Οὗτος ὁ ἐλεήμων βασιλεὺς ἤκουσε νοερῶς καὶ θείαν φωνὴν ἐνεχθεῖσαν εἰς αὐτὸν καὶ λέγουσαν: «Ὁ σταυρωθεὶς ἐγήγερται, ὁ μεγάλαυχος πέπτωκεν, ὁ καταπεσὼν καὶ συντριβεὶς ἀνώρθωται». Ἐκ τῆς φωνῆς ταύτης ἐνδυναμωθεὶς κατετρόπωσε, καὶ κατέσφαξε διὰ μονομαχίας τὸν σουλτάνον, Ἀζατίνην ὀνόματι, ὁ ὁποῖος ἐξερχόμενος τοῦ Ἰκονίου ἐλεηλάτει τὰς πόλεις τὰς κειμένας πλησίον τοῦ ποταμοῦ Μαιάνδρου. Κυβερνήσας λοιπὸν θεοφιλῶς τὸ σκάφος τῆς ἐγκοσμίου βασιλείας ὁ τρισμακάριστος, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ ἐν ἔτει ͵ασνδ’ (1254), ὢν ἑβδομήκοντα δύο ἐτῶν. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ σῶμα ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον ἔκτισεν ὁ ἴδιος αὐτὸς βασιλεὺς καὶ ἐπωνόμασεν αὐτὸ Σώσανδρα· ὕστερον δὲ δι’ ἀποκαλύψεως τοῦ ἰδίου βασιλέως μετεκομίσθη τὸ ἅγιον τούτου σῶμα εἰς τὴν πόλιν τῆς Μαγνησίας.
Θαῦμα δὲ μέγα ἐφάνη, ὅταν ἀνεκομίσθη ἐκ τοῦ τάφου τὸ ἅγιον τούτου λείψανον και μετεκομίσθη εἰς τὴν Μαγνησίαν διότι ὅταν ὁ τάφος ἠνοίχθη, δὲν ἐξῆλθεν οὐδεμία δυσώδης ἀποφορά, ἀλλὰ μία εὐωδία καὶ Χάρις μεμιγμένη μὲ ἡδονὴν καὶ γλυκύτητα, ὡς νὰ ἤθελεν ἀνοιχθῆ κῆπος τις ἀρωματικὸς καὶ εὐώδης. Ὁ δὲ νεκρὸς ἐφάνη ὡς νὰ ἐκάθητο ἐπὶ βασιλικοῦ θρόνου, χωρὶς νὰ εἶναι λελυμένος οὐδεὶς τῶν ἁρμῶν του, χωρὶς νὰ ἔχῃ καμμίαν μελανότητα καὶ χωρίς τινα δυσωδίαν ἢ σημεῖον ἄλλο νεκρότητος· ἀλλ’ ὁ πρὸ ἑπτὰ ἐτῶν ἐνταφιασθεὶς ἐφαίνετο ὡσανεὶ ζῶν, ἔχων μὲν εἰς τὰ μέλη του τὸ φυσικὸν αὐτῶν κίνημα, φέρων δὲ εἰς τὰ παρειάς του τὸ φυσικὸν αὐτῶν ἐρύθημα. Ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ βασιλικὰ στρώματα τοῦ λειψάνου διετηρήθησαν ἀδιάφθορα, ὡς νὰ ἐρράφησαν τὴν ἰδίαν ἐκείνην ἡμέραν. Οὕτως οἶδε δοξάζειν ὁ Θεὸς τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας. Ἔκτοτε δὲ ἐνήργει τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἐν τῇ Μαγνησίᾳ θαύματα πάμπολλα, ἰατρεῦον ἀσθενείας, διῶκον δαίμονας καὶ ἄλλα πάθη θεραπεῦον, διὰ τῆς ἐν αὐτῷ ἐνοικούσης θείας Χάριτος, πάντων τῶν μετὰ πίστεως εἰς αὐτὸν προστρεχόντων, καθὼς τινὰ ἐξ αὐτῶν ἀναφέρει ὁ μετ’ ἐγκωμίων Βίος του.