Ἐπειδὴ δὲ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην ἐκτύπησε τὸ σήμαντρον διὰ νὰ ἐγερθοῦν οἱ πατέρες εἰς τὸν Ὄρθρον, ἐξύπνησεν ὁ Ἱερεὺς καὶ ἐνῷ ἐνόμιζεν, ὅτι ἡ ὀπτασία, τὴν ὁποίαν εἶδεν, ἦτο ὄνειρον, ἁπλώσας τὴν χεῖρα του εἰς τὸ ἐπανωφόριόν του, ὢ τοῦ θαύματος! εὗρε πραγματικῶς τὰ μῆλα. Καὶ θαυμάσας διὰ τὴν παράδοξον αὐτῶν εὐωδίαν, ἔμεινεν ἀκίνητος ἐπὶ πολλὴν ὥραν. Ἔπειτα πορευθεὶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ βλέπων ἐκεῖ ἱστάμενον τὸν Εὐφρόσυνον, ἀπέσυρεν αὐτὸν εἰς παράμερον τόπον καὶ τὸν ὥρκισε διὰ νὰ τῷ εἴπῃ, ποῦ ἦτο ἐκείνην τὴν νύκτα. Ὁ δὲ Εὐφρόσυνος εἶπεν· «Συγχώρησόν μοι, πάτερ εἰς κανὲν μέρος δὲν ὑπῆγα κατὰ τὴν νύκτα ταύτην, εἰμὴ τώρα ἦλθον εἰς τὴν Ἀκολουθίαν». Καὶ ὁ Ἱερεὺς εἶπε· «Διὰ τοῦτο ἐγὼ πρότερον σὲ ἔδεσα μὲ ὅρκους, διὰ νὰ φανοῦν εἰς ὅλους τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ σὺ δὲν πείθεσαι νὰ φανερώσῃς τὴν ἀλήθειαν;».
Τότε ὁ ταπεινόφρων Εὐφρόσυνος ὑπακούων εἰς τὸν Ἱερέα ἀπεκρίθη· «Ἐκεῖ, πάτερ, ἤμην, ὅπου εἶναι τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα μέλλουν νὰ κληρονομήσουν οἱ ἀγαπῶντες τὸν Θεὸν καὶ τὰ ὁποῖα καὶ πρὸ πολλῶν ἐτῶν ἐζήτεις νὰ ἴδῃς· ἐκεῖ εἶδες καὶ ἐμὲ ἀπολαμβάνοντα τὰ τοῦ κήπου ἐκείνου ἀγαθά· διότι θέλων ὁ Κύριος νὰ πληροφορήσῃ τὴν ἁγιωσύνην σου περὶ τῶν ζητουμένων ἀγαθῶν τῶν Δικαίων ἐνήργησε δι’ ἐμοῦ τοῦ εὐτελοῦς τοιοῦτον θαῦμα». Ὁ δὲ Ἱερεὺς εἶπε· «Καὶ τί, πάτερ Εὐφρόσυνε, ἔδωκας εἰς ἐμὲ ἐκ τῶν ἀγαθῶν τοῦ κήπου;». Ὁ δὲ Εὐφρόσυνος ἀπεκρίνατο· «Τὰ ὡραῖα καὶ εὐωδέστατα μῆλα, τὰ ὁποῖα τώρα ἔβαλες εἰς τὴν κλίνην σου· ὅμως, πάτερ, συγχώρησον, ὅτι σκώληξ ἐγώ εἰμι καὶ οὐκ ἄνθρωπος». Τότε ὁ Ἱερεὺς διηγήθη εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὴν ὀπτασίαν τὴν ὁποίαν εἶδε καὶ διὰ μέσου αὐτῆς παρεκίνησεν ὅλους εἰς θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν καὶ εἰς ζῆλον τοῦ καλοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς. Ὁ δὲ μακάριος Εὐφρόσυνος, φεύγων τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἀπεχώρησε κρυφίως ἀπὸ τὸ Μοναστήριον καὶ ἐμακρύνθη φυγαδεύων, μείνας ἀγνώριστος παντελῶς, πολλοὶ δὲ ἀσθενεῖς τρώγοντες ἐκ τῶν μήλων ἐκείνων ἰατρεύθησαν ἀπὸ τὰς ἀσθενείας των [2].