κατὰ τὸ δέκατον πέμπτον ἔτος αὐτῆς (διότι τόσα ἔτη ἐβασίλευσεν), ἤτοι κατὰ τὸ ἐνενηκοστὸν πέμπτον ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ, ὡς χρονολογεῖ ὁ Μελέτιος. Μέμνηται δὲ τῆς ἐπὶ τοῦ Δομετιανοῦ ἐξορίας τοῦ ἁγιωτάτου Ἰωάννου καὶ ὁ θεῖος Εἰρηναῖος ἐν τρίτῳ καὶ πέμπτῳ τῶν «Κατὰ Αἱρέσεων», ἔνθα καὶ τὸν χρόνον ἐσημειώσατο· καὶ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς εἰς τὸν λόγον περὶ τοῦ «Τὶς ὁ σῳζόμενος πλούσιος». Ὁ δὲ Ἀδριχώμιος εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγει, ὅτι ὁ Ἀπόστολος οὗτος ἐπέμφθη δεδεμένος ἀπὸ τῆς Ἐφέσου εἰς τὴν Ρώμην. Ἐκεῖ δὲ πλησίον τῆς πύλης τῆς λεγομένης Λατίνας ἐποτίσθη δηλητήριον θανατηφόρον καὶ δὲν ἐβλάβη. Εἶτα ἐρρίφθη μέσα εἰς ἕνα πίθον γεμᾶτον ἀπὸ βραστὸν ἔλαιον κατὰ τὴν ἕκτην Μαΐου ἡμέραν Κυριακήν. Μείνας δὲ καὶ ἐκ τούτου ἀβλαβής, ἐξωρίσθη εἰς Πάτμον ὑπὸ Δομετιανοῦ, ὡς ἱστορεῖ ὁ Μελέτιος. Τὴν τοῦ δηλητηρίου πόσιν σημειοῖ καὶ ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος εἰς τὸ κβʹ κεφάλαιον τῶν «Μονολόγων», λέγων· «Ὑπὲρ τοῦ γεύσασθαι ταύτης (τῆς γλυκύτητος τοῦ Θεοῦ) δηλητηρίου ποτήριον Ἰωάννης ἀτρόμως ἐξέπιεν».

[2] Κατὰ τὸν Ὅσιον Νικόδημον, εἰς Πάτμον εὑρισκομένου τοῦ μεγάλου Ἰωάννου, στέλλει πρὸς αὐτὸν ἐπιστολὴν ὁ μακάριος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὢν τότε ἐνενήκοντα ἐτῶν γέρων, ἐν ᾗ ἐγκωμιάζει τὸν μέγαν τοῦτον Ἀπόστολον, λέγων· «Προσαγορεύω σε τὴν ἱερὰν ψυχήν, ἠγαπημένε. Καὶ ἔστι μοι τοῦτο πρὸς σὲ παρὰ τοὺς πολλοὺς ἰδιαίτερον. Χαῖρε ἀληθῶς, ἠγαπημένε, τῷ ὄντως ἐραστῷ καὶ ἐφετῷ καὶ ἀγαπητῷ λίαν ἠγαπημένε. Τί θαυμαστόν, εἰ Χριστὸς ἀληθεύει, καὶ τοὺς μαθητὰς οἱ ἄδικοι τῶν πόλεων ἐξελαύνουσιν, αὐτοὶ τὰ κατ’ ἀξίαν ἑαυτοῖς ἀπονέμοντες, καὶ τῶν Ἁγίων οἱ ἐναγεῖς ἀποδιαστελλόμενοι καὶ ἀποφοιτῶντες;». Προσθέτων δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐγκώμια, καὶ ἥλιον ὀνομάζων τοῦ Εὐαγγελίου τὸν μέγαν Θεολόγον, προφητεύει εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπιστολῆς, ὅτι μέλλει νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν ἐξορίαν καὶ θὰ ἐπιστρέψῃ πάλιν εἰς τὸν τόπον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ὅτι ἐκεῖ μέλλει νὰ παραδώσῃ πολλὰ ἀγαθά, λέγων αὐτολεξεί· «Ἀξιόπιστος δὲ πάντως εἰμὶ τὰ προεγνωσμένα σοι, καὶ μαθὼν ἐκ Θεοῦ καὶ λέγων, ὅτι καὶ τῆς ἐν Πάτμῳ φυλακῆς ἀφεθήσῃ, καὶ εἰς τὴν ἀσιάτιδα γῆν ἐπανήξεις, καὶ δράσεως ἐκεῖ τοῦ ἀγαθοῦ μιμήματα καὶ τοῖς μετὰ σὲ παραδώσεις». Κατὰ τὴν πρόρρησιν λοιπὸν ταύτην τοῦ θείου Διονυσίου, ὅτε ὁ βασιλεὺς Τραϊανὸς ἐβασίλευσε μετὰ τὸν Νέρβαν ἐν ἔτει ϟηʹ (98), ἐστάλησαν γράμματα βασιλικὰ εἰς τὴν Πάτμον, τὰ ὁποῖα ἀνεκάλουν τὸν μέγαν Ἰωάννην ἀπὸ τὴν ἐξορίαν.

