Ὅτε παρουσιάσθη ἔλλειψις τροφίμων κατὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Ναοῦ, ὁ κτίτωρ Ἅγιος ἀπέστειλε τοὺς ἁλιεῖς τοῦ χωρίου εἰς τὴν πλησίον θάλασσαν ἵνα ἁλιεύσωσιν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου· οὗτοι δὲ ἁλιεύσαντες, συνέλαβον τοσοῦτον πλῆθος ἰχθύων, ὥστε πάντες ὡμολόγησαν ὅτι τοῦτο προῆλθεν ἐκ θαύματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, Ψαροπιάστου ἔκτοτε ἐπονομασθέντος.
Ἀφήσας ἐνταῦθα ἐπιστάτην τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ὅσιος, Ἱερομόναχον τινα, Εὐτύχιον ὀνομαζόμενον, αὐτὸς ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Μυριοκεφάλων· ἐκεῖθεν δὲ ἀναχωρήσας αὖθις, μετέβη εἰς θέσιν καλουμένην Μουσσέλα, ἔνθα ἔκτισεν ἑτέραν Ἐκκλησίαν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Παταπίου, τὴν ὁποίαν κατέστησεν ἀκολούθως Μοναστήριον· πάσας δὲ τὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰ Μονύδρια ταῦτα ἀφιέρωσεν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης εἰς τὴν Μονὴν τῶν Μυριοκεφάλων.
Θέλων ὅμως ὁ Ὅσιος ἵνα καταστήσῃ τὴν Μονὴν ταύτην ἀνεξάρτητον, ἀνενόχλητον καὶ ἀπείρακτον ἀπὸ παντὸς προσώπου ἐκκλησιαστικοῦ καὶ πολιτικοῦ, ἀπῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ αὐτοκράτορος Ρωμανοῦ τοῦ Β’ (959-963) καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀλεξίου, τῶν ὁποίων δεηθείς, ἔλαβε χρυσόβουλλον καὶ σιγγιλλιῶδες γράμμα, ἵνα ἡ Μονὴ αὕτη λαμβάνῃ κατ’ ἔτος ἐκ τοῦ βασιλικοῦ τελωνείου νομίσματα ἡμίσειαν λίτραν καὶ ἄλλα τινά, καὶ νὰ τελῇ αὕτη τοῦ λοιποῦ ἀπείρακτος, ἀνεμπόδιστος, ἀνενόχλητος καὶ παντελῶς ἐλευθέρα μετὰ τῶν συνηνωμένων μετ’ αὐτῆς Μονυδρίων, ἐπὶ τῶν ὁποίων νὰ μὴ ἔχωσιν οὐδὲν δικαίωμα οἱ κατὰ καιροὺς Μητροπολῖται καὶ Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ αὕτη τὸ δικαίωμα ἵνα ἀναφέρεται ἐλευθέρως πρὸς τὸν Πατριάρχην ἐπὶ πάσης ὑποθέσεως αὐτῆς. Ἐδώρησαν δὲ εἰς αὐτὸν καὶ οἱ Χριστιανοὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἱερὰς Εἰκόνας, ἱερὰ σκεύη, βιβλία καὶ ἄλλα Ἐκκλησιαστικῆς φύσεως πράγματα, τὰ ὁποῖα πάντα ἔφερε καὶ ἀφιέρωσεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Μυριοκεφάλων, ἐκ τῆς ὁποίας ἀναχωρήσας πάλιν, μετέβη πρὸς τὰ μέρη τῶν Χανίων, ἔνθα εἰς θέσιν Κουφὸν ἔκτισεν ἑτέραν Μονὴν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, σῳζομένην μέχρι σήμερον καὶ φέρουσαν χρονολογίαν ͵αδ’ (1004) καὶ ὄπισθεν αὐτῆς πρὸς τὸν αἰγιαλὸν ἔκτισεν ἑτέραν εἰς τὸ χωρίον Ἀζωγυρὲ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.