ΠΑΥΛΟΣ καὶ ΙΟΥΛΙΑΝΗ οἱ δύο αὐτάδελφοι Ἅγιοι Μάρτυρες ἔζων κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σο’-σοε’ (270-275) καταγόμενοι ἐκ τῆς Πτολεμαΐδος [1], υἱοὶ ὑπάρχοντες γονέων εὐσεβῶν. Ἦτο δὲ ὁ Παῦλος Ἀναγνώστης, ἤτοι ἀνεγίνωσκεν εἰς τὸν λαὸν τὰς ἱερὰς βίβλους, τὰς ὁποίας ἀφοῦ ἐμελέτησε φιλοπόνως κατενόησε πλήρως τὸ νόημα αὐτῶν. Ὡς ἐκ τούτου, καίτοι νέος, ἀπεστόμωνεν ἐκ τοῦ προχείρου τοὺς ἐναντίους καὶ ἦτο κήρυξ ἔνθεος τῆς περὶ ἡμᾶς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς Αὐρηλιανὸς εἰς τὴν Πτολεμαΐδα, ἔδιδε θάρρος ὁ Παῦλος εἰς τὴν ἀδελφήν του Ἰουλιανὴν καὶ ἐνεδυνάμωνεν αὐτὴν νὰ σταθῇ ψύχραιμος, ἐπειδὴ μέλλει νὰ ἀκολουθήσῃ πειρασμὸς μέγας, αὐτὸς δὲ ὥπλισε τὸν ἑαυτόν του μὲ τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐπειδὴ δὲ εἶδον αὐτὸν οἱ εἰδωλολάτραι, ὅτι ἔκαμνε τὸν Σταυρόν του, τὸν διέβαλον ὡς Χριστιανὸν εἰς τὸν βασιλέα καὶ παρουσιασθεὶς εἰς αὐτὸν καὶ ἐλέγξας τὴν ματαιότητα τῶν εἰδώλων, ἐκρεμάσθη ὑψηλὰ καὶ ἐξεσχίζετο τὰς σάρκας.
Βλέπουσα ἡ Ἰουλιανὴ τὸν ἀδελφόν της τοιουτοτρόπως τὰς σάρκας σχιζόμενον ἐφώναζε, κατηγοροῦσα τὸν τύραννον, ὅτι ἀδίκως ὑποβάλλει εἰς τοσαῦτα βασανιστήρια τὸν ἀδελφόν της. Συνελήφθη λοιπὸν καὶ αὐτὴ καὶ κρεμασθεῖσα ἐξεσχίζετο τὰς σάρκας. Ἔπειτα ρίπτονται καὶ οἱ δύο εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ὕστερον βάλλονται ἀμφότεροι ἐντὸς λέβητος πλήρους πίσσης βεβρασμένης. Μετὰ ταῦτα ἁπλώνονται ἐπὶ κλίνης πεπυρωμένης καὶ δέρονται εἰς τὴν ράχιν. Τότε ὁ Κοδρᾶτος καὶ ὁ Ἀκάκιος, οἱ δήμιοι, συμπονέσαντες τοὺς Ἁγίους, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, διὸ καὶ ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου. Δεθέντες κατόπιν οἱ Ἅγιοι μὲ σιδηρᾶ δεσμὰ ἐρρίφθησαν εἰς τὴν φυλακήν, ἠλευθερώθησαν ὅμως ὑπὸ ἐπιφανέντος θείου Ἀγγέλου καὶ φαγόντες ηὐχαρίστησαν τὸν Θεὸν καὶ πάλιν παρεστάθησαν εἰς τὸν βασιλέα, ὁ ὁποῖος παρακινῶν τοὺς Ἁγίους νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν, οὐδὲν κατώρθωσε· διὰ τοῦτο κρεμασθέντες πάλιν οἱ Μάρτυρες ἐδάρησαν δυνατά.
Τότε καὶ ὁ δήμιος Στρατόνικος, συμπονέσας τῂν Ἁγίαν Ἰουλιανήν, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ τύραννος, μαθὼν τοῦτο, ὠργίσθη καὶ παρευθὺς διέταξε νᾲ κόψωσι μὲν τὴν κεφαλὴν ἐκείνου, τοὺς δὲ Ἁγίους νὰ κλείσωσιν ἐντος τόπου, εἰς τὸν ὁποῖον ἦσαν θηρία, ὄφεις καὶ ἄλλα ἑρπετὰ θανατηφόρα. Ἐπειδὴ δὲ οἱ Ἅγιοι διεφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο τὸν μὲν Ἅγιον Παῦλον προσέταξε νὰ δέσωσιν εἰς ξύλινον στῦλον καὶ νὰ κτυπῶσι τὰς σιαγόνας του μὲ μολύβδους,