Οὗτος κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς ἡμερομηνίας καθ’ ἣν ό Ἅγιος ἐτελείωσε τὸ Μαρτύριον, εἶδε φῶς λάμπον εἰς το μέρος ἐκεῖνο τοῦ τοίχου. Ἀπορῶν δὲ καὶ θαυμάζων ὁ Μέλανδρος, ἐδέχθη καθ’ ὕπνον ἄνωθεν ἀποκάλυψιν κατὰ τὴν ὁποίαν, ἐκεῖ ὅπου ἐφάνη τὸ φῶς, ἦτο κεκρυμμένη ἡ ἁγία Κάρα τοῦ Μάρτυρος Νικολάου. Ὅθεν σκάψας τὸν τοῖχον καὶ ἀνευρὼν ταύτην, ἔκρινεν ἀνάξιον τὸν ἑαυτόν του νὰ ἔχῃ εἰς τὸν οἶκόν του τοιοῦτον θησαυρόν. Διὸ μετέβη εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Βαρλαάμ[1], ὅπου εἶχε καὶ ἀδελφὸν Μοναχὸν καὶ ἀφιέρωσεν αὐτὴν ἐκεῖ εἰς μνημόσυνον αὐτοῦ καὶ τῶν γονέων του. Ἐκεῖ λοιπὸν εὑρίσκεται τεθησαυρισμένη μέχρι σήμερον αὕτη ἡ ἁγία Κάρα τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Νικολάου, τελοῦσα ἄπειρα θαύματα, ἐξ ὧν ἂς διηγηθῶμεν τινά, εἰς πίστωσιν καὶ τῶν ἄλλων.
Καιρόν τινα, ὅτε ἦτο θανατικὸν εἰς τὰ Τρίκκαλα καὶ ἀπέθνῃσκον καθ’ ἡμέραν πολλοί, μὲ μόνην τὴν παρουσίαν της καὶ τὴν ἐπ’ αὐτῆς παράκλησιν ἔπαυσεν εὐθὺς τὸ θανατικόν. Ὁμοίως καὶ εἰς χωρίον, ὀνομαζόμενον Ντιστάτα, τοῦ ὁποίου οἱ κάτοικοι ἔπασχον ὑπὸ τοῦ ἰδίου θανατικοῦ, ἡ ἁγία αὕτη Κάρα ἠλευθέρωσε τούτους. Ἀκόμη καὶ τοὺς Καλαρρύτας, οἵτινες ἐβασανίζοντο ποτὲ ὑπὸ λοιμικῆς ἀσθενