ΑΜΜΟΥΝ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τὸ γένος Αἰγύπτιος, ὀρφανὸς δὲ γενόμενος, ἀφοῦ ἀπέθανον οἱ γονεῖς του, ἠναγκάσθη ἀπὸ τὸν θεῖον του, ὅταν ἦτο εἴκοσι δύο ἐτῶν, νὰ ἔλθῃ εἰς γάμον. Ὅταν ἐστεφανώθη μὲ τὴν σύζυγόν του, ἀφ’ οὗ ἀνεχώρησαν ὅλοι ἀπὸ τὴν γαμήλιον χαρὰν καὶ ἔμειναν μόνοι, τῆς λέγει· «Ἔλα, κυρία ἀδελφή, νὰ σοῦ διηγηθῶ τὸν σκοπόν μου. Τοῦτο τὸ στεφάνωμα, τὸ ὁποῖον ἔγινεν εἰς ἡμᾶς, ἐὰν θέλῃς καὶ συμφωνῇς καὶ σύ, καθὼς ἐπιθυμῶ καὶ ἐγώ, νὰ μείνῃ ἕνωσις πνευματικὴ καὶ ὄχι σωματική. Νὰ ἔχωμεν τὰς κλίνας μας χωριστά, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Σωτῆρός μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φυλάξωμεν τὴν παρθενίαν μας καθαράν, διὰ νὰ χαίρωμεν αἰωνίως εἰς τὸν Παράδεισον». Ταῦτα λέγων ὁ Ἀμμοὺν ἐξήγαγεν ἀπὸ τὸν κόλπον του ἓν μικρὸν βιβλίον καὶ τὸ ἀνεγίνωσκε, τὸ ὁποῖον περιεῖχε ρητὰ τῆς θείας Γραφῆς, τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν Ἀποστόλων περὶ παρθενίας καὶ καθαρότητος. Ἔλεγε δὲ καὶ αὐτὸς ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν ἐξήγησιν ὅσα τὸν ἐφώτιζε τὸ Πνεῦμα τὸν Ἅγιον.

Ἔτυχε δὲ καὶ ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένον κοράσιον ἀγαθὴ γῆ καὶ ἐδέχθη τὸν σπόρον τὸν Εὐαγγελικὸν καὶ Ἀποστολικὸν εἰς τὸν ἀγαθὸν ἀγρὸν τῆς ψυχῆς της. Καὶ ἀποκρίνεται πρὸς τὸν νυμφίον της, ὅτι δέχεται μετὰ χαρᾶς νὰ φυλάξῃ ὅσα τῆς εἶπεν, ὅμως ὄχι νὰ χωρισθοῦν, ἀλλὰ νὰ μένουν εἰς ἕνα οἶκον καὶ νὰ εἶναι ἡ κλίνη των χωριστὴ καὶ νὰ διάγωσι τὴν ζωήν των ἀδελφικήν, ἢ νὰ εἴπω ὀρθότερον, ὡς συνασκηταί. Ἐδέχθη τὴν συμφωνίαν ὁ θαυμάσιος Ἀμμοὺν καὶ ἔζησαν ὁμοῦ ὡς ἀδελφοὶ δεκαοκτὼ ἔτη. Καὶ ὁ μὲν Ἀμμοὺν εἰργάζετο καθ’ ἑκάστην εἰς τὸν κῆπον, καὶ ἰδιαιτέρως ἐπεμελεῖτο τὸν βάλσαμον, ὁ ὁποῖος φυτεύεται ὡς ἄμπελος, καὶ σκάπτεται καὶ κλαδεύεται μὲ πολὺν κόπον [1]. Τὸ ἑσπέρας ἤρχετο εἰς τὸν οἶκον καὶ ἀνεγίνωσκε μὲ τὴν σύζυγον του τον ἑσπερινόν, καὶ ἔτρωγον ὁμοῦ, ἔπειτα ἐχωρίζοντο, τὴν δὲ νύκτα ἠγείρετο ὄρθρου βαθέως καὶ μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ ὄρθρου μετέβαινεν εἰς τὴν ἐργασίαν τοῦ κήπου. Οὕτω πολιτευόμενοι Θεοῦ βοηθοῦντος ἔφθασαν εἰς τελείαν ἀπάθειαν.

Μίαν τῶν ἡμερῶν λέγει εἰς τὸν Ἀμμοὺν ἡ τρισμακαρία· «Ἔχω, κύριέ μου, νὰ σοῦ εἴπω λόγον· και ἐὰν μὲ ἀκούσῃς, θὰ γνωρίζω ὅτι μὲ ἀγαπᾷς ὡς ἀδελφήν σου γνησίαν». Ὁ δὲ Ὅσιος λέγει πρὸς αὐτήν· «Εἰπὲ ἐκεῖνο ὅπου θέλεις». Λέγει ἐκείνη· «Νομίζω ὅτι δὲν εἶναι δίκαιον, εἷς τοιοῦτος ἁγιώτατος ἄνθρωπος καὶ ἀγωνιστὴς δοκιμώτατος εἰς πᾶσαν ἀρετήν, ὅστις ἠμπορεῖ νὰ ὠφελήσῃ μὲ λόγον καὶ ἔργον πολλούς, καθὼς ὠφέλησας καὶ ἐμὲ τὴν ταπεινὴν εἰς σωφροσύνην καὶ ἐγκράτειαν, νὰ ζῇ μόνος μέσα εἰς μίαν οἰκίαν καὶ νὰ μὴ γνωρίζῃ κανεὶς τὴν ἐνάρετον πολιτείαν σου καὶ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία σὲ ἐπισκιάζει».