ΒΕΝΙΑΜΙΝ ὁ ἀοίδιμος Ἱερομάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως μὲν τῆς Περσίας Ἰσδιγέρδου, υἱοῦ Γορωράνη, βασιλέως χρηματίσαντος καὶ αὐτοῦ τῶν Περσῶν, τοῦ Ρωμαίων δὲ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ ἐν ἔτει υιβ’ (412). Φαίνεται δὲ ὅτι κατήγετο ἀπὸ τὴν Περσίαν καὶ ταύτην εἶχε πατρίδα του. Οὗτος λοιπὸν μὲ τὸ νὰ ἦτο Διάκονος τῆς ἐν Περσίᾳ Ἐκκλησίας, πολλοὺς Ἕλληνας ὁμοῦ καὶ Πέρσας ἐπέστρεψεν εἰς τὴν θεογνωσίαν διὰ μέσου τοῦ λόγου τῆς διδασκαλίας του. Ὅθεν ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης κατηγγέλθη εἰς τὸν ρηθέντα βασιλέα ὡς κακοποιός. Διὰ τοῦτο παρασταθεὶς ἐνώπιον τοῦ βασιλέως ἐδάρη. Μετὰ δὲ τὸν δαρμὸν βάλλεται εἰς τὴν φυλακήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔμεινε δύο ὁλοκλήρους χρόνους. Μετὰ δὲ τοὺς δύο χρόνους ἐπέμφθη ἀπὸ τὸν βασιλέα τῶν Ρωμαίων Θεοδόσιον πρέσβυς εἰς τὴν Περσίαν, ὁ ὁποῖος, ἀφ’ οὗ ἔμαθε τὴν ἐν τῇ φυλακῇ πολυχρόνιον κακοπάθειαν τοῦ Ἁγίου Βενιαμίν, ἐμεσίτευσεν εἰς τὸν βασιλέα τῶν Περσῶν Ἰσδιγέρδην διὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν φυλακήν. Ὁ δὲ βασιλεὺς ὑπεσχέθη μὲν εἰς τὸν πρέσβυν, ὅτι θὰ τὸν ἐλευθερώσῃ, ἐὰν παύσῃ ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκῃ τὸν Χριστιανισμὸν εἰς τοὺς ἐν Περσίᾳ μάγους [1]. Ὁ δὲ πρέσβυς ἀπεκρίθη· «Ναί, ἀνάγκη εἶναι καὶ ἐξάπαντος θὰ φυλάξῃ τὴν προσταγήν σου, βασιλεῦ».
Τοῦτον δὲ τὸν λόγον τοῦ πρέσβεως εὐθὺς ὡς ἤκουσεν ὁ φιλόθεος ὁμοῦ καὶ φιλάδελφος Βενιαμὶν ἀπεκρίθη πρὸς τὸν πρέσβυν· «Ἀδύνατον εἶναι νὰ μὴ μεταδώσω ἐγὼ εἰς τοὺς ἐσκοτισμένους τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ὅπερ ἔλαβον· διότι πόσην τιμωρίαν εἶναι ἄξιος νὰ λάβῃ ἐκεῖνος, ὅστις ἤθελε κατακρύψει τὸ τάλαντον τοῦ ἰδικοῦ του Δεσπότου, τοῦτο σαφῶς μᾶς τὸ λέγει ἡ τῶν θείων Εὐαγγελίων διδασκαλία». Τοὺς λόγους ὅμως τούτους τοῦ Ἁγίου δὲν ἠννόησεν ὁ βασιλεύς, ὡς ἄπιστος καὶ ἀμύητος. Ὅθεν προσέταξε νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ ἀπὸ τὴν φυλακὴν ὁ Ἅγιος. Ἐλευθερωθεὶς λοιπὸν ὁ θεῖος Βενιανὶμ πάλιν ἐδίδασκε τοὺς ἐν Περσίᾳ μάγους καὶ Ἕλληνας κατὰ τὴν προτέραν αὐτοῦ συνήθειαν. Χρόνος παρῆλθεν ὁλόκληρος, κατὰ τὸν ὁποῖον ὁ φωστὴρ τῆς εὐσεβείας Βενιαμὶν μετέδιδε τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας διὰ τῆς διδασκαλίας του εἰς τοὺς Πέρσας καὶ Ἕλληνας.