Ταύτης τῆς Ἁγίας Εἰκόνος τὴν ἄφιξιν ἅμα ἤκουσαν οἱ τῆς συγκλήτου ἄρχοντες καὶ οἱ λοιποὶ ἱερωμένοι τε καὶ λαϊκοί, μάλιστα δὲ οἱ Μοναχοὶ τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Παντοκράτορος, ἐξῆλθον ὅλοι ἔξω τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἕως ἑπτὰ μίλια καὶ προϋπήντησαν αὐτὴν μὲ δορυφορίαν καὶ προπομπὴν μεγάλην, μὲ ὕμνους, μὲ ᾠδάς, μὲ λαμπάδας καὶ μὲ θυμιάματα καὶ οὕτως εἰσήγαγον αὐτὴν εἰς τὸ διαληφθὲν Μοναστήριον τοῦ Παντοκράτορος, κατὰ τὴν εἰκοστὴν τρίτην τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός. Ἦτο δὲ τότε ἀξιοπερίεργον νὰ ἴδῃ τις, πῶς ἔτρεχεν ὁ λαὸς τῶν Χριστιανῶν, ὄχι μόνον ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ἔξωθεν ταύτης μερῶν, οἵτινες προσεκύνουν τὴν ἁγίαν καὶ θαυμαστὴν τοῦ Ἁγίου Εἰκόνα ἀδιακόπως, ἀπὸ τὰς εἰκοσιτρεῖς ἕως τὰς εἰκοσιὲξ τοῦ Ὀκτωβρίου, ἤτοι τῆς κυρίας ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἥτις καὶ ἔγινε, κατ’ ἐκεῖνο τὸ ἔτος, χαριστήριος καὶ λαμπροτέρα ἢ κατὰ τὰ ἄλλα ἔτη.
Ἐγένετο δὲ ἡ τοιαύτη μετάθεσις τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἰς Κωνσταντινούπολιν διὰ πολλὰ αἴτια· πρῶτον, διὰ νὰ εἶναι μέγας στολισμὸς καὶ φύλαξ καὶ βοηθὸς τῆς ρηθείσης σεβασμίας καὶ βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος· δεύτερον, διὰ νὰ εἶναι καὶ βοηθὸς τοῦ βασιλέως Κομνηνοῦ καὶ τῶν διαδόχων του καὶ ἵνα μὲ τὴν ἀόρατον αὐτοῦ δύναμιν καὶ μακρόθεν διώκῃ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστιανικοῦ βασιλείου καὶ μὴ ἀφήνῃ αὐτοὺς νὰ πλησιάζωσι· τρίτον, διὰ νὰ εἶναι εἰς φύλαξιν τῆς βασιλευούσης τῶν πόλεων καὶ ἄλλα ὅμοια.