Διότι αὐτὸς μαθητὴς ὢν καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ δεῖνος Συνασκητοῦ σου, ἀπὸ ἐπήρειαν τοῦ δαίμονος ἠθέλησε νὰ παρεκκλίνῃ τῆς πρὸς τὸν Γέροντά του ὑπακοῆς· καὶ οὐχὶ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ δεθεὶς ὑπ’ αὐτοῦ μὲ δεσμὸν καὶ ἐπιτίμιον εὔλογον, κατεφρόνησε τόσον τὸν μισθὸν τῆς ὑπακοῆς, ὅσον καὶ τὸν εὔλογον δεσμὸν καὶ ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸν Γέροντά του. Διὰ τοῦτο, καθὸ μὲν βασανισθεὶς καὶ ἀποκεφαλισθεὶς διὰ τὸν Χριστόν, ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον· ἐπειδὴ δὲ εἶχε δεσμόν, δὲν συγχωρεῖται νὰ ἵσταται μέσα εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα, ὅταν τελεῖται ἡ θεία ἱερουργία. Ἐφ᾽ ὅσον δὲ ὁ Γέρων, ὅστις ἔδεσεν αὐτόν, δὲν τὸν λύσῃ ἀπὸ ἄλλον τινὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λυθῇ [1].
Ἀφ’ οὗ ταῦτα ἀπεκαλύφθησαν παρὰ Θεοῦ, ὁ θεῖος ἐκεῖνος Γέρων, λαβὼν τὴν βακτηρίαν του ἐπορεύθη πρὸς τὸν Ἀσκητήν, τὸν Γέροντα τοῦ Μάρτυρος, καὶ διηγήθη εἰς αὐτὸν ὅλην τὴν ὑπόθεσιν. Ὅθεν παραλαβὼν αὐτόν, κατέβη μετ’ αὐτοῦ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ ἀνοίξαντες τὸ κιβώτιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἦτο τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος ἔδωκαν εἰς αὐτὸν καὶ οἱ δύο τὴν συγχώρησιν· καὶ τοῦτον ἀσπασάμενοι, ἐστάθησαν καὶ ἐδοξολόγησαν τὸν Θεόν. Ἔκτοτε λοιπὸν ἔμενεν ὁ Μάρτυς ἀκίνητος μέσα εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα, ὅταν ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία.