Ἰδὼν δὲ ὁ Ἅγιος τὴν ἀτιμίαν ταύτην καὶ στενάξας ἐκ καρδίας, ἐστοχάσθη ὅτι τοῦτο θέλει γίνει ἀρχὴ πειρασμῶν καὶ θλίψεως. Ἀναχωρῶν δὲ ὁ ἀπεσταλμένος παρήγγειλε μὲ αὐστηρότητα νὰ μὴ τολμήσῃ ὁ Ἅγιος νὰ φύγῃ ἀπ’ ἐκεῖ.
Ὅταν δὲ μετὰ ταῦτα ἐβασίλευσεν ὁ Θεόφιλος, ἐν ἔτει ωκθ’ (829), καὶ διεξῆγεν ἐπιμελῶς τὸν κατὰ τῶν ἁγίων Εἰκόνων πόλεμον, τότε ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν βασιλέα πρὸς τὸν Ὅσιον τοῦτον ἄλλος ἄνθρωπος, Θεοδόσιος ὀνόματι, ὁ ὁποῖος εἶπε πρὸς αὐτὸν ἔμπροσθεν πάντων· «Ὁ βασιλεὺς σὲ προστάζει δι’ ἐμοῦ ἢ νὰ συγκοινωνήσῃς μὲ τὸν Πατριάρχην Ἀντώνιον (ὅστις καὶ αὐτὸς ἦτο εἰκονομάχος) [6] καὶ νὰ μὴ προσκυνῇς τὰς Εἰκόνας ἢ αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ ἐξορισθῇς ἀπ’ ἐδῶ». Ὁ δὲ Ἁγιος ἀπεκρίθη· «Τὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μου δὲν θέλω παύσει ἀπὸ τοῦ νὰ προσκυνῶ, κἂν καὶ σεῖς εἰς τοῦτο δὲν ἀρέσκεσθε. Τὸν δὲ Ἀντώνιον, ἐὰν ἔχω τὸν νοῦν σου σῶον καὶ ὑγιᾶ, δὲν θέλω ὀνομάσει Πατριάρχην, ἀλλὰ μοιχόν. Λοιπὸν ἐξόριζέ με, σφάζε με καὶ ὅ,τι ἄλλο κακὸν θέλεις ποίησον κατ’ ἐμοῦ». Εὐθὺς τότε ὁ ἀπεσταλμένος ἐξεδίωξεν αὐτὸν ἀπὸ ἐκεῖ. Ὁ δὲ Ἅγιος εὐχαριστήσας τὸν Θεὸν ἔλαβε μετ’ αὐτοῦ τρεῖς ἀδελφοὺς καὶ ἐπῆγεν εἰς ἄλλο προάστιον, ἐκεῖ πλησίον εὑρισκόμενον, εἰς τὸ ὁποῖον διῆλθεν ὅλην τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν καὶ τὴν Πεντηκοστήν, ἔπειτα δὲ ἀπ’ ἐκεῖ ἐπῆγεν εἰς τὸ Παντείχιον.
Ἐπειδὴ δὲ, ἐξῆλθε δόγμα βασιλικὸν προστάζον νὰ μὴ δέχεται κανεὶς εἰς τὸν οἶκον του καὶ να μὴ φιλοξενῇ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, καὶ μάλιστα τέως Μοναχούς, ὅσοι ἤθελον φύγει διὰ τὴν αἰτίαν τῶν ἁγίων Εἰκόνων, τούτου ἕνεκα στενοχωρηθεὶς ὁ Ἅγιος ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Ἐρίβολον. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἐκεῖ δὲν εἰρήνευσε, διότι ἤρχοντο Ἀγαρηνοί, διὰ τοῦτο εἶπεν εἰς αὐτὸν εἷς συγγενὴς αὐτοῦ, Νικόλαος ὀνόματι, ὅτι θέλει εὕρει μεγάλην ἀνάπαυσιν ἀνίσως ὑπάγῃ εἰς τὸ ἰδικόν του προάστιον, Ζουλουσᾶν ὀνομαζόμενον. Ὅθεν ὑπακούσας ὁ Ὅσιος ἐπῆγεν ἐκεῖ. Ἀλλ’ ὕστερον ἀπὸ ὀλίγον καιρὸν πέμπεται εἰς αὐτὸν μήνυμα ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους, ὅτι ἢ νὰ συγκοινωνήσῃ μὲ αὐτοὺς ἢ νὰ φύγῃ ἀπ’ ἐκεῖ. Ὅθεν ἀνεχώρησε καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Ὅσιος καὶ ἐπῆγεν εἰς τόπον λεγόμενον Κατισίαν καὶ ἐκεῖ εὑρὼν μικρὸν τόπον ἠγόρασεν αὐτὸν καὶ ἔκτισε Ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τῶν Ἀρχαγγέλων, καὶ ἐκεῖ διεπέρασε καλῶς καὶ θεαρέστως ἀρκετοὺς χρόνους, ὁμοῦ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς ὅπου εἶχε μετ’ αὐτοῦ, τελευταῖον δὲ ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον, ὅπερ ἦτο ἐκεῖ πλησίον εἰς τὴν θάλασσαν. Εἰς τοῦτο λοιπὸν εὑρισκόμενος προεγνώρισεν ὁ ἀοίδιμος τὸν θάνατον καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἀναχώρησίν του. Ὅθεν κατηχήσας τοὺς Μοναχοὺς καὶ εὐχηθεὶς εἰς αὐτοὺς τὰ σωτηριώδη, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε κατὰ τὸν ἑβδομηκοστὸν πέμπτον χρόνον τῆς ζωῆς του. Μετὰ δὲ τὸν θάνατόν του πολλὰ θαύματα ἐποίησεν.