Σελίδα 1 από 2
ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν πατρίδα εἶχε τὴν Κύρον· ἀφήσας δὲ τὴν πατρίδα καὶ τὴν περιφάνειαν τοῦ γένους του, ἐπῆγεν εἰς το μέσον τῆς ἐρήμου, καὶ κτίσας ἐκεῖ ἓν κελλίον μικρότατον τόσον ὅσον νὰ σκεπάζῃ μόνον τὸ σῶμά του, ἐκλείσθη ἐντὸς αὐτοῦ ἐνδυθεὶς ράσα τρίχινα, ὅλον δὲ τὸ φαγητόν του ἦτο ἑκάστην ἑσπέραν τρεῖς οὐγγίαι [1] ἄρτου, ἔπινε δὲ τόσον ὀλίγον ὕδωρ, ὅσον μόνον διὰ νὰ ζῇ. Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασεν ὀλίγος καιρὸς ἀπέκτησε δύο μαθητάς, τὸν Εὐσέβιον, ὅστις ἔγινε καὶ κληρονόμος τῆς καλύβης του, καὶ τὸν Ἀγαπητόν, ὅστις τὴν ἀγγελικὴν αὐτὴν πολιτείαν μετεφύτευσεν εἰς τὴν Ἀπάμειαν. Ἔκτισαν δὲ καὶ αὐτοὶ μικρὰς καλύβας καὶ ἡσύχαζον εἰς αὐτάς. Οὗτος ὁ Ὅσιος, ἔγκλειστος ὢν πάντοτε, δὲν ἀπέκτησέ ποτε λύχνον, ἀλλὰ φῶς θεϊκὸν ἐφώτιζεν αὐτὸν κατὰ τὸν καιρὸν τῆς νυκτὸς καὶ ἐδείκνυεν εἰς αὐτὸν τὴν σύνθεσιν τῶν γραμμάτων· ὅθεν ἔβλεπε καὶ ἀνεγίνωσκε, διότι εἷχε μαζί του ἓν μικρὸν Ψαλτήριον πρὸς ἀνάγνωσιν.
Ἐπειδὴ δὲ μίαν φορὰν ἐμβῆκεν ἀπὸ τὴν πλησίον ἔρημον μεγαλώτατος δράκων, ὅστις ἐφοβέριζεν ὅτι ἔχει νὰ προξενήσῃ θάνατον καὶ φθοράν, διὰ τοῦτο ἐταράχθησαν οἱ Συνασκηταί του· ὁ δὲ Ἅγιος μὲ τὸν δάκτυλόν του μὲν ἐτύπωσε τὸν Σταυρὸν εἰς τὸν δράκοντα, μὲ τὸ στόμα του δὲ ἐνεφύσησεν εἰς αὐτὸν καί, ὤ τοῦ θαύματος! καθὼς τὸ ἄχυρον ὅσον μείνῃ εἰς χωράφιον μετὰ τὸ θέρος διαλύεται ἀπὸ τὸ πῦρ, οὕτω καὶ ὁ δράκων ἐκεῖνος εὐθὺς διερράγη καὶ διελύθη εἰς πλεῖστα τεμάχια. Ἐν μισᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν ἐπῆγεν εἰς αὐτὸν ὁ τῆς Ἀντιοχείας Ἐπίσκοπος Φλαβιανὸς καὶ ὁ τῆς Κύρου Ἐπίσκοπος (ὁ Θεοδώρητος), καὶ ἄλλοι τινὲς Ἐπίσκοποι καὶ ὀνομαστοὶ ἄνδρες καὶ λόγιοι, οἵτινες παρεκάλεσαν αὐτόν, προτείναντες πολλὰ ρητὰ ἐκ τῆς θείας Γραφῆς, νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ κελλίον του χάριν τῆς τῶν ἀδελφῶν ὠφελείας [2], ὅμως ὁ Ἅγιος οὐδὲ νὰ ἀκούσῃ ταῦτα ὑπέφερεν, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς τὸ κελλίον του ἔγκλειστος. Οὗτος ἐπανέφερε πολλοὺς ἀπὸ διαφόρους αἱρέσεις εἰς τὴν ἀληθῆ καὶ Ὀρθόδοξον πίστιν.
Μίαν φορὰν ἡ κατὰ σάρκα ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου, λαβοῦσα ἀπὸ τὴν πόλιν Κύρον φαγητὰ ἁρμόδια εἰς τοιοῦτον Ἀσκητήν, συμπαραλαβοῦσα δὲ καὶ τὸν υἱόν της, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὅσιον. Ὁ δὲ Ὅσιος τὴν μὲν ἀδελφὴν δὲν ἠθέλησε νὰ ἴδῃ, τὸν δὲ υἱόν της καὶ ἀνεψιόν του ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς, χωρὶς νὰ λάβῃ ἀπὸ αὐτὸν κανὲν δῶρον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἑκάστη οὐγγία ἀντιστοιχεῖ πρὸς 24 περίπου γραμμάρια.
