Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἐστολισμένος μὲ πᾶν εἶδος ἀρετῆς, καὶ μέχρι τοῦ γηρατείου του, δὲν ἠμέλησε τὴν ἄσκησιν (διότι ἂν καὶ ἦτο ἐτῶν ἐνενήκοντα (90), ὅμως ὁ τρισμακάριστος πάντοτε ἵστατο εἰς τόπον ἀπόκρυφον καὶ προσηύχετο), διὰ ταῦτα, λέγω, τὰ ἔνθεα αὐτοῦ κατορθώματα ἠξιώθη νὰ βλέπῃ τὸν μέγαν Θεοδόσιον, μετὰ τὸν ἐκείνου θάνατον, ὁ ὁποῖος ἐφαίνετο εἰς αὐτὸν καὶ συνέψαλλε μετ’ αὐτοῦ. Ἀκολούθως ἤκουσε καὶ μίαν φωνὴν αὐτοῦ τοῦ ἰδίου Θεοδοσίου, ἥτις ἔλεγεν εἰς αὐτὸν ταῦτα· «Ἀδελφὲ Κόπρι, ἰδοὺ ἔφθασεν ὁ καιρὸς τοῦ θανάτου σου. Ὅθεν ἐλθὲ πρὸς ἐμέ, διὰ νὰ ἀναπαυθῇς εἰς τὸν ἑτοιμασθέντα σοι τόπον τῆς ἀναπαύσεως». Λάμψας λοιπὸν ὁ Ὅσιος οὗτος μεταξὺ τῶν Ἁγίων ἐκείνων Πατέρων ὡς ἥλιος, ἐστολισμένος μάλιστα καὶ μὲ τὸ λαμπρὸν τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀφοῦ ἤκουσε τὴν ἄνωθι φωνήν, ἠσθένησεν ὀλίγον. Καὶ ἀποχαιρετήσας ὅλους τοὺς Πατέρας καὶ Ἀδελφούς, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.