[3] Ὁ Δοσίθεος ἐν σελίδι 13 τῆς Δωδεκαβίβλου λέγει, ὅτι συνέγραψε τὸ Εὐαγγέλιον ὁ Ἰωάννης ἀπὸ δεήσεως τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀσίας καὶ οὐχὶ τῶν Πατμίων, ὡς γράφεται ἐνταῦθα. Συμμαρτυρεῖ δὲ καὶ ὁ Μελέτιος εἰς τὸν πρῶτον τόμον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας αὐτοῦ λέγων, ὅτι ἐν Ἐφέσῳ συνέγραψεν ὁ Ἰωάννης τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰς ἐπιστολάς του. Συμβιβάζει ὅμως καὶ θεραπεύει τὴν διαφωνίαν ταύτην ὁ αὐτὸς Μελέτιος λέγων, ὅτι προέγραψε μὲν ὁ Ἰωάννης τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰς ἐπιστολὰς εἰς τὴν Πάτμον, ἐξέδωκε δὲ καὶ ἐδημοσίευσε ταῦτα εἰς τὴν Ἔφεσον. Ἔγραψε δὲ τὸ Εὐαγγέλιον, κατὰ τὸν Δοσίθεον, κατὰ τὸ ἑξηκοστὸν τέταρτον ἔτος ἀπὸ τῆς Ταφῆς ἢ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Ἢ κατ᾽ ἄλλους, μετὰ τριάκοντα ἓξ ἔτη ἀπὸ τῆς Ἀναλήψεως, δύο ἔτη ὕστερον ἀπὸ τῆς συγγραφῆς τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία εἶναι τὸ δυσκολώτατον βιβλίον πάντων τῶν τοῦ κόσμου βιβλίων, κατὰ τὸν Ἱερώνυμον, καὶ ἡ σκοτεινοτάτη καὶ δυσκολωτάτη βίβλος κατὰ τὸν Μελέτιον. Ἤρχισε δὲ ἀπὸ τῆς προαιωνίου Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἀφῆκε τὴν ὑστέραν οἰκονομικῶς, διὰ τοὺς αἱρετικοὺς τοῦ καιροῦ ἐκείνου, Ἐβίωνά τε καὶ Κήρινθον, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, εἰς στερέωσιν μὲν τῶν εὐσεβῶν, ἀντίρρησιν δὲ τῶν αἱρετικῶν τῶν λεγομένων Γνωστικῶν, ὡς καὶ αὐτῶν τῶν Νικολαϊτῶν, ὡς λέγει ὁ Εἰρηναῖος, ὁ Ἱερώνυμος, καὶ ὁ Ἐπιφάνιος. Ἔγραψε δὲ τὴν Ἀποκάλυψιν τέσσαρα ἔτη πρὸ τῆς κοιμήσεώς του, κατὰ τὸν Μελέτιον.

