Ὡδηγήθη λοιπὸν ὁ Ἅγιος πάλιν εἰς τὸ δικαστήριον καὶ πάλιν οἱ αὐτοὶ, μάρτυρες ἵσταντο καταμαρτυροῦντες. Ὁ δὲ κριτὴς ὑπέσχετο εἰς τὸν Μάρτυρα, ὅτι θέλει προσφέρει εἰς αὐτὸν πολλὰς τιμὰς καὶ δωρήματα, ἂν ὑπακούσῃ καὶ γίνῃ Τοῦρκος· ἐὰν δὲ παρακούσῃ, θέλει τὸν καταδικάσῃ εἰς ἐπώδυνον θάνατον. Τινὲς δὲ ἐκ τῶν ἐκεῖ παρεστώτων ἔλεγον εἰς τὸν Ἅγιον· «Λυπήσου, ὦ νέε, τὸ κάλλος σου καὶ ἐλθὲ εἰς τὴν πίστιν μας, διὰ νὰ ἀπολαύσῃς ζωὴν εὐτυχῆ καὶ ἔνδοξον». Ἀλλ’ ὁ Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ εἰς οὐδὲν τούτων ἔδιδε προσοχὴν καὶ ἵστατο ἄκαμπτος, φωνάζων ὅτι οὐδὲν ἀλλάζει τὴν Πίστιν του, ἀλλὰ θέλει νὰ ἀποθάνῃ Χριστιανός. Ὅθεν, βλέπων ὁ κριτὴς τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἔδωκε κατ’ αὐτοῦ τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου.
Ὁδηγούμενος δὲ ὁ Μάρτυς εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ὁ ὁποῖος ἦτο ἔξω τοῦ Κάστρου, ὅσους Χριστιανοὺς ἀπήντα καθ’ ὁδὸν τοὺς ἐχαιρέτα λέγων· «Συγχωρεῖτέ μοι, ἀδελφοί, καὶ ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσῃ». Ἠκολούθει δὲ καὶ ὁ πατὴρ τοῦ Ἁγίου, κλαίων καὶ ὀδυρόμενος διὰ τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ του. Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον, ὁ Μάρτυς ἐζήτησεν ἄδειαν καὶ ἐπλησίασε τὸν πατέρα του καὶ πεσὼν κατεφίλησε τοὺς πόδας του καὶ τὰς χεῖράς του, λαβὼν δὲ τὴν εὐχὴν καὶ παρηγορήσας αὐτὸν νὰ μὴ λυπῆται διὰ τὸν θάνατόν του, διότι ἀδίκως καὶ ψευδῶς κατηγορήθη, ἐπανῆλθεν εἰς τοὺς δημίους, εἰπὼν εἰς αὐτοὺς νὰ ἐκτελέσουν τὸ πρόσταγμα ὅπου ἔλαβον· ἐκεῖνοι τότε τυλίξαντες διὰ τῆς ἀγχόνης τὸν λαιμόν του τὸν ἐκρέμασαν καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος Μύρων τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἀμάραντον στέφανον.
Ἐνῷ δὲ ἀκόμη ὁ Μάρτυς ἐκρέματο, τὴν νύκτα ἐκείνην εἶδον ὀφθαλμοφανῶς οἱ φύλακες Τοῦρκοι, οἵτινες ἐφύλαττον ἔξω τῆς θύρας τοῦ Κάστρου, φῶς οὐράνιον καὶ θεῖον, τὸ ὁποῖον κατῆλθεν εἰς τὸ μαρτυρικὸν Λείψανον, οὗτοι δὲ ἐκήρυξαν τοῦτο εἰς πολλούς. Οἱ δὲ Χριστιανοί, τοῦτο ἀκούσαντες, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, τὸν δοξάζοντα τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ, Οὗ τῇ φιλανθρωπίᾳ καὶ Χάριτι, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Νεομάρτυρος τούτου Μύρωνος, ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.