ΦΡΟΥΜΕΝΤΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἦτο εἰς τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τλ’ (330). Τότε εἷς φιλοσοφος, καταγόμενος ἀπὸ τὴν Τῦρον, μετέβη νὰ περιηγηθῇ τὴν τελευταίαν Ἰνδίαν, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ δύο νέους, ἐξ ὧν ὁ εἷς ἦτο ὁ Ἅγιος οὗτος Φρουμέντιος καὶ ὁ ἕτερος ἄλλος τις νέος, Αἰδέσιος καλούμενος. Ὅταν δὲ ἐπανήρχοντο ἀπὸ τὰς Ἰνδίας, ἠγκυροβόλησαν εἰς ἕνα λιμένα πρὸς προμήθειαν ὕδατος. Ἐκεῖ ἔπεσον εἰς χεῖρας κλεπτῶν καὶ βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι ἄλλους μὲν ἀπὸ τοὺς ἐν τῷ πλοίῳ κατεβύθισαν εἰς τὴν θάλασσαν, ἄλλους δὲ κατέσφαξαν. Μεταξὺ τῶν φονευθέντων εἷς ἦτο καὶ ὁ ρηθεὶς φιλόσοφος. Ὅσοι δὲ ἔμειναν ζωντανοί, μετὰ τῶν ὁποίων ἦσαν καὶ οἱ δύο οὗτοι νέοι Αἰδέσιος καὶ Φρουμέντιος [1], τοὺς ἔδεσαν καὶ τοὺς προσέφεραν εἰς τὸν βασιλέα τῆς Ἰνδίας.

Ὁ βασιλεὺς λοιπὸν βλέπων τοὺς δύο τούτους νέους καταλλήλους διὰ τὸν σκοπόν, τὸν ὁποῖον ἐμελέτα, κατέστησεν αὐτοὺς ἐπιμελητὰς καὶ οἰκονόμους τοῦ βασιλικοῦ παλατίου του [2]· ἀλλὰ καὶ ὁ υἱὸς τοῦ βασιλέως, ὁ διαδεξάμενος τὸν ἀποθανόντα πατέρα του, ἠξίωσε τοὺς νέους μεγαλυτέρας τιμῆς καὶ παρρησίας· ὅθεν ἐπειδὴ οὗτοι εἶχον μεγάλην δύναμιν καὶ παρρησίαν πλησίον τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας, διέτασσον μετὰ θάρρους τοὺς ἐμπόρους, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο ἀπὸ τὰ μέρη τῶν Ρωμαίων, νὰ συνάγωνται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κατὰ τὴν αὐτῶν συνήθειαν καὶ νὰ ἐπιτελῶσι τὴν θείαν Λειτουργίαν. Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον ἔτη τινά, παρουσιάζονται εἰς τὸν βασιλέα καὶ ζητοῦν νὰ τοὺς χαρίσῃ μισθὸν καὶ δωρεὰν διὰ τὴν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν πρὸς αὐτοὺς ἔτρεφεν· μισθὸς δὲ καὶ δωρεὰ ἦτο δι’ αὐτοὺς νὰ τοὺς ἀφήσῃ νὰ ἐπανέλθωσιν εἰς τὴν πατρίδα των· ἐπιτυχόντες δὲ τοῦ ποθουμένου, πρῶτον ἐπορεύθησαν εἰς τὴν γῆν τῶν Ρωμαίων καὶ ὁ μὲν Αἰδέσιος μετέβη εἰς τὴν Τῦρον ζητῶν νὰ εὕρῃ τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς του [3], ὁ δὲ Φρουμέντιος προετίμησε κάλλιον τὴν περὶ τὰ θεῖα σπουδὴν ἢ τὸ νὰ ἴδῃ καὶ ἀπολαύσῃ τοὺς γονεῖς του.

Ὅθεν φθάσας οὗτος εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἐφανέρωσεν εἰς τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, ὅστις ἦτο τότε ἐκείνης Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἐστόλιζε τὸν θρόνον αὐτῆς, ὅτι οἱ Ἰνδοὶ σφόδρα ἐπιθυμοῦσι νὰ δεχθῶσι τὸ φῶς τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς πίστεως, πρὸς τὰ ὁποῖα ἀπεκρίθη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγων· «Καὶ ποῖος, ἀγαπητέ μοι, εἶναι καλλίτερος καὶ ἐπιτηδειότερός σου, εἰς τὸ νὰ ἀποδιώξῃ μὲν ἀπὸ τὰς ψυχὰς ἐκείνων τὸ σκότος τῆς πλάνης, νὰ μεταδώσῃ δὲ εἰς αὐτοὺς τὸ φῶς τοῦ θείου κηρύγματος;». Ταῦτα εἰπὼν ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Ἀρχιερέα καὶ τὸν ἔστειλεν εἰς Ἰνδίαν διὰ νὰ γεωργήσῃ τὸ ἔθνος ἐκεῖνο μὲ τὸ ἄροτρον τῆς διδασκαλίας. Ὁ δὲ θεῖος Φρουμέντιος οὐδὲ τότε ἐφρόντισε διὰ νὰ ὑπάγῃ νὰ ἴδῃ τοὺς γονεῖς του, ἀλλὰ διὰ τὴν εὐσέβειαν τῆς πίστεως καὶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ πλησίον ἀφήσας πατρίδα καὶ συγγενεῖς, ἐτόλμησε νὰ ταξιδεύσῃ τόσον φοβερὸν καὶ μέγιστον πέλαγος, ἕως ὅτου φθάσῃ καὶ πάλιν εἰς τὰς Ἰνδίας.