Τότε ὁ ἡγεμὼν ἔγραψε πρὸς τὸν βεζύρην ὅσα εἶπεν εἰς αὐτὸν ὁ πρέσβυς, ὁ δὲ βεζύρης ἔστειλεν εὐθὺς καὶ ἔφεραν ἔμπροσθέν του τὸν Πατριάρχην Παρθένιον καὶ ἀφοῦ τὸν ἐξήτασεν ἐπιμελῶς δι’ ὅλα ἐκεῖνα, ὅσα ἔγραψε κατ’ αὐτοῦ ὁ ἡγεμών, εὗρεν αὐτὸν ἀθῷον κατὰ πάντα καὶ ἄπταιστον. Ἀλλ’ ὅμως, διὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἡγεμόνος, ἵνα μὴ φανοῦν ψευδεῖς οἱ λόγοι του καὶ ἵνα μὴ ὑποψιασθοῦν ὅτι χαρίζεται, παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς πόλεως διὰ νὰ τὸν θανατώσῃ ὡς ἐπίβουλον τῆς βασιλείας των. Παρήγγειλε δὲ εἰς αὐτόν, ὅτι ἐὰν θελήσῃ νὰ γίνῃ Τοῦρκος, τοῦ χαρίζει τὴν ζωήν, διότι τότε ἀποδεικνύεται, ὅτι εἶναι μὲ αὐτοὺς σύμφωνος καὶ δὲν τοὺς ἐπιβουλεύεται.

Παραλαβὼν τὸν Πατριάρχην ὁ ἔπαρχος, τὸν παρεκίνει νὰ τουρκεύσῃ ὑποσχόμενος εἰς αὐτόν, ὅτι ὄχι μόνον τὴν ζωήν του θέλει κερδίσῃ ἂν ἴσως καὶ γίνῃ Τοῦρκος, ἀλλὰ καὶ μεγάλας τιμὰς καὶ πλούτη θέλει λάβει ἀπὸ τὸν σουλτάνον καὶ εἰς ἀξιώματα ὑψηλὰ ἔχει νὰ ἀναβῇ καὶ νὰ γίνῃ εἷς ἐκ τῶν πρώτων τῆς βασιλείας των. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἤνοιξε τὸ εὐλογημένον στόμα του καὶ εἶπεν· «Ὅτι μὲν ἐγὼ δὲν εἶμαι ἐπίβουλος τῆς βασιλείας καὶ δὲν ἐνέχομαι καθόλου εἰς τὴν τοιαύτην κατηγορίαν, ἀλλὰ πάσχω ἀδίκως καὶ ὑμεῖς οἱ ἴδιοι τὸ γνωρίζετε καλῶς, ἂν θέλετε νὰ ὁμολογήσετε τὴν ἀλήθειαν. Τοῦτο δὲ τὸ ὁποῖον λέγετε, νὰ ἀφήσω τὴν Πίστιν μου, διὰ νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὸν θάνατον, δὲν θέλω καταδεχθῆ ποτὲ κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ τὸ κάμω ἀρνούμενος τὸν γλυκύτατόν μου Δεσπότην καὶ Θεὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἔστω καὶ ἐὰν μυρίους θανάτους ἤθελον λάβει διὰ τὸ ὄνομά Του τὸ Ἅγιον, τὸ ὁποῖον πρὸς χαράν μου ἔχω καὶ ἀγαλλίασιν· τὰς δὲ τιμὰς τὰς ἰδικάς σας καὶ τὰ ἀξιώματα, οὐδὲ νὰ τὰ ἀκούω θέλω».

Τότε ὁ ἔπαρχος ἤρχισε νὰ τὸν βασανίζῃ μὲ πολλὰ καὶ διάφορα βασανιστήρια, ἐλπίζων, ὅτι οὕτω θέλει τὸν κάμει ἀκόμη καὶ διὰ τῆς βίας νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ τὰ ὑπέμενεν ὅλα μὲ μεγάλην καρτεροψυχίαν, βλέπων δὲ εἰς τὸ σῶμά του τὰ στίγματα τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἔχαιρε καὶ ηὐχαρίστει θερμῶς τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἠξίωσε νὰ πάθῃ διὰ τὸ ὄνομά Του τὸ Ἅγιον, παρακαλῶν νὰ τοῦ δοθῇ ὑπομονὴ μέχρι τέλους. Ἰδὼν λοιπὸν ὁ τύραννος, ὅτι ὁ Ἅγιος ἵσταται στερρὸς καὶ ἀσάλευτος εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἀπέστειλε δέσμιον μὲ ὅλην τὴν κουστωδίαν εἰς τὸ λεγόμενον Παρμὰκ Καπὶ καὶ ἐκεῖ τὸν ἐκρέμασε κατὰ τὸ Σάββατον τοῦ δικαίου Λαζάρου καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ τρισμακάριος τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου.