Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀπὸ Θεσσαλονίκης εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονὴν τοῦ Παντοκράτορος διὰ βασιλικοῦ προστάγματος γενομένης εἰσελεύσεως τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ περιωνύμου καὶ ἀηττήτου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ἤτοι, τῆς πρότερον ἐπικειμένης τῇ μυροβλήτῳ αὐτοῦ σορῷ.

ΚΑΤΑ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ, τοῦ βασιλεύσαντος ἐν ἔτει ͵αρμγ’ (1143) καὶ Ἰωσὴφ τοῦ Ἡγουμένου τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἱερᾶς και βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος, ἔλαβε χώραν ἡ ἀπὸ Θεσσαλονίκης εἰς Κωνσταντινούπολιν μετάθεσις τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Μεγάλου Δημητρίου. Ἐγένετο δὲ τοιουτοτρόπως: Κατὰ τὸ ἑξακισχιλιοστὸν ἑξακοσιοστὸν πεντηκοστὸν ἕβδομον ἔτος ἀπὸ κτίσεως κόσμου (ἤτοι ἐν ἔτει 1149 ἀπὸ Χριστοῦ), κατὰ μῆνα Μάρτιον, ἐξῆλθεν ὁ ἀνωτέρω βασιλεὺς Μανουὴλ ὁ Κομνηνός, ἵνα ὑπάγῃ εἰς τὸν κατὰ τῆς Σικελίας πόλεμον. Τότε δὲ καὶ ὁ προμνησθεὶς Ἡγούμενος τῆς τοῦ Παντοκράτορος Μονῆς Ἰωσήφ, διὰ τὰς ἀναγκαίας ὑποθέσεις του ἐπορεύθη εἰς συνάντησιν τοῦ βασιλέως. Δὲν εὗρεν ὅμως τοῦτον, καθὼς ἤλπιζεν, εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀλλ’ εἰς κώμην τινὰ μικρὰν καὶ ἀσήμαντον, ἥτις ἀπέχει μὲν ἀπὸ τὴν Βέροιαν ἕως δύο μίλια, ἀπὸ δὲ τὴν Θεσσαλονίκην ἕως δύο ἡμέρας. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν συνήντησε τὸν βασιλέα, πρὸς τοῖς ἄλλοις παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ ἀναπληρώσῃ ὅ,τι παρέλειψαν νὰ πράξωσιν οἱ πρόγονοί του βασιλεῖς, ἤτοι τὸ νὰ ἀποθησαυρίσῃ εἰς τὸ γονικὸν αὐτοῦ Μοναστήριον τοῦ Παντοκράτορος τὴν ἱερὰν Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἥτις ἵστατο ἐπὶ τοῦ τάφου καὶ τῆς σοροῦ τοῦ λειψάνου του.

Ὁ δὲ βασιλεύς, τοῦτο ἀκούσας, μετὰ χαρᾶς ἀπεδέχθη τὴν αἴτησιν καὶ παρευθὺς γράφει πρὸς τὸν δοῦκα τῆς Θεσσαλονίκης καὶ χαρτουλάριον, ὀνόματι Βασίλειον, διορίζων αὐτὸν νὰ κατασκευάσῃ ἄλλην Εἰκόνα καὶ νὰ τὴν θέσῃ ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, διὰ τῆς ἐπιστασίας Ἰωάννου Σμενιώτου, τοῦ ἐπιτρόπου τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ κτημάτων τοῦ ρηθέντος Μοναστηρίου τοῦ Παντοκράτορος, τὴν δὲ παλαιὰν Ἁγίαν Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου νὰ τὴν μεταφέρῃ ἐκεῖθεν καὶ νὰ τὴν ἀποστείλῃ εἰς τὸ ἀνωτέρω τοῦ Παντοκράτορος Μοναστήριον. Εὐθὺς λοιπὸν ὁ λόγος τοῦ βασιλέως ἔργον ἐγένετο. Καὶ κατεσκευάσθη μὲν ἄλλη νέα Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀπὸ χρυσὸν καὶ ἄργυρον, ὡραιοτέρα καὶ μεγαλυτέρα τῆς πρώτης καὶ ἐτέθη ἐπὶ τοῦ θείου καὶ μυροβλύτου τάφου τοῦ Ἁγίου, ἡ δὲ παλαιὰ καὶ πρώτη ἐκείνη τοῦ Ἁγίου Εἰκών, ἥτις εἶχεν ἐζωγραφημένον τὸν Μέγαν Δημήτριον ὄρθιον, ὑψωμένας ἔχοντα τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, αὕτη, λέγω, ἐστάλη εἰς Κωνσταντινούπολιν.