Ἡ δὲ σύζυγός του βασίλισσα, βλέπουσα τὸν βασιλέα, ὅτι δὲν ἐπλησίαζεν αὐτήν, ὑπωπτεύθη ὅτι εἶχεν ἄλλην γυναῖκα κρυφίως· διὸ ἐξήγειρε τὸν ἀδελφόν της κατὰ τοῦ βασιλέως ὅστις μὲ πάντα τρόπον ἐπεδίωξε νὰ θανατώσῃ αὐτόν. Ὅταν λοιπὸν ὁ χαριτώνυμος καὶ θαυμαστὸς οὗτος Ἰωάννης ἐπανῆλθε νικητὴς ἐκ τοῦ πολέμου, τὸν ὁποῖον εἶχε κινήσει κατὰ τοῦ Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, τότε ὁ ἀδελφὸς τῆς βασιλίσσης εὑρὼν εὐκαιρίαν ἐκτύπησεν αὐτὸν αἴφνης διὰ τοῦ ξίφους του. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὸν ἀπετελείωσεν εὐθύς, βλέπων αὐτὸν ὁ βασιλεὺς εἶπε πρὸς αὐτόν· «Λάβε τὸ ἰδικόν μου ξίφος καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκεφάλισόν με διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν ἀλήθειαν, διότι ἕτοιμος εἶμαι νὰ θυσιασθῶ, ὡς ἄλλος Ἄβελ καὶ Ἰσαάκ, διὰ τὴν Πίστιν καὶ ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ». Τότε ὁ θηριώδης ἐκεῖνος καὶ ἄσπλαγχνος, λαβὼν τὸ ξίφος τοῦ βασιλέως, ἀπεκεφάλισεν αὐτόν.
Θαῦμα τότε ἠκολούθησε παράδοξον καὶ ἐξαίσιον. Ἅμα ἐκόπη ἡ ἁγία του κεφαλή, ἔφιππος ὢν ό βασιλεύς, ἔλαβεν αὐτὴν εἰς τὰς χεῖράς του, καὶ ἔτρεχεν ἐπὶ τοῦ ἵππου, αἰνῶν τὸν Θεὸν καὶ λέγων· «Εὐφράνθην ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι· εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλμ. ρκα’ 1). Τότε ὀργὴ θεϊκὴ ἔπεσε κατὰ τοῦ φονέως τοῦ Ἁγίου· ἐλύσσαξεν ὁ ἄθλιος καὶ ἔτρωγε τὰς ἰδίας σάρκας. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἀπελθὼν εἰς τόπον τινά, ἐκεῖ εἶπε· «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου» καὶ εὐθὺς ἠκούσθησαν ψαλμῳδίαι ἐξ οὐρανοῦ, ὁ δὲ τόπος ἐπληρώθη πνευματικῆς εὐωδίας. Ἐκεῖ λοιπὸν ἐνεταφίασαν τὸ παρθενικὸν ἐκεῖνο καὶ ἀθλητικὸν σῶμα τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως, Ἀρχιερεῖς τε καὶ Ἱερεῖς, τὰ στρατεύματα καὶ ὅλος ὁ λαός, θρηνοῦντες καὶ κλαίοντες διὰ τὴν στέρησιν τοιούτου προστάτου καὶ βασιλέως· πολλοὶ δὲ χωλοὶ καὶ ἀσθενεῖς ἀσπασθέντες τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον ἔλαβον τὴν ποθουμένην ὑγείαν των.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔθαψαν τὸ ἅγιον Λείψανον, ἔκτισαν καὶ Ναὸν θαυμάσιον εἰς τὸ ὄνομά του, ὅστις, σαθρωθεὶς ὑπὸ τοῦ χρόνου, ἀνεκαινίσθη ὕστερον ὑπὸ τοῦ ὑψηλοτάτου Καρόλου, ἀνεψιοῦ τοῦ τότε βασιλέως τῆς Ἰταλίας. Μετὰ ταῦτα λαβόντες οἱ Χριστιανοὶ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον, τὸ ἔφεραν εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ ὁποῖον ἔκτισεν ὁ ἴδιος ἐκεῖνος βασιλεύς. Ἐκεῖ δὲ διαμένον, ὀσμὴν μὲν πορνείας καὶ ἀσελγείας δὲν δέχεται νὰ πλησιάσῃ εἰς αὐτό, τοὺς δὲ ὑπηρετοῦντας πιστῶς διαφυλάττει ἀπὸ παντὸς κινδύνου καὶ πειρασμοῦ, μύρα ἀναβλύζον καὶ ἐνεργοῦν διάφορα θαύματα εἰς τοὺς μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας προστρέχοντας εἰς αὐτό [1].