[2] Ὁ Ἱερὸς Θεοδώρητος ἐν τῇ «Φιλοθέῳ Ἱστορίᾳ» προσθέτει ἐνταῦθα ὅτι οἱ ἀνωτέρω Ἐπίσκοποι παρεκάλουν τὸν Ὅσιον νὰ λαλήσῃ λόγον ὠφελείας· ὁ δὲ Ὅσιος μεγάλως στενάξας εἶπε τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα μεταφέρομεν ἐνταῦθα αὐτολεξεὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ Θεοδωρήτου· «Ὁ τῶν ὅλων Θεὸς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καὶ διὰ τῆς κτίσεως φθέγγεται καὶ διὰ τῶν θείων Γραφῶν διαλέγεται καὶ παραινεῖ τὰ δέοντα καὶ εἰσηγεῖται τὰ συμφέροντα καὶ ἀπειλαῖς ἐκφοβεῖ καὶ προτρέπει ταῖς ὑποσχέσεσι καὶ ὄνησιν οὐδεμίαν καρπούμεθα. Πῶς τοίνυν Μαρκιανὸς φθεγγόμενος ὠφελήσετε, τοσαύτην ὠφέλειαν μετὰ τῶν ἄλλων ἀποπεμπόμενος καὶ ὄνησιν ἐκεῖθεν εὕρασθαι μὴ βουλόμενος;». Προσθέτει δὲ ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος ἐδίωξεν ἓν δαιμόνιον διὰ μέσου ἑνὸς ἐλαιοδοχείου, τὸ ὁποῖον ἔβαλεν ὁ διακονητής του εἰς τὴν θύραν τοῦ κελλίου του· ἐπετίμησεν ὅμως τὸν διακονητὴν ὁ Ἅγιος, διότι ἐποίησε τοῦτο καὶ ἐφοβέρισε νὰ τὸν διώξῃ, ἐὰν ἐπαναλάβῃ τοιοῦτόν τι ἄλλην φοράν, ἐπειδὴ δὲν ἤθελεν ὁ Ὅσιος νὰ ἐπιδεικνύῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ.
Ἄλλοτε περιβόητός τις Ἀσκητής, Ἄβιτος καλούμενος, ἀκούων τὴν ἀρετὴν τοῦ Μαρκιανοῦ τούτου, ἐπῆγε διὰ νὰ τὸν ἴδῃ· ὁ δὲ Μαρκιανὸς ἐπρόσταξε τὸν μαθητήν του Εὐσέβιον νὰ μαγειρεύσῃ ὄσπρια καὶ λάχανα διὰ νὰ εὐφρανθῶσι μετὰ τοῦ Ἀβίτου. Ἀφ’ οὗ δὲ ἀνέγνωσαν τὴν ἐνάτην ὥραν, ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Μαρκιανὸς είς τὴν τράπεζαν· ἐκεῖνος δὲ εἶπεν ὅτι πρὸ τοῦ ἑσπερινοῦ δὲν ἔχει συνήθειαν νὰ τρώγῃ, πολλάκις δὲ καὶ δύο καὶ τρεῖς ἡμέρας μένει ἄσιτος. Ὁ δὲ Μαρκιανὸς πάλιν ἐκάλεσεν αὐτὸν νὰ φάγῃ διὰ τὴν ἀγάπην του· ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὸν ἔπειθεν, ἐστέναξε καὶ εἶπεν· «Ἀλλ’ ἐγώ τε ἀθυμῶ λίαν καὶ δάκνομαι τὴν ψυχήν, ὅτι τοσοῦτον ὑπέμεινας πόνον, ἵνα τινὰ φιλόπονον καὶ φιλόσοφον ἴδῃς· ἀλλὰ τῆς ἐλπίδος ψευσθείς, κάπηλόν τινα καὶ ἄσωτον ἀντὶ φιλοσόφου τεθέασαι». Τόσον δὲ ἐλυπήθη ὁ Ἄβιτος, ὥστε ἐπροτίμα κάλλιον νὰ ἔτρωγε κρέας, παρὰ νὰ ἀκούσῃ τοιαῦτα λόγια. Τότε λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Μαρκιανός· «Καὶ ἡμεῖς, ἀδελφέ, τὴν ἰδίαν πολιτείαν τὴν ἰδικήν σου ἀγαπῶμεν καὶ προτιμῶμεν τοὺς κόπους ἀπὸ τὴν ἀνάπαυσιν, καὶ τὴν νηστείαν ἀπὸ τὴν τροφὴν καὶ ὅταν νυκτώσῃ τότε τρώγομεν». Προσέθεσε δὲ καὶ τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα μεταφέρομεν ἐνταῦθα αὐτολεξεί, ὡς γράφει ταῦτα ὁ Θεοδώρητος. «Ἀλλ’ ἴσμεν (γνωρίζομεν) ὅτι τῆς ἀγάπης τὸ χρῆμα τῆς νηστείας ἐστὶ τιμιώτερον· τὸ μὲν γὰρ τῆς θείας ἔργον νομοθεσίας, τὸ δὲ τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἐξουσίας· προσήκει δὲ τοὺς θείους νόμους τῶν ἡμετέρων πόνων πολλῷ νομίζειν τιμιωτέρους»· ὅθεν ἐπιφέρει· «Τὶς τοίνυν οὐκ ἂν θαυμάσετε τοῦδε τοῦ ἀνδρὸς τὴν σοφίαν, ὑφ’ ἧς κυβερνώμενος ᾔδει μὲν νηστείας, ἤδει δὲ φιλοσοφίας καὶ φιλαδελφείας καιρόν; ᾔδει δὲ καὶ τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων τὸ διάφορον, καὶ ποῖον ποίῳ προσήκει παραχωρεῖν, καὶ τίνα κατὰ καιρὸν διδόναι τὰ νικητήρια».
