Βλέπων ὁ πεπωρωμένος ἡγεμών, ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν νικᾶται ὑπὸ τῶν βασάνων, προστάσσει νὰ ἀπαγάγωσιν αὐτὸν δεδεμένον μὲ βαρείας ἁλύσεις εἰς τὴν πόλιν τῶν Ἀτταλέων καὶ ἐκεῖθεν πάλιν ἐπαναφέρει αὐτὸν ὀπίσω ὁ ἡγεμὼν καὶ πάλιν προσάγει εἰς τὸ ἰδικόν του κριτήριον. Ἐπὶ μακρὸν δὲ διαλεχθεὶς μὲ αὐτὸν ἵνα θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀμετάθετον, προστάσσει νὰ τεθῶσιν εἰς τὰς τέσσαρας ὀπὰς τοῦ βασανιστικοῦ ξύλου αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες τοῦ Μάρτυρος. Ἔπειτα πυρώσας δυνατὰ τηγάνιον ἔθηκεν εἰς αὐτὸ τὸν Μάρτυρα. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἐν μέσῳ τοῦ τηγανίου ἱστάμενος, προσηύχετο καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ παρεκίνει καὶ τοὺς περιεστῶτας νὰ ἐμβῶσιν εἰς αὐτὸ πληροφορῶν αὐτοὺς ὅτι θέλουσι μείνει ἀβλαβεῖς ἀπὸ τοῦ πυρός. Διὰ τοῦτο πιστεύσαντες εἰς τοὺς λόγους του ἐμβῆκαν πολλοὶ ἐξ ἐκείνων καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐβλάβησαν, καθὼς ὁ Ἅγιος ἔλεγεν, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν λέγοντες· «Ἀληθῶς μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν».
Ταῦτα ὡς εἶδεν ὁ ἀλιτήριος, ἡγεμὼν ἐφοβήθη, μήπως οἱ πιστεύσαντες ἁρπάσωσι τὸν Ἅγιον ἀπὸ τῶν χειρῶν του. Ὅθεν προσέταξε νὰ ἀπαγάγωσι πάλιν εἰς τὴν Μαγιδὼ τὸν Μάρτυρα, ὅστις πορευόμενος προσηύχετο εἰς τὸν δρόμον καὶ ἔψαλλε. Φθάσας δὲ εἰς τὴν πόλιν, παρέστη πάλιν εἰς ἀνάκρισιν καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, προσέταξεν ὁ ἡγεμὼν Ἀέτιος νὰ κοπῇ ἡ γλῶσσα τοῦ Μάρτυρος, ἔπειτα νὰ κρεμασθῇ καὶ μὲ ξυλίνην σπάθην νὰ δέρηται ἐπὶ δύο ὁλοκλήρους ὥρας. Μετὰ ταῦτα ἔθηκαν χαλινὸν εἰς τὸν Μάρτυρα καὶ τὸν ἔσυρον ὡς ἄλογον ζῷον ἔξω τῆς πόλεως, ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔνευσε διὰ τῆς χειρὸς εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔσυρον, ὅπως δώσωσιν εἰς αὐτὸν καιρὸν εἰς προσευχήν· ὅθεν ἐστάθη νὰ προσευχηθῇ, καὶ ἀφοῦ προσηυχήθη, ἀπεκεφαλίσθη, λαβὼν οὕτως ὁ μακάριος τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου.