Ὁ δὲ Ὅσιος πάραυτα ἠγέρθη ἐκ τῆς τραπέζης καὶ ἀποβαλὼν τὸ σκέπασμα τοῦ φρέατος, ὢ τοῦ θαύματος! βλέπει τὸ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἐχόρευεν ὑγιὲς εἰς τὸ ὕδωρ καὶ οἱονεὶ ἔπαιζε διὰ τῶν χειρῶν· ὅθεν προσέταξέ τινα ἐκεῖ εὑρεθέντα, ἵνα τὸ ἀνασύρῃ ἐκ τοῦ φρέατος. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐξῆλθε τὸ παιδίον, ἠρωτᾶτο ἐὰν ἔπαθε κανὲν κακόν, ἐκεῖνο δὲ ἀπεκρίνατο ὅτι δὲν ἔπαθε τίποτε, ἐπειδὴ ὑπεστηρίζετο ἀπὸ τὸν Γέροντα, ὅστις ὡμίλει καὶ ἐθώπευεν αὐτὸ ἐντὸς τοῦ ὕδατος. Ὅταν δὲ ἐπῆγεν ὁ Ὅσιος εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, κατέβη εἰς τὸ σπήλαιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐκρύπτετό ποτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· τότε καὶ πλῆθος πολὺ τῶν Χριστιανῶν συνέδραμον εἰς τὸ σπήλαιον, διὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογίαν του καὶ ὠφεληθῶσιν ἐκ τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ. Ὁ δὲ Ὅσιος, καταληφθεὶς ἀπὸ ὑπερβολικὴν θέρμην, ἐκείτετο μόλις ἀναπνέων καὶ σχεδὸν διατελῶν ἄφωνος. Ἐπειδὴ δὲ οἱ μετ’ αὐτοῦ ὄντες ἀδελφοὶ τὸν ἠνώχλουν λέγοντες, ὅτι πολλοὶ Χριστιανοὶ ἵστανται ἔξω τοῦ σπηλαίου καὶ περιμένουσι νὰ ἐξέλθῃ διὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογίαν του, ἀπεκρίθη· «Ἐὰν συμφέρῃ εἰς ἐμὲ ἡ ὑγεία, θέλει τὴν δώσει βεβαίως ὁ Θεός». Ὅθεν προσευχηθεὶς ὁ Ὅσιος ἀπήλλαξεν αὐτὸς ἑαυτὸν ἀπὸ τὸν λαυρότατον ἐκεῖνον πυρετόν, διὰ τὴν ὠφέλειαν τοῦ πλήθους τῶν Χριστιανῶν.
Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἐπορεύετο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν εἰς τὰ Βασίλεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τότε ἀσθενής τις καὶ κατάκοιτος ἄνθρωπος ἤγγισεν εἰς τὸ εὐτελὲς καὶ πενιχρὸν αὐτοῦ ἱμάτιον· καί, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ὑγιὴς ἐγένετο καὶ ἠκολούθει τὸν Ὅσιον, καθὼς καὶ ὁ πάλαι χωλὸς ἀναστὰς ἠκολούθει τὸν Πέτρον καὶ Ἰωάννην τοὺς Ἀποστόλους. Ὁ δὲ ἀσθενὴς ἐκεῖνος ὄχι μόνον ἰατρεύθη ἀπὸ τὴν τοῦ σώματος ἀσθένειαν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν τῆς ψυχῆς· διότι ἀστήρικτος ὢν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, ἐστηρίχθη διὰ τοῦ Ἁγίου εἰς αὐτήν.
Ἐν ᾧ δὲ ἐπέστρεφεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν ἀσκητικήν του καλύβην διὰ μέσου τῆς πόλεως Κύρου [4], ἐκράτησαν αὐτὸν οἱ ἐκεῖσε Χριστιανοί, παρακαλοῦντες καὶ λέγοντες· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ἡμεῖς περιμένομεν νὰ ἔλθῃ, ἀντὶ τοῦ Ἐπισκόπου μας, ὁ δυσσεβὴς καὶ ὀλέθριος Ἀστέριος [5]· λοιπὸν παράμεινον πλησίον ἡμῶν καὶ βοήθησόν μας ὅσον δύνασαι, μήπως ἐκεῖνος ἤθελε μᾶς διαστρέψει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ τὴν ρητορικὴν καὶ σοφιστικὴν γλῶσσάν του». Ὁ δὲ Ἅγιος ὑπακούσας προσέμεινε καὶ ποιήσας εὐχὴν ὁλονύκτιον, ὁμοῦ μὲ ὀλίγους ἄλλους, ἐθανάτωσε, τὸν Ἀστέριον μὲ πληγὴν θεόπεμπτον, ἀφήσας εἰς αὐτὸν ζωὴν μιᾶς μόνον ἡμέρας καὶ ταύτην ὀδυνηρὰν καὶ ἐπίπονον. Ὑποστρέψας λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς τοὺς μαθητάς του καὶ διελθὼν μετ’ αὐτῶν ἀρκετὰ ἔτη, ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.