ΙΩΑΝΝΗΣ τις ἐχρημάτισε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τλ’ (330), ὅστις ἦτο εἰς τὸν βασιλέα γνωστὸς διὰ τῆς τέχνης τὴν ὁποίαν εἰργάζετο. Οὗτος διῆγε πρότερον τὴν ζωήν του κακῶς καὶ ἀσέμνως, χωρὶς νὰ συλλογισθῇ ποτε, ὅτι ὑπάρχει κόλασις· ἀλλ’ ὁ Θεός, ὅστις πάντα οἰκονομεῖ καλῶς πρὸς τὸ συμφέρον ἡμῶν, αὐτὸς φανεὶς καὶ εἰς τὴν ὀπτασίαν τούτου διώρθωσε τὴν πολιτείαν του. Οὗτος λοιπὸν βλέπει ποτὲ εἰς τὸ ὄνειρόν του, ὅτι προσέφερεν εἰς τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ἓν ἔργον τῆς τέχνης του, καὶ ἐκ τούτου θαρρῶν ὡμίλει μετὰ τοῦ βασιλέως μὲ παρρησίαν καὶ συνέχαιρεν. Ἔπειτα βλέπει τὸν βασιλέα ὅτι ἐξεγύμνωσε μίαν σπάθην καὶ περιτυλίξας τὴν κόμην του, ἡτοιμάζετο νὰ κόψῃ τὴν κεφαλήν του ἀνηλεῶς. Ὁ δὲ Ἰωάννης ἔκλινε συνεχῶς τὸν τράχηλον, νομίζων ὅτι παίζει τάχα μὲ τὸν βασιλέα, ὅτε δὲ τοῦτο ἐποίει, ἀκούει τὸν βασιλέα, λέγοντα μὲ σοβαρότητα πρὸς αὐτόν· «Ὅταν τὸ ξίφος καταφάγῃ τὰς τρίχας σου, τότε ὁ τράχηλός σου θέλει γεμίσει ἀπὸ τὸ αἷμα σου». Ἐφάνη λοιπὸν εἰς αὐτόν, ὅτι ἐκόπη ὁ τράχηλός του καὶ ὅτε ἡ σπάθη ἦλθεν εἰς τὸ στῆθος του, ἀγωνιῶν καὶ φοβούμενος ἐζήτει νὰ λάβῃ βοήθειαν.
Ἐκ τοῦ φόβου καὶ τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου ἀγῶνος ἐξύπνησεν ὁ Ἰωάννης καὶ συνελθὼν εἰς ἑαυτὸν ἵστατο ὅλος ἔκθαμβος· ποιήσας δὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ σῶμά του, ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σε, ὄνειρον, ὅτι τὸν φοβερὸν τοῦτον ἀγῶνα κατὰ φαντασίαν μόνον μοὶ ἔδειξας, δὲν εἶδον δὲ αὐτὸν πραγματικῶς καὶ κατ’ ἀλήθειαν». Ὅθεν ἔμεινε πάλιν ὁ αὐτὸς ἀμετανόητος καὶ ἀδιόρθωτος. Μετὰ παρέλευσιν δὲ χρόνου τινὸς πίπτει εἰς βαρεῖαν ἀσθένειαν, καὶ ἐπεκαλεῖτο τὴν ἐκ Θεοῦ βοήθειαν. Τότε λοιπὸν βλέπει πάλιν, ὄχι εἰς τὸ ὄνειρόν του, ἀλλὰ εἰς ἔκστασιν γενόμενος, ὅτι παρίστατο εἰς βῆμα σεκρετικὸν [1] καὶ δικαστικόν, καὶ ἐκεῖ ἐκαθέζετο εἰς θρόνον φοβερώτατος βασιλεύς, ἐνδεδυμένος βασιλικὴν ὁμοῦ καὶ ἀρχιερατικὴν στολὴν καὶ ἔχων δεξιόθεν καὶ ἀριστερόθεν αὐτοῦ συγκαθημένους ἄνδρας τινὰς ἱεροπρεπεῖς καὶ σεβασμίους· αὐτὸς δὲ ἔβλεπεν, ὅτι ἵστατο κάτωθεν. Καὶ δεξιόθεν μὲν τοῦ βασιλέως ἔβλεπεν εὐνούχους τινὰς καὶ ὡραίους νέους, ἀριστερόθεν δὲ ἕνα ταπεινότερον καὶ καταδεκτικώτερον. Ὄπισθεν δὲ τοῦ βασιλέως ἔβλεπε λάκκον σκοτεινότατον καὶ βαθύτατον ἅμα, τοῦ ὁποίου μόνη ἡ θέα ἐπροξένει φόβον ἄρρητον καὶ ὀδύνην μεγάλην.
Ἐν ᾧ λοιπὸν ἵστατο, ἔμφοβος καὶ ἔντρομος λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ καθήμενος βασιλεύς· «Ἆρα γε, ὦ νεανία, ἠξεύρεις ποῖος εἶμαι ἐγώ;». Ὁ δὲ Ἰωάννης ἀπεκρίθη· «Ἠξεύρω, Δέσποτα, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ σαρκωθεὶς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, καθὼς αἱ θεῖαι Γραφαὶ ἡμῶν διαγορεύουσιν».