ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Ἁγιώτατος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ τὸν εὐκλεέστατον τῆς περιφανοῦς Κωνσταντινουπόλεως κοσμήσας θρόνον, ἀφοῦ σθεναρῶς ὑπὲρ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν σεπτῶν καὶ ἁγίων Εἰκόνων ἠγωνίσθη καὶ διὰ τοῦτο ὑπὸ τοῦ εἰκονομάχου Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου ἐξωσθεὶς τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου ἐν ἔτει ωιε’ (815), καὶ μακρὰν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξορισθεὶς καὶ ἀφοῦ ἐπὶ δέκα τέσσαρα ἔτη ὑπέμεινε γενναίως εἰς τὴν ἐξορίαν [1], μὴ ἀποδεχθεὶς οὔτε τὴν συμβιβαστικὴν λύσιν, τὴν ὁποίαν τοῦ προέτεινεν ὁ διαδεχθεὶς τὸν Λέοντα αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Β’ (820-829), ὡς ἀσύμφωνον πρὸς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περὶ προσκυνήσεως τῶν σεπτῶν Εἰκόνων, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ἐν ἔτει ωκθ’ (829) Ἰουνίου β’ (2ᾳ).

Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον ἔκτοτε ἔτη δεκατέσσαρα, καθῃρέθη ἀπὸ τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ ψευδοπατριάρχης, μᾶλλον δὲ μαντιάρχης, Ἰωάννης ὁ παράνομος, ἀνεβιβάσθη δὲ εἰς τὸν θρόνον αὐτῆς ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Μεθόδιος ἐν ἔτει ωμβ’ (842). Οὗτος λοιπόν, ἐκτὸς τῶν ἄλλων αὐτοῦ ἀρετῶν καὶ κατορθωμάτων, καὶ τὴν Ἀνακομιδὴν τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγιωτάτου Νικηφόρου μετὰ χρόνους τέσσαρας ἀπὸ τῆς ἀναρρήσεως αὐτοῦ εἰς τὸν θρόνον ἐπέτυχεν, εἰπὼν εἰς τοὺς τότε βασιλεῖς Μιχαὴλ Γ’ (842-867) καὶ Θεοδώραν, τὴν μητέρα αὐτοῦ, τοὺς ἑξῆς ἀξιομνημονεύτους λόγους· «Δὲν εἶναι δίκαιον νὰ μὴ κομισθῇ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὸ τίμιον καὶ ἱερὸν Λείψανον τοῦ αἰδεσίμου καὶ πανοσίου ἐν Πατριάρχαις Νικηφόρου, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν Ὀρθόδοξον καὶ ἀμώμητον Πίστιν ἐξωρίσθη ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωήν του εἰς τὴν ἐξορίαν». Εἰς τούτους λοιπὸν τοὺς λόγους πεισθέντες οἱ βασιλεῖς, ἀπέστειλαν εὐθὺς ἀνθρώπους ἵνα φέρωσι τὸ τίμιον τοῦ Ἁγίου Λείψανον ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, εἰς τὴν ὁποίαν ἀπέκειτο. Μετ’ αὐτῶν δὲ μετέβη καὶ ὁ ἴδιος ὁ θεῖος Μεθόδιος, ὃν ἠκολούθησαν καὶ Ἱερεῖς καὶ Μοναχοί.