ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἐν τῷ φρέατι, ἤκμασε κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ. Νήπιον δὲ ἔτι ὢν ὁ Ὅσιος ἔμεινεν ὀρφανὸς πατρός, ὁμοῦ μετὰ τῆς ἀδελφῆς του Θεμιστίας, νηπιακῆς καὶ ἐκείνης ἡλικίας. Ἀνετρέφοντο δὲ καὶ τὰ δύο νήπια ὑπὸ τῆς μητρός των, Ἰουλιανῆς ὀνόματι, ἥτις ἂν καὶ ἀπέμεινε χήρα εἰς νεωτάτην ἡλικίαν, ὅμως ἦτο γυνὴ εὐσεβής, πλουσία πολὺ καὶ φοβουμένη τὸν Θεόν. Ἐπειδὴ δὲ οἱ τότε εἰδωλολάτραι βασιλεῖς ἐξέδωκαν διάταγμα καὶ προσταγὴν νὰ τιμωρῶνται οἱ τὸν Χριστὸν σεβόμενοι Χριστιανοί, φοβηθεῖσα ἡ χήρα Ἰουλιανὴ ἔλαβε τὰ δύο αὐτῆς τέκνα καὶ κατέφυγεν εἰς οἶκον τινά, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κρυπτομένη ἀνέτρεφε τὰ τέκνα της ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Ὁ δὲ υἱός της Ἰωάννης, ὅταν ἤρχετο ὁ καιρὸς τῆς προσευχῆς, ἄφηνε τὴν μητέρα του καὶ μετέβαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐκεῖ δὲ ἀφ’ οὗ προσηύχετο ἐν τῷ κρυπτῷ ἐπανήρχετο εἰς τὴν μητέρα του· τοῦτο δὲ ἔπραττε διότι τότε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἐκρύπτοντο, διὰ τὸν φόβον τῶν εἰδωλολατρῶν.

Καιρὸν δέ τινα πορευομένου τοῦ Ἰωάννου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἵνα προσευχηθῇ, κατὰ τὴν συνήθειάν του, εὗρεν αὐτὸν φιλόθεός τις Χριστιανός, ὁ ὁποῖος τὸν συνεβούλευσε νὰ μεταβῇ καλλίτερον εἰς τὸ ὄρος, ἵνα προσεύχηται, παρὰ νὰ μεταβαίνῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κινδυνεύων οὕτω νὰ πέσῃ εἰς χεῖρας τῶν εἰδωλολατρῶν. Ὁ δὲ Ἰωάννης, ἀκούσας τὴν συμβουλὴν ταύτην, εἶπεν εἰς τὴν μητέρα του· «Κυρία μου μῆτερ, φιλόθεός τις Χριστιανός μοὶ εἶπε νὰ ὑπάγω εἰς αὐτόν, ἐγὼ δὲ ἔκρινα πρέπον νὰ ζητήσω τὴν εὐχήν σου καὶ κατόπιν νὰ ὑπάγω». Ἡ δὲ μήτηρ του ἀφῆκεν αὐτὸν νὰ ἀναχωρήσῃ, νομίζουσα ὅτι θέλει ἐπανέλθει τάχιστα. Ὁ Ἰωάννης ὅμως, ἀποχαιρετήσας τὴν μητέρα του καὶ τὴν ἀδελφήν του, ἐπορεύθη εἰς τὴν ἔρημον πρὸς τινα Μοναχὸν Αἰγύπτιον, Φαρμουθὲ ὀνομαζόμενον, λαβὼν δὲ τὰς εὐχὰς ἐκείνου, ἔφυγεν εἰς τὴν βαθυτέραν ἔρημον. Εὑρὼν δὲ ἓν ξηροπήγαδον, πλῆρες σκορπίων καὶ ὄφεων καὶ ἄλλων διαφόρων ἑρπετῶν, προσηυχήθη καὶ ἔπειτα ἔρριψε τὸν ἑαυτόν του ἐν τῷ ξηρῷ ἐκείνῳ φρέατι. Ἀλλ’ Ἄγγελος Κυρίου ἐδέχθη αὐτόν, ὅταν κατήρχετο καὶ οὕτω τὸν ἐφύλαξεν ἀβλαβῆ, ἐνῷ τὸ φρέαρ ἦτο βαθὺ ἕως εἴκοσι πήχεις.

Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Ἅγιος κατῆλθεν ἐκεῖ, ἥπλωσε τὰς χεῖράς του σταυροειδῶς ὁ ἀοίδιμος καὶ ἐστάθη προσευχόμενος ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας χωρὶς νὰ φάγῃ, χωρὶς νὰ πίῃ, χωρὶς νὰ κοιμηθῇ καὶ χωρὶς νὰ καταβιβάσῃ τὰς χεῖράς του· καὶ τὰ μὲν θηρία καὶ ἑρπετὰ εὐθὺς ἔφυγον, Ἄγγελος δὲ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἔφερε καθ’ ἑκάστην τροφὴν εἰς τὸν ἀνωτέρω ρηθέντα Φαρμουθέ, ἔφερεν ἄρτον καὶ εἰς τὸν Ἰωάννην.