Εὐθὺς δὲ ὡς εἶπον ταῦτα πάλιν τὸ νέφος ἡνώθη καὶ ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανόν. Κλαύσαντες δὲ οὗτοι διὰ τὴν προτέραν πλάνην καὶ ἀσπλαγχνίαν των καὶ τὸν Θεὸν παρακαλέσαντες, ἐπέστρεψαν εἰς τὰ ἴδια. Ἔκτοτε ὅσους Χριστιανοὺς εὕρισκον εἰς τὰς φυλακὰς τοὺς ἐνεθάρρυναν καὶ ἀπορρίπτοντες ἀπὸ τῶν καρδιῶν αὐτῶν πάντα φόβον καὶ δειλίαν τοὺς ἠσπάζοντο καὶ τοὺς προσεκύνουν ὡς ἀδελφούς. Ἀπέλυον δὲ αὐτοὺς ἐκ τῶν δεσμῶν καὶ τοὺς ἀπέστελλον εἰς τοὺς οἴκους των.
Ὡς ἔμαθε ταῦτα ὁ ἄρχων, μεγάλως ὠργίσθη κατ’ αὐτῶν καὶ διέταξε νὰ παρασταθῶσιν οἱ Ἅγιοι ἐνώπιόν του. Ὅταν δὲ παρεστάθησαν ἠρώτησεν αὐτούς, ζητῶν νὰ μάθῃ, τὴν αἰτίαν τῆς μεταβολῆς των. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι διηγήθησαν λεπτομερῶς ὅλην τὴν ὀπτασίαν, τὴν ὁποίαν εἶδον, διέταξε νὰ κρεμάσωσιν αὐτοὺς εἰς ξύλον καὶ νὰ ξεσχίζωσι μὲ χειράγρας τὰ σώματά των. Τούτου δὲ γενομένου, ἐπρόσταξε νὰ τρίβωσι τὰς πληγάς των μὲ τρίχινα ὑφάσματα. Οἱ δὲ Ἅγιοι, ἀνδρείως ὑπομένοντες τὰς βασάνους, προσηύχοντο χαίροντες καὶ εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ. Βλέπων ὁ ἄρχων αὐτοὺς χαίροντας, ὠργίσθη σφόδρα καὶ προστάσσει νὰ ἀναφθῇ κάμινος ἐν τῷ μέσῳ τῆς πόλεως Νικομηδείας καὶ νὰ ριφθῶσιν ἐν αὐτῇ οἱ Ἅγιοι. Τούτου γενομένου παρέδωκαν τὰς ψυχάς των οἱ μακάριοι εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἔλαβον τοὺς τοῦ Μαρτυρίου ἀμαράντους στεφάνους.