ΔΟΜΝΙΝΗ ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς πόλεως Κύρου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ [1], ἦτο δὲ θυγάτηρ γονέων εὐσεβῶν καὶ πλουσίων. Ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀγαπήσασα ἡ μακαρία τὸν Θεόν, ἐμιμήθη τὴν ζωὴν τοῦ Ὁσίου Μάρωνος, ὅστις ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιδ’ (14ην) Φεβρουαρίου [2]. Ἔκτισε λοιπὸν μικρὰν καλύβην εἰς τὸν κῆπον τοῦ μητρικοῦ της οἴκου καὶ ἐκεῖ ἡσυχάζουσα καὶ πενθοῦσα ἔβρεχε μὲ παντοτεινὰ δάκρυα τὰς παρειάς της καὶ τὰ τρίχινα ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα ἐφόρει.
Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖ πλησίον ἦτο Ἐκκλησία, ἠγείρετο ἡ μακαρία κατὰ τὸ μεσονύκτιον καὶ πορευομένη εἰς αὐτὴν προσέφερε τὰς προσευχὰς καὶ ὑμνῳδίας της εἰς τὸν Θεόν. Τοῦτο ἐποίει ἡ Ὁσία καὶ κατὰ τὴν πρωΐαν καὶ κατὰ τὴν ἑσπέραν ἑκάστης ἡμέρας, διότι προέκρινε παντὸς ἄλλου τόπου νὰ προσεύχηται εἰς τὸν ἀφιερωμένον τῷ Θεῷ, δηλαδὴ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Διὰ τοῦτο πολὺ ἐπεμελήθη καὶ ἐστόλισεν αὐτήν, πείσασα τὴν μητέρα καὶ τοὺς ἀδελφούς της νὰ δαπανήσωσι τὴν περιουσίαν των πρὸς καλλωπισμὸν τοῦ Ναοῦ ἐκείνου.
Αὕτη ἡ μακαρία Δομνῖνα ὡς τροφήν της εἶχε τὴν βεβρεγμένην φακῆν καὶ τον πόνον τῆς νηστείας ταύτης ὑπέμεινε, μολονότι εἶχε σῶμα πολὺ ἀδύνατον καὶ φιλάσθενον. Εἰς ὅλους δέ, ἄνδρας καὶ γυναῖκας, παρουσιάζετο ἡ μακαρία χωρὶς νὰ βλέπῃ πρόσωπον τινος καὶ χωρὶς νὰ δεικνύῃ εἰς τοὺς ἄλλους τὸ ἰδικόν της πρόσωπον, ἐπειδὴ ἦτο κεκαλυμμένη μὲ τὸ τρίχινον κάλυμμα καὶ ἔκυπτε μέχρι γονάτων. Ὡμίλει δὲ λεπτὰ μὲν καὶ ἄναρθρα, πάντοτε ὅμως δακρυρροοῦσα.
Αὕτη ἡ ἀοίδιμος πολλάκις λαμβάνουσα τὴν δεξιὰν χεῖρα τοῦ μακαρίου Θεοδωρήτου τοῦ Ἐπισκόπου Κύρου, ἵνα τὴν ἀσπασθῇ καὶ ἐπιθέτουσα αὐτὴν ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν της πρὸς ἁγιασμόν, διὰ τοσούτων δακρύων τὴν κατέβρεχεν, ὥστε ἔσταζον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ Θεοδωρήτου τὰ δάκρυά της. Ἐγέννα δὲ τὸ δάκρυ ἐκεῖνο ὁ θερμὸς πρὸς τὸν Θεὸν ἔρως της, ὁ ὁποῖος ἤναπτε μὲν τὸν νοῦν τῆς Ὁσίας εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Θεοῦ, ἐκέντα δὲ τὴν καρδίαν της μὲ τὰ βέλη του καὶ ὡδήγει τὴν ψυχήν της νὰ ἐπιθυμῇ τὴν ἀναχώρησιν ἀπὸ ταύτης τῆς ματαίας ζωῆς καὶ τὴν μετάστασίν της εἰς τὴν ἄλλην τὴν ἀεὶ διαμένουσαν.