Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν ἔπρεπε νὰ ἀθετηθῇ ὁ ὅρκος τοῦ Χρυσίου εἰς τὸν Ἰωάννην, διὰ τοῦτο διηγήθη ὁ Ἰωάννης εἰς αὐτὸν ὅλην τὴν ζωὴν καὶ τὰ κατορθώματά του. Ἔπειτα, ἀσπασάμενος τὸν Χρύσιον ἐν φιλήματι ἁγίῳ καὶ ἀποχαιρετήσας αὐτόν, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Τότε ὁ Χρύσιος ἀνοίξας τάφον, ἔρριψε τὸ ἐπανωφόριον του εἰς τὸ Λείψανον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου καὶ ἐτοποθέτησε τὴν πλάκα τοῦ στόματος τοῦ πηγαδίου ἐπὶ τοῦ τάφου του. Ἀναγνώσας κατόπιν τοὺς συνήθεις ψαλμούς, ἐφύτευσεν ἕνα φοίνικα εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἐρριζώθη, εὐθὺς ηὔξησεν, εὐθὺς ἀποκατεστάθη τέλειον δένδρον, εὐθὺς ἤνθησε καὶ εὐθὺς ἐγέμισεν ἀπὸ καρπούς.
Τοῦτο τὸ παράδοξον βλέπων ὁ Χρύσιος ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, λέγων· «Δόξα σοι, Κύριε, ὅτι τοὺς ἀγαπῶντας καὶ δοξάζοντάς σε γιγνώσκεις νὰ δοξάζῃς καὶ νὰ κάμῃς κληρονόμους τῆς Βασιλείας σου». Ἐν ᾧ δὲ ὁ Χρύσιος ταῦτα διελογίζετο προσευχόμενος, ἥρπασεν αὐτὸν πνεῦμα Κυρίου καὶ τὸν ἔφερεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ἡσύχαζεν· προσκαλέσας τότε, ἕνα εὐλαβῆ καὶ ἔμπειρον ἄνθρωπον, παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ γράψῃ ταῦτα καθὼς τὰ εἶδε καὶ τὰ ἤκουσεν.