Ὁ δὲ βασιλεύς, ἂν καὶ πολὺ ἐξεπλάγη καὶ ἔφριξε διὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον, ὅμως ὄχι ὀλιγώτερον καὶ κατεφρόνησεν αὐτόν, καθὸ ἀσύνετος. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τὸν παρέδωκεν εἰς δύο στρατιώτας, Σατόρνικον καὶ Βίκτωρα ὀνομαζομένους, προστάξας αὐτοὺς νὰ τὸν φυλάττωσιν ἀσφαλῶς ἕως οὗ ἐπανέλθῃ ἐκ τοῦ πολέμου, ὅτε, εἶπε, θέλει θανατώσει αὐτὸν διὰ πυρός. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐὰν σὺ ἐπανέλθῃς ἐκ τοῦ πολέμου ὑγιής, δὲν ἐλάλησεν εἰς ἐμὲ ὁ Θεός» [2].
Ὅταν λοιπὸν συνεκροτήθη ὁ πόλεμος, δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀντιστῇ ὁ βασιλεύς, ἀλλ’ ἔφυγεν ὁμοῦ μὲ τὸν πραιπόσιτον αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος πάντοτε παρεκίνει τὸν βασιλέα κατὰ τῶν Χριστιανῶν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἐκρύβη ἐντὸς ἀχυρῶνος· οἱ δὲ βάρβαροι, διώξαντες αὐτοὺς κατόπιν, ἔβαλον πῦρ εἰς τὸν ἀχυρῶνα καὶ κατέκαυσαν αὐτὸν ὁμοῦ μὲ τὸν βασιλέα καὶ τὸν πραιπτόσιτον. Τὰ στρατεύματα λοιπὸν τοῦ βασιλέως ἐπανελθόντα ἐκ τοῦ πολέμου καὶ θέλοντα νὰ πειράξωσι τὸν Ὅσιον, ἔλεγον πρὸς αὐτόν· «Ἑτοιμάσθητι νὰ δώσῃς ἀπολογίαν εἰς τὸν βασιλέα, ὅστις ἔρχεται νὰ ἐκτελέσῃ ὅ,τι προεῖπεν ἐναντίον σου». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἑπτὰ ἡμέραι ἤδη παρῆλθον, ἀφ’ ὅτου ἐγὼ ὠσφράνθην τὴν ἀποφορὰν τῶν κοκκάλων του, τὰ ὁποῖα κατεκάησαν ἐπὶ τοῦ πυρός».
Ταῦτα οἱ στρατιῶται ἀκούσαντες ἐπλήσθησαν φόβου, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ συμβάντα, καὶ πεσόντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου παρεκάλουν αὐτὸν νὰ παραμείνῃ μονίμως εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Δότε μοι καιρὸν ἑπτὰ ἡμέρας νὰ παρακαλέσω τὸν Θεόν, ὅπως μοὶ φανερώσῃ ἂν τοῦτο εἶναι θέλημά Του». Παρακαλέσας δὲ τὸν Θεόν, ἔμαθεν ὅτι εἶναι θέλημά Του νὰ μείνῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἀνήγγειλε τοῦτο εἰς τοὺς παρακαλέσαντας. Ὅλοι λοιπὸν οἱ πολῖται ἡμιλλῶντο νὰ κτίσωσι Μοναστήριον πρὸς κατοικίαν τοῦ Ἁγίου· εἷς δὲ ἐξ αύτῶν, Σατορνίλος ὀνομαζόμενος, φανεὶς προθυμότερος τῶν ἄλλων, προέλαβε καὶ ἔκτισε Μοναστήριον εἰς τόπον σεμνὸν καὶ ἁρμόδιον. Τότε ὁ Ἅγιος εἰσελθὼν εἰς αὐτό, ἐδόξασε τὸν Θεόν· οἱ δὲ προρρηθέντες, οἵτινες παρεκάλουν τὸν Ἅγιον, ἀφιέρωσαν εἰς τὸ Μοναστήριον [3] σιτηρέσια καὶ ἀρκετὰ κτήματα. Ὅθεν συνήχθησαν ἐκεῖ πολλοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἔγιναν Μοναχοὶ σπουδάζοντες νὰ ποιμαίνωνται ὑπὸ τοιούτου ποιμένος καὶ διδασκάλου καὶ νὰ ὁδηγῶνται εἰς τὴν ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Τραφεὶς λοιπὸν ὁ Ἅγιος μὲ γῆρας καλόν, καὶ τὴν κοίμησιν αὐτοῦ ἐκ Θεοῦ προγνωρίσας, συνήθροισεν ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς κατήχησεν· εἶτα ἐκλέξας ἕνα ἐξ αύτῶν, Δαλμάτον ὀνομαζόμενον, κατέστησεν αὐτὸν Ἡγούμενον εἰς ἀντικατάστασίν του, καὶ οὕτως ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.