Ἐκεῖ εἰς τὴν Ρώμην εὑρισκομένων τῶν μακαρίων τούτων Πατέρων, συνέγραψεν ὁ Μόσχος, βοηθούμενος καὶ ὑπὸ τοῦ θείου Σωφρονίου, τὸ περίφημον Λειμωνάριον, βιβλίον τὸ ὁποῖον περιέγραφε πλείστας ὅσας θαυμαστὰς ἱστορίας ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν Ὁσίων Πατέρων. Εἰς τὴν Ρώμην δὲ εὑρισκομένων εἰσέτι τῶν Ὁσίων ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ἐν ἔτι χιθ’ (619) ὁ μέγας τὴν ἀρετὴν Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων. Τοῦτο πληροφορηθεὶς ὁ θεῖος Σωφρόνιος συνέθεσεν εἰς αὐτὸν ἐπιτάφιον ἐγκωμιαστικὸν λόγον, διὰ τοῦ ὁποίου ἀπεκάλυψε τὸν ἄμετρον θησαυρὸν τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς εὐσπλαγχνίᾳς, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἐν τῇ ψυχῇ του ὁ τρισμακάριστος ἐκεῖνος ἄνθρωπος καὶ βαρέως ἐθρήνησε τὴν τούτου στέρησιν. Συνέγραψε δὲ καὶ ὁ μακάριος Ἰωάννης ὁ Μόσχος τὸν Βίον τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, τὸν ὁποῖον ὅμως δὲν ἐπρόλαβε νὰ τελειώσῃ, διότι ἐν τῷ μεταξὺ προέλαβε καὶ αὐτὸν ὁ θάνατος κατὰ τὸ ἴδιον ἔτος (619) καὶ οὗτος ἐτελείωσε τὸ ἔργον ἐκεῖνο ὁ θεῖος Σωφρόνιος. Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἰωάννου Μόσχου παραλαβὼν ὁ θεῖος Σωφρόνιος τὸ ὁσιακὸν ἐκείνου Λείψανον κατὰ τὴν παραγγελίαν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀφήσει εἰς αὐτὸν ἔτι ζῶν ὁ Ἰωάννης, νὰ ἐνταφιάσῃ τοῦτο εἰς τὸ ὄρος τοῦ Σινᾶ, ἦλθεν εἰς Παλαιστίνην. Μὴ δυνηθεὶς δὲ νὰ μεταβῇ εἰς τὸ Σινὰ λόγῳ τῶν ἐπιδρομῶν τῶν Ἀράβων, ἐνεταφίασεν αὐτὸ εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Μετὰ ταῦτα, βλέπων ὁ Ἅγιος τὴν Ἐκκλησίαν ταραττομένην ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν διαφόρων ἄλλων αἱρετικῶν, μετέβη εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ὅπου προσεπάθησε νὰ πείσῃ τὸν τότε Πατριάρχην Κῦρον, ἐργαζόμενον ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως μὲ τοὺς Μονοφυσίτας, ὅπως παραμείνῃ πιστὸς εἰς τὰ θεσπισθέντα ὑπὸ τῆς ἐν Χαλκηδόνι συνελθούσης Ἁγίας Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνος παρέμενεν ἀμετάπειστος, μετέβη καὶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν πρὸς τὸν Πατριάρχην Σέργιον καὶ τὸν αὐτοκράτορα Ἡράκλειον. Εὑρὼν δὲ καὶ τούτους τὰ αὐτὰ φρονοῦντας καὶ προσπαθοῦντας νὰ ἀλλοιώσουν τὰ Ὀρθόδοξα δόγματα, διδάσκοντες μίαν εἰς Χριστὸν θέλησιν, καὶ δριμύτατα ἐνώπιον πάντων ἐλέγξας, ἐπέστρεψε περίλυπος εἰς Ἱεροσόλυμα. Ὅμως οἱ ἀγῶνες τοῦ θείου Σωφρονίου δὲν ἀπέβησαν ἐπὶ ματαίῳ. Ὅσον καὶ ἂν οἱ αἱρετικοὶ ἦσαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἐποχῆς, ἡ Ὀρθοδοξία ἐθριάμβευσεν. Ἡ συνελθοῦσα μετὰ ταῦτα, ἐν ἔτει χπ’ (680), Ἁγία Ϛ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοὺς μὲν αἱρετικοὺς Σέργιον καὶ Πύρρον καὶ Παῦλον καὶ Πέτρον τοὺς Πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ὀνώριον τῆς Ρώμης καὶ Κῦρον τῆς Ἀλεξανδρείας, καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς αἱρετικοὺς ἀνεθεμάτισε, τὸν δὲ θεῖον Σωφρόνιον, καθὼς καὶ τὸν ἁγιώτατον Μάξιμον τὸν Ὁμολογητὴν [2] καὶ τοὺς ἄλλους Ὀρθοδόξους ἀγωνιστὰς ἐδικαίωσεν.