ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, παραιτήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ ἐπῆγεν εἰς τὰς ὄχθας τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ [1]· εὑρὼν δὲ ἐκεῖ σπήλαιον διῆγεν τὴν ζωήν του μοναστικῶς. Τοῦτον ὕστερον καὶ ἄλλοι πολλοὶ μιμηθέντες, μετέβησαν πλησίον εἰς ἐκεῖνο τὸ σπήλαιον τοῦ Ὁσίου καὶ κατεσκεύασαν καλύβας, γενόμενοι ἕως ἑκατὸν τὸν ἀριθμόν· συνηγωνίζοντο δὲ μὲ τὸν Ὅσιον, καὶ τὰ αὐτὰ φαγητὰ τὰ ὁποῖα ἔτρωγεν ἐκεῖνος ἔτρωγον καὶ αὐτοί. Οὗτος ὁ θαυμάσιος ἀπήντησέ ποτε δράκοντα, τὸν ὁποῖον κατεξέσχισε καὶ ἐθανάτωσε μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐπῆγε δὲ καὶ εἰς τὸ Σίναιον Ὄρος καὶ ἔκτισεν Ἐκκλησίαν πλησίον εἰς τὴν πέτραν ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Νομοθέτης Μωϋσῆς εἶδε τὸν Θεόν, καθὼς εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν ἴδῃ ἄνθρωπος ἡ Ἐκκλησία αὕτη διατηρεῖται ἕως τὴν σήμερον.

Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ δυσσεβὴς Ἰουλιανὸς ἐπῆγεν εἰς τὴν Περσίαν, πολλοὶ Χριστιανοὶ φοβούμενοι μήπως ἐπανελθὼν ἐκεῖθεν πολεμήσῃ πάλιν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀλιτήριος, προσέτρεξαν εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν νὰ τοὺς λυτρώσῃ διὰ τῶν προσευχῶν του ἀπὸ τὰς κακοτεχνίας ἐκείνου. Ὑπακούσας λοιπὸν ὁ ἀοίδιμος παρέτεινε τὴν προσευχήν του εἰς δέκα ἡμέρας. Τούτου ἕνεκα ἤκουσεν ἄνωθεν θείαν φωνὴν λέγουσαν, ὅτι ὄχι μόνον διὰ σὲ ὁ ἄγριος χοῖρος τοῦ ἀμπελῶνος Χριστοῦ, ὁ μιαρὸς καὶ δυσσεβὴς Ἰουλιανὸς κατ᾽ αὐτὴν τὴν ὥραν ἀποσφάττεται, ἀλλὰ καὶ διὰ τὰς ἀγρυπνίας καὶ παρακλήσεις πολλῶν ἁγίων ἀδελφῶν [2]. Ὕστερον δέ, ἀφ’ οὗ ὁ μακάριος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ἐδιώχθη ἀπο τὴν Ἀντιόχειαν, προσεκάλεσαν Χριστιανοί τινες τὸν Ὅσιον τοῦτον Ἰουλιανόν, ὅπως λάβωσι τὴν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν του καὶ παρηγορηθῶσιν ἀπὸ τὰς ψυχωφελεῖς νουθεσίας του· ὁ δὲ Ὅσιος συγκατένευσε νὰ ὑπάγῃ.

Πορευόμενος δὲ ἐφιλοξενήθη κατὰ τὴν ὁδοιπορίαν ἀπὸ γυναῖκα τινὰ φιλόθεον, ἥτις εἶχεν ἑπταετὲς παιδίον. Ὅταν δὲ ἐκάθησεν εἰς τὸ δεῖπνον ὁ Ἅγιος, ἐπειδὴ ἡ μήτηρ ἠσχολεῖτο εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς τραπέζης, ἐξέφυγεν ὀλίγον ἀπὸ τὰ βλέμματα τῆς μητρὸς τὸ παιδίον καὶ κατὰ συμβεβηκὸς πίπτει ἐντὸς φρέατος. Ἡ δὲ τιμία ἐκείνη γυνή, ἀφ᾽ οὗ ἔμαθε τὸ γεγονός, χωρὶς νὰ ἀλλοιωθῇ τελείως ἢ νὰ ταραχθῇ, ἐκάλυψε τὸ στόμιον τοῦ φρέατος καὶ μὲ μεγάλην πίστιν καὶ μεγαλοψυχίαν ὑπηρέτει τὸν Ὅσιον [3]. Ἐν ᾧ δὲ ὁ Ἅγιος ἐζήτει τὸ παιδίον ἐπανειλημμένως, ἡ μήτηρ αὐτοῦ, ὢ τῆς θαυμαστῆς αὐτῆς ἀνδρείας καὶ πίστεως! ἠπάτα μὲ φρόνησιν τὸν Ὅσιον, λέγουσα καὶ προφασιζομένη, ὅτι τὸ παιδίον της ἀσθενεῖ· ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἐπὶ μᾶλλον ἐζήτει τὸ παιδίον, ἵνα ἔλθῃ καὶ αὐτὸ εἰς τὴν τράπεζαν, νὰ ἀπολαύσῃ τὴν εὐλογίαν του, διὰ τοῦτο ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν τὸ συμβεβηκός.