ΚΟΠΡΙΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη εἴς τινα κοπρίαν, εὑρισκομένην ἔξωθεν τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, διότι διωκομένη ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, ὁμοῦ μὲ ἄλλους πολλοὺς πλησιοχώρους καὶ καταφεύγουσα πρὸς τὸν Ἅγιον Θεοδόσιον διὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀσεβῶν, ἐκρατήθη ἀπὸ τὰ κοιλοπονήματα. Καὶ εὑρίσκουσα τὴν ἐκεῖ κοπρίαν, ἐγέννησεν ἐπάνω εἰς αὐτήν. Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασαν οἱ Ἀγαρηνοί, εὑρίσκοντες οἱ Μοναχοὶ τὸ βρέφος ἐν τῇ κοπρίᾳ κατὰ προσταγὴν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου ἔλαβον αὐτὸ καὶ ἐπωνόμασαν Κόπριν. Ἔτρεφον δὲ αὐτὸ μὲ γάλα αἰγός, ἡ ὁποία ἔβοσκε μὲν ὁμοῦ μὲ τὰς ἄλλας αἶγας, ὅταν δὲ ἤρχετο ὁ καιρὸς διὰ νὰ θηλάζῃ τὸ παιδίον, τότε διεχωρίζετο ἀπὸ τὰς ἄλλας καὶ μόνη κατέβαινεν ἀπὸ τὸ βουνόν. Καὶ ἀφοῦ ἐθήλαζε τὸ παιδίον, πάλιν ἐπέστρεφεν εἰς τὴν συνήθη της βοσκήν. Καὶ τοῦτο ἐποίει, ἕως οὗ τὸ παιδίον ηὔξησε καὶ ἔτρωγε στερεωτέραν τροφήν.
Οὗτος λοιπόν, ὅταν ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν τελειοτέραν, ἔγινεν ἀγαπητὸς εἰς τὸν μέγαν Θεοδόσιον καὶ ἐπειδὴ ἐφύλαξεν ἀμόλυντον τὸ κατ’ εἰκόνα, διὰ τοῦτο ἠξιώθη καὶ τῆς τοῦ Πνεύματος Χάριτος, καὶ τὰ θηρία ὑπέτασσε. Διότι μίαν φορὰν εὑρίσκων ἄρκτον τινά, ἥτις ἔτρωγε τὰ μαρούλια τοῦ κήπου, ἔλαβεν αὐτὴν ἀπὸ τὸ ὠτίον καὶ ἐξήγαγε τοῦ κήπου. Καὶ ἐπιτιμήσας αὐτὴν μὲ τὴν εὐχὴν τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου τὴν ἔκαμε νὰ μὴ ἔμβῃ πλέον εἰς τὸν κῆπον.
Ἀλλὰ καὶ ἀναβαίνων ποτὲ εἰς τὸ βουνὸν ὁμοῦ μὲ τὸν ὄνον τοῦ Μοναστηρίου διὰ νὰ κόψῃ ξύλα, ἐπειδὴ μία ἄρκτος ἐπλήγωσε τὸν ὄνον εἰς τὸ μηρίον, ἐκράτησεν ὁ Ὅσιος τὴν ἄρκτον, καὶ ἐφόρτωσεν εἰς αὐτὴν τὰ ξύλα, εἰπών· «Δὲν θὰ σὲ ἀφήσω πλέον, ἀλλὰ σὺ θὰ κάμνῃς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ ὄνου, τὸν ὁποῖον ἐπλήγωσας, ἕως οὗ ὑγιάνῃ ἐκεῖνος». Καὶ λοιπὸν διὰ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου ὑπετάσσετο εἰς αὐτὸν ἡ ἄρκτος καὶ ἔφερε τὰ ξύλα. Οὗτος μίαν φορὰν ὑπηρετῶν εἰς τὸ μαγειρεῖον καὶ βλέπων, ὅτι ὁ λέβης ἔβραζε καὶ ἐχύνετο ἔξω τὸ μαγειρευόμενον ὄσπριον, ἐπειδὴ δὲν εὗρε τὴν συνειθισμένην χουλιάραν, ἔβαλε γυμνὴν τὴν χεῖρα του μέσα εἰς τὸν λέβητα ἐκεῖνον καί, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἔπαυσε τὸ ὑπερβολικὸν βράσιμον, χωρὶς νὰ πάθῃ παραμικρὰν βλάβην ἡ χείρ του.