Ἀφοῦ δὲ ὁ Ἅγιος ἐγένετο Ἐπίσκοπος, εἰργάσθη νὰ ἐξαπλώσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ᾠκοδόμησεν Ἐκκλησίας καὶ καλῶς τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐδίδαξε, πολλοὺς δὲ τῶν Ἑλλήνων καθῳδήγησεν εἰς θεογνωσίαν ποικίλα δὲ πάθη θεραπεύων, νεκροὺς ἀναστῶν, δαίμονας διώκων καὶ μυρία ἄλλα τεράστια θαύματα ἐνεργῶν, ἐμισήθη ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ κατεκάη ὑπ’ αὐτῶν μαζὶ μὲ τὸν Μύρωνα παραδώσας τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τὸ δὲ ἱερώτατον καὶ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἐνταφιασθὲν ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν πλεῖστα ὅσα θαύματα ἐνήργησε καὶ ἐνεργεῖ εἰς τοὺς μετὰ πόθου καὶ πίστεως προσερχομένους εἰς τὸν Ἱερὸν αὐτοῦ Ναόν, τὰ ὁποῖα ἐὰν θελήσωμεν νὰ περιγράψωμεν ἐνταῦθα ἕν πρὸς ἕν δὲν θέλει ἐπαρκέσει εἰς ἡμᾶς ὁ χῶρος, ἐκ τῶν πολλῶν δὲ θὰ ἀναφέρωμεν ἕνα καὶ μόνον ὑπερθαύμαστον καὶ φρικῶδες, τὸ ὁποῖον ὁ θαυμάσιος οὗτος ἐτέλεσεν, ἵνα ἐκ τοῦ ἐλαχίστου τούτου γνωρίσωμεν τὴν πρὸς Θεὸν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου.
Κατὰ τὸ ἔτος ͵αψξθ’ (1769) ἓν παιδίον, Ἰωάννης καλούμενον, υἱός τινος Χατζῆ Σάββα ἀπὸ τῆς πόλεως Λευκωσίας καὶ ἐκ τῆς ἐνορίας Πεφανερωμένης, κατείχετο ὑπὸ ἀγρίου δαίμονος καὶ ἐβασανίζετο συνεχῶς καθ’ ἡμέραν. Οἱ δὲ γονεῖς τοῦ παιδίου ἐκ τῆς πολλῆς αὐτῶν θλίψεως ἔφεραν αὐτὸ εἰς τὸν ἅγιον Ναὸν τοῦ θαυματουργοῦ Ἐπισκόπου Ἡρακλείδου, κατὰ τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ μνήμη αὐτοῦ. Ἐν τῷ καιρῷ δὲ τῆς θείας λειτουργίας, ὢ τοῦ θαύματος! συνετάραξε σφοδρῶς ὁ πονηρὸς δαίμων τὸ παιδίον, τὸ ὁποῖον καταληφθὲν ὑπὸ ἐμέτου ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ στόματος ἕνα ὄφιν σπιθαμιαῖον καὶ δύο καρκίνους (καβούρια), τὰ ὁποῖα ἀναρτήσαντες κατόπιν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ διεφύλαττον αὐτά, ἵνα τὸ θαυμάριον τοῦ Ἁγίου διακηρύττηται· ἀπὸ δὲ τῆς ὥρας ἐκείνης ἐθεραπεύθη τελείως τὸ παιδίον, πάντες δὲ οἱ παρευρισκόμενοι ἐξεπλάγησαν εἰς τὸ φρικῶδες τοῦτο θαῦμα καὶ ἐδόξαζον μεγαλοφώνως τὸν Θεὸν καὶ τὸν αὐτοῦ Ἱεράρχην θαυματουργὸν Ἡρακλείδην, ὅστις καὶ πολλὰς ἄλλας θαυματουργίας καθ’ ἑκάστην ἐπιτελεῖ εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.