Ὅθεν ὁ βασιλεύς, τοῦτο μαθών, παρέστησεν ἔμπροσθέν του τὸν Ἅγιον καὶ προστάσσει τοῦτον νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ Βενιαμὶν ἠρώτησε· «Πόσης τιμωρίας εἶναι ἄξιος, ὦ βασιλεῦ, ἐκεῖνος ὅστις ἤθελε μὲν καταφρονήσει τὴν ἰδικήν σου βασιλείαν, προτιμήσει δὲ ἄλλην;». «Θανάτου εἶναι ἄξιος», ἀπεκρίθη ὁ βασιλεύς. Ἀνταπεκρίθη ὁ Μάρτυς· «Καὶ ἂν ὁ τὴν βασιλείαν σοῦ τοῦ θνητοῦ βασιλέως καταφρονήσας εἶναι θανάτου ἄξιος, ποίαν ἆρά γε κόλασιν ἔχει δικαίως νὰ πάθῃ, ὅστις καταφρονήσῃ μὲν τὸν ποιητὴν καὶ πάντων Δημιουργόν, προσκυνήσῃ δὲ ὡς Θεὸν ἕνα ἀπὸ τὰ ὁμόδουλα κτίσματα;».
Τοῦτον τὸν σοφὸν λόγον ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθυμώθη καὶ προστάσσει νὰ λεπτύνουν εἴκοσι καλάμους και νὰ τοὺς ἐμπήξουν εἰς τοὺς εἴκοσιν ὄνυχας τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν τοῦ Μάρτυρος. Ἐπειδὴ δὲ ἔβλεπεν, ὅτι τὴν τιμωρίαν ταύτην ἐνόμιζεν ὡς παίγνιον ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής, διὰ τοῦτο προσέταξε νὰ λεπτύνουν καὶ νὰ κάμουν κοπτερὸν ἕνα καλάμιον καὶ τοῦτο νὰ ἐμπήξουν, ὤ τῆς διαβολικῆς ἐπινοίας! μέσα εἰς τὸ παιδογόνον μόριον τοῦ Ἁγίου. Τὸ ὁποῖον ἐμβάλλοντες συχνὰ καὶ ἐκβάλλοντες οἱ καὶ τῶν θηρίων ἀσπλαγχνότεροι προὐξένουν ἀνυποφόρους πόνους εἰς τὸν τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα. Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὴν βάσανον ταύτην προστάσσει ὁ θηριώδης καὶ ἀπάνθρωπος τύραννος νὰ ἐμβάλουν εἰς τὸν ἀφεδρῶνα τοῦ Μάρτυρος ράβδον χονδρήν, ἡ ὁποία εἶχε ρόζους ἀπὸ κάθε μέρος. Καὶ ἐν τῇ τιμωρίᾳ ταύτῃ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν ποθούμενον Χριστὸν τὸν Θεὸν ὁ γενναιότατος τούτου ἀγωνιστής.