Ὁ δὲ βασιλεὺς λέγει πρὸς αὐτόν· «Καὶ ἐὰν σὺ ἐκ τῶν Γραφῶν μὲ γνωρίζῃς, γνωρίζεις δὲ καὶ τοὺς μετ’ ἐμοῦ συγκαθεζομένους, πῶς ἐλησμόνησας τὴν ἀπειλὴν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν ἀπηύθυνεν εἰς σὲ πρὸ χρόνων ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος; ἢ δὲν ἐννοεῖς ὅ,τι σοῦ λέγω;». «Ἐννοῶ τοῦτο Δέσποτα, ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης, καὶ ἀκόμη τὰς ἀναμνήσεις καὶ τὰ λείψανα τοῦ φόβου ἐκείνου ἔχω εἰς τὴν ψυχήν μου». Ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· «Ἐὰν τὰ λείψανα τοῦ φόβου ἐκείνου φέρῃς εἰς τὴν ψυχήν σου, πῶς ἐπιμένεις εἰς τὰ κακά; μάθε λοιπὸν διὰ τῆς δοκιμῆς, ὅτι ἐγὼ ἤμην, ὅστις καὶ πρότερον ἔφερον εἰς σὲ τὴν φοβερὰν ἐκείνην βάσανον καὶ ὄχι ὁ Κωνσταντῖνος». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ὁ βασιλεὺς ἐφάνη ὅτι διὰ νεύματος μόνον ἐπρόσταζε τοὺς παρεστῶτας νὰ ρίψωσι τὸν Ἰωάννην εἰς τὸν ὄπισθεν φαινόμενον λάκκον. Ἅμα λοιπὸν ἤρχισαν οἱ εὐνοῦχοι νὰ ὠθῶσιν ἀνηλεῶς τὸν Ἰωάννην εἰς τὸν λάκκον, εὐθὺς ἐκεῖνος ἐπεκαλεῖτο τὴν βοήθειαν τῆς Θεοτόκου. Ὅθεν ἐφάνη εἰς αὐτόν, ὅτι εἶδε τὴν Θεοτόκον ἐκεῖ εἰς τὸ μέσον καὶ μετὰ ταῦτα ἤκουσε τοῦ βασιλέως λέγοντος· «Ἀφῆτε αὐτὸν νὰ ἀπέλθῃ διὰ τὴν παράκλησιν τῆς Μητρός μου».
Ἕως ἐδῶ εἶναι ἡ ὀπτασία, τὴν ὁποίαν εἶδεν ὁ Ἰωάννης. Αὐτὸς δὲ ἔντρομος γενόμενος καὶ συνελθὼν εἰς ἑαυτόν, ἐπῆγεν εἰς εὐλαβῆ τινα Μοναχὸν καὶ διηγήθη αὐτήν. Ὁ δὲ Μοναχὸς εἶπε πρὸς αὐτόν· «Δὸς δόξαν εἰς τὸν Θεόν, ἀδελφέ, ὅτι ἠξιώθης νὰ λάβῃς τοιαύτην διδασκαλίαν καὶ λοιπὸν ἐξύπνησον, ἀγαπητέ, μὴ πάθῃς καὶ σὺ τὰ ὅμοια ἐκείνου, περὶ τοῦ ὁποίου θέλω σοῦ διηγηθῆ. Ὁμοίαν μὲ τὴν ἰδικήν σου ὀπτασίαν εἶδε καὶ ἄλλος τις, ὅστις εἶχε φίλον τὸν πρῶτον ὄντα εἰς τὰ βασιλικὰ σεκρέτα καὶ δικαστήρια, Γεώργιον ὀνομαζόμενον. Εἶδε λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος τὸν Γεώργιον αὐτὸν ἀπαγόμενον δέσμιον, ὅπως ριφθῇ ἐντὸς φοβεροῦ χάσματος καὶ ἦτο ἔμφοβος ὅλος. Εἷς δὲ τῶν ἐκεῖ παρεστώτων, ἔχων τὴν εὔνοιαν τοῦ βασιλέως, ἐκράτησε τοὺς φέροντας αὐτὸν εἰς τὸ χάσμα καὶ παρεκάλει νὰ τὸν ἀφήσωσιν, ὑποσχόμενος εἰς αὐτούς, ὅτι ἐν διαστήματι εἴκοσιν ἡμερῶν μέλλει νὰ διορθωθῇ. Μὲ τὴν τοιαύτην δὲ ἐγγύησιν καὶ βοήθειαν ἠλευθερώθῃ ὁ Γεώργιος, ὁ δὲ ἰδὼν τὴν ὀπτασίαν καὶ ἐννοήσας τί δηλοῖ, ἐπῆγε καὶ ἐφανέρωσεν αὐτὴν εἰς τὸν Γεώργιον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐσύρετο εἰς τὸ χάσμα, διότι ἦτο φίλος του, ὡς εἴπομεν. Ὁ δὲ Γεώργιος, ταῦτα ἀκούσας, εἰς οὐδὲν αὐτὰ ἐλογίσθη· ὅθεν ἔμεινεν ὁ δυστυχὴς ἀδιόρθωτος. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον αἱ εἴκοσιν ἡμέραι, ἡρπάγη, φεῦ! ἐκ τῆς ζωῆς ταύτης καὶ ἀπῆλθεν ὅπως πληρώσῃ τὸ ὑποσχεθὲν χρέος». Ταῦτα ἐν εἴδει προσθήκης διηγήθη ὁ Μοναχὸς ἐκεῖνος πρὸς τὸν Ἰωάννην. Ὁ δὲ Ἰωάννης ἀκούσας ταῦτα καὶ ἔχων ἀκόμη κατὰ νοῦν ζωντανὰ ὅσα φοβερὰ εἶδεν, ἐξωμολογήθη χωρὶς ἐντροπὴν ὅλα του τὰ ἁμαρτήματα καὶ ἀλλάξας τὴν ζωήν του ἐπὶ τὸ βέλτιον, διήνυσε πολλὰ ἔτη θεαρέστως πολιτευόμενος καὶ οὕτως ἀποθανὼν ἀπῆλθεν εἰς τὰς αἰωνίους μονάς.