ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς περιφήμου νήσου Κύπρου, ἀπὸ κώμης καλουμένης Λαμπάδος (ἐξ οὗ καὶ Λαμπαδιστής), γονεῖς ἔχων εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους. Οὗτος μονογενὴς τυγχάνων, ἐξ αὐτῶν σχεδὸν τῶν σπαργάνων ἐγένετο δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθαρώτατον διὰ τὴν σεμνότητα τῶν ἠθῶν, τὴν εὐλάβειαν πρὸς τὰ θεῖα καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν ζῆλον πρὸς πᾶν ὠφέλιμον καὶ θεάρεστον, μὲ τὰ ὁποῖα περιεκοσμεῖτο. Διανύων δὲ τὸ τέταρτον ἤδη ἔτος τῆς ἡλικίας ἐδόθη εἰς μάθησιν τῶν ἱερῶν γραμμάτων καὶ τοσοῦτον προέκοπτε κατὰ τὴν σπουδὴν καὶ μελέτην τῶν θείων, ὥστε πάντας τοὺς κατ’ αὐτὸν ὑπερέβαλλε κατὰ τὴν ὀξύτητα τοῦ νοὸς καὶ τὴν ἐπίδοσιν τῶν θείων μαθημάτων, καὶ πάντοτε ἐσχόλαζε μετὰ μεγάλης ἐπιμελείας καὶ φρονήσεως εἰς τὴν μελέτην τῶν θείων ἐντολῶν, ἀλλὰ καὶ τοὺς διδάσκοντας τὰ θεῖα λόγια ἠκροᾶτο μετὰ πολλῆς προσοχῆς καὶ εὐλαβείας.
Ἐλθὼν ὁ Ἅγιος εἰς ἡλικίαν νόμιμον, καθημερινῶς παρεκινεῖτο καὶ ἐβιάζετο ὑπὸ τῶν γονέων του νὰ λάβῃ σύζυγον νέαν τινὰ ἐκλεγεῖσαν παρ’ αὐτῶν, ἀλλ’ οὗτος ὁ μακάριος οὐδόλως ἐπείθετο εἰς τοῦτο, ἔχων ὅλον τὸν νοῦν ἐστραμμένον πρὸς τὸν Κύριον, τὸν ὁποῖον διεκαῶς ἐπεθύμει νὰ ἀκολουθήσῃ, φέρων ἐπὶ τῶν ὤμων τὸν ἐλαφρὸν αὐτοῦ ζυγόν. Τότε ὑπὸ τοῦ φθόνου καὶ τῆς βασκανίας τῶν γεννητόρων τῆς γυναικός, τὴν ὁποίαν τοῦ εἶχον προετοιμάσει, χωρὶς αὐτὸς νὰ θέλῃ τοῦτο, καὶ διὰ σατανικῆς συγχρόνως ἐνεργείας ἔπαθε τύφλωσιν τῶν ὀφθαλμῶν. Ἀλλὰ τὸ ἀπρόοπτον τοῦτο συμβὰν οὐδόλως ἐπτόησεν ἢ ἐτάραξε τὸν Ἅγιον, ὄντα προητοιμασμένον διὰ πάντα πειρασμόν, ὅστις καὶ ἔλεγεν ἐν ἑαυτῷ: «Ἐὰν καὶ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμοὺς ὑστερήθην, ἔχω ὅμως τοὺς ψυχικούς, διὰ νὰ βλέπω τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου». Καὶ παραλαβὼν ἕνα ἐκ τῶν οἰκετῶν του (Ἰωάννην καὶ τοῦτον καλούμενον), ἀνεχώρησε μετ’ αὐτοῦ ἐκ τῆς πατρικῆς του οἰκίας διὰ κατάλληλον πρὸς ἡσυχίαν καὶ προσευχὴν τόπον, ἔνθα καὶ καθυπέβαλεν ἑαυτόν, μὲ φρόνημα θεῖον καὶ οὐράνιον, εἰς σκληρὰν ἄσκησιν, νηστεύων καὶ προσευχόμενος πάντοτε. Μετελάμβανε τροφῆς κάθε τρεῖς ἢ καὶ τέσσαρας ἡμέρας, γευόμενος ὀλίγου ἄρτου ξηροῦ καὶ ὕδατος μόνον, διὰ τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως.