Συναθροισθέντων δὲ ἐκεῖ σὺν τῷ χρόνῳ πολλῶν ἀδελφῶν, ἑκατὸν ἐνενήκοντα τὸν ἀριθμόν, ἀνέλαβε τὴν προστασίαν τούτων ὡς καὶ τὴν Ἡγουμενίαν ὁ ἱερὸς Νίκων. Ἔπειτα συμπαραλαβὼν ὅλους αὐτούς, μετέβη εἰς τὴν Μυτιλήνην καὶ ἐκεῖθεν εἰς τὴν Ἰταλίαν. Ἀφοῦ δὲ εἶδε τὴν μητέρα του καὶ ἐνεταφίασεν αὐτὴν ἀποθανοῦσαν, μετέβη εἰς τὴν Σικελίαν καὶ κατώκησεν εἰς τὸ ἐκεῖ εὑρισκόμενον ὄρος τοῦ Ταυρομενίου, ἀποκτήσας ἀκόμη καὶ ἄλλους ἐννέα μιαθητάς. Ἀλλ’ ὁ ἡγεμὼν τῆς Σικελίας, μαθὼν τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου, ἐπρόσταξε νὰ παρουσιασθῇ ἔμπροσθέν του, μεθ’ ὅλων τῶν ἑκατὸν ἐνενήκοντα ἐννέα μαθητῶν του.
Τούτου γενομένου ἠρώτησεν ὁ ἡγεμὼν τοὺς μαθητὰς τοῦ Ἁγίου ἐὰν ἀρνῶνται τὸν Χριστόν, ἐκεῖνοι ὅμως οἱ μακάριοι δὲν ἐδέχθησαν τοιαύτην μιαρὰν γνώμην. Ὅθεν διέταξεν ὁ ἀλιτήριος νὰ τανυσθῶσι κατὰ γῆς καὶ νὰ κτυπῶνται μὲ τὰ ξίφη ἕως οὗ κατακοπῶσι. Τούτων δὲ γενομένων διέταξε κατόπιν καὶ τοὺς ἀπεκεφάλισαν. Τὸν δὲ Ἅγιον Νίκωνα ἐξήπλωσαν ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ σώματος καὶ ἔκαυσαν αὐτὸν μὲ ἀνημμένας λαμπάδας ἔπειτα τὸν ἔδεσαν εἰς ὑποζύγια ζῷα, τὰ ὁποῖα ἔσυραν τὸν Ἅγιον κατὰ γῆς καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς κρημνὸν ἀπὸ μεγάλου ὕψους. Μετὰ ταῦτα ἀνασύραντες αὐτόν, τὸν ἐκτύπων εἰς τὸ στόμα μὲ λίθους, εἶτα ἀπέκοψαν τὴν γλῶσσάν του καὶ τελευταῖον τὸν ἀπεκεφάλισαν. Οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.