ΚΕΝΔΕΑΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν καταλιπὼν τὴν πατρίδα αὐτοῦ Ἀλαμανίαν [1], εἰς ἡλικίαν δέκα ὀκτὼ ἐτῶν ἦλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα ἔνθα ἠσπάσατο τον μοναχικὸν βίον. Ἐπιθυμῶν δὲ τὴν ἡσυχίαν, ἦλθεν εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου καὶ παρέμεινε τρεφόμενος ἀπὸ τὰ ἀκρόδρυα, ἀγωνιζόμενος κατὰ μόνας καὶ μένων ἄγνωστος εἰς τοὺς πολλούς. Ἡ ἐνάρετος αὐτοῦ πολιτεία ἐγνωρίσθη ἀπὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπετέλεσε θεραπεύσας τὸν υἱὸν μεγάλου ἄρχοντος. Ὁ ἄρχων αὐτὸς ὡδήγησε τὸν υἱόν του εἰς περιβόητόν τινα Ἀσκητὴν Ἀνανίαν παρακαλῶν αὐτὸν νὰ τὸν θεραπεύσῃ. Ὁ Ἀνανίας ταπεινούμενος ἀπέστειλε τὸν ἄρχοντα εἰς τὸν Κενδέαν· ὁ Κενδέας ἀρχικῶς ἠρνεῖτο, ἔπειτα πεισθεὶς ἐπεκαλέσθη τὴν εὐχὴν τοῦ Ἀνανίου καὶ οὕτως ὁ παῖς ἐθεραπεύθη.
Ἐκ τούτου ἔγινεν ὁ Ὅσιος περιβόητος, ἠναγκάσθη δὲ νὰ δεχθῇ Ἱερωσύνην καὶ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν Λαύραν. Συνηθισμένος ὅμως εἰς τὴν ἡσυχίαν δὲν ἠδύνατο νὰ παραμείνῃ ἐκεῖ· ὅθεν ἔφυγε πάλιν εἰς τὴν ἔρημον ὃπου ἔκαμε καὶ ἄλλα θαύματα θεραπεύσας καὶ τὸν υἱὸν γεωργοῦ τινος ἐκδιώξας ἀπ’ αὐτοῦ τὸ πονηρὸν πνεῦμα ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐβασανίζετο. Ταῦτα μὴ ὑποφέρων ὁ πονηρὸς δαίμων ἐξήγειρεν ἐναντίον τῶν ἐν τῆ ἐρήμῳ ἀγωνιζομένων Ἀσκητῶν τοὺς Βλεμμύους [2], ὑπὸ τῶν ὁποίων διωκόμενοι ἠναγκάσθησαν νὰ ἐγκαταλείψωσι τὰ ἐρημητήριά των, διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ὅσιος Κενδέας ἠναγκάσθη νὰ τοὺς ἀκολουθήσῃ. Ἐμβάντες δὲ εἰς πλοῖον κατέπλευσαν εἰς Κύπρον, ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν λιμένα τῆς Πάφου, κρίμασιν οἷς οἷδεν ὁ Κύριος, ἐναυάγησε τὸ πλοῖον, οἱ δὲ Ὅσιοι μείναντες ἀβλαβεῖς διεσκορπίσθησαν εἰς διάφορα μέρη τῆς Κύπρου ζῶντες ἀσκητικὴν πολιτείαν.
Ἐξελθὼν ὁ Ὅσιος Κενδέας τῆς θαλάσσῃς ἔκρινεν ὅτι ἐκεῖ ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ παραμείνῃ· ὅθεν ἔκαμεν εἰς τὸν ἀπόκρημνον ἐκεῖνον αἰγιαλὸν καλύβην καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ ἀγωνιζόμενος. Ὁ δὲ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας φθονῶν διὰ τοῦτο ἐσχηματίσθη εἰς ἄνθρωπον καὶ ἔπεσε νύκτα τινὰ εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ζητῶν δῆθεν εὐλογίαν, σκοπῶν ὅμως νὰ τὸν τρομάξῃ καὶ νὰ τὸν ρίψῃ εἰς τὴν θάλασσαν. Αἰφνιδιασθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν ἀπροσδόκητον ἐμφάνισιν ἐσκόνταψε καὶ ἔπεσε κατωκέφαλα εἰς τὴν θάλασσαν, ἔφθασε δὲ ἕως τὸν βυθόν, Χάριτι ὅμως Θεοῦ ἔμεινεν ἀβλαβής.