Σημείωσαι ὅτι ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ ᾽Αλεξανδρείας, ὁ κατὰ τὰ τέλη τοῦ δευτέρου αἰῶνος ἀκμάσας, λέγει εἰς τὸ Χρονικὸν τὸ συνεκδοθὲν μετὰ τῶν βιβλίων τῆς Βυζαντίδος, ὅτι τὸ ἰδιόχειρον Εὐαγγέλιον τοῦ θείου τούτου Ἰωάννου μέχρι τοῦ νῦν φυλάττεται χάριτι Θεοῦ εἰς τὴν τῶν Ἐφεσίων ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν, καὶ ὑπὸ τῶν πιστῶν ἐκεῖ προσκυνεῖται· ἀναφέρεται δὲ ἐν τοῦτῳ ὅτι τρίτη ὥρα ἦτο, ὅτε ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη, καθὼς καὶ τὰ ἀκριβῆ χειρόγραφα περιέχουσι. (Βλέπε σημείωσιν 20 Νικηφόρου τοῦ Θεοτόκη εἰς τὴν μετάφρασιν Κλήμεντος τοῦ Κανονικοῦ ἐν τῇ «Ἀνασκευῇ» τῆς τότε διερμηνευθείσης Διαθήκης καθὼς καὶ εἰς τὴν εἰκοστὴν τοῦ Δεκεμβρίου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τί ἐν ἐπιστολῇ αὐτοῦ γράφει ὁ Ἅγιος οὗτος. Ἐν δὲ τῇ «Ἑκατονταετηρίδι» γράφεται, ὅτι ἐπὶ Δομετιανοῦ, ἐν ἔτει ϟϛʹ (96), ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης ἐπέμφθη δέσμιος ἐξ Ἀσίας εἰς Ρώμην ὑπὸ τοῦ Ἀνθυπάτου, ὅπου ἐτέθη ἐντὸς λέβητος πλήρους ζέοντος ἐλαίου, καὶ ἐφυλάχθη ἀβλαβής, ὡς γράφει ὁ Ἱερώνυμος εἰς βιβλίον αʹ. Ἔπειτα ἐξωρίσθη ἐκεῖθεν εἰς Πάτμον, καὶ συνέγραψε τὴν θείαν Ἀποκάλυψιν, ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Δομετιανοῦ, κατὰ Εἰρηναῖον καὶ Ἱερώνυμον.

Σημείωσαι ὅτι τὰ λόγια ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα γράφει ὁ Ἰωάννης εἰς τὴν Καθολικὴν πρώτην Ἐπιστολήν του, ἤτοι ὅτι· «τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντὲς ἐν τῇ γῇ, τὸ Πνεῦμα καὶ τὸ Ὕδωρ καὶ τὸ Αἷμα, καὶ οἱ τρεῖς εἰς τὸ ἕν εἰσι» (κεφ. εʹ), ταῦτα τὰ λόγια ἄλλοι, οὐχὶ ὀρθῶς, τὰ λέγουσιν ὡς νόθα, ἐπειδὴ εἰς πολλὰ ἀρχαῖα χειρόγραφα δὲν ἐμφέρονται πλὴν εὑρίσκονται εἰς πάμπολλα ἀντίγραφα. Ὅθεν καὶ ὁ νεώτερος Σιμώνιος ὁμολογεῖ, ὅτι εὗρε τὰ τοιαῦτα λόγια εἰς διακόσια ἀντίγραφα ἀρχαιότατα, ὅσα δὲ ἀντίγραφα εὗρε, μὴ περιέχοντα αὐτά, δὲν ἦσαν παλαιότερα τῶν ἑξακοσίων ἐτῶν. Ἀναφέρονται δὲ τὰ λόγια ταῦτα καὶ ὑπὸ τοῦ Τερτυλλιανοῦ εἰς τὸ «Κατὰ Πραξέου» βιβλίον πρῶτον, κεφάλαιον εἰκοστὸν πέμπτον, καὶ ὑπὸ τοῦ Κυπριανοῦ εἰς ἐπιστολὴν πρὸς Ἰωβιανὸν «Περὶ Μονάδος». Καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς δὲ Πατέρες, τετρακόσιοι τόσοι Ἐπίσκοποι, ἐκτιθέμενοι τὴν ἑαυτῶν πίστιν εἰς Οὐνερικὸν τὸν βασιλέα τῶν Ἀρειανῶν Οὐανδάλων ἐν ἔτει υπδʹ (484), τὰ αὐτὰ λόγια ἀναφέρουσιν αὐτολεξεί. Ἀλλὰ καὶ ὁ νεώτερος Καλμέτος προβάλλεται τοὺς ὑπὲρ τῆς αὐθεντίας τῶν λόγων ἐκείνων κατὰ τῶν ἀντιλεγόντων συγγραψαμένους. Γράφει δὲ περὶ τούτων καὶ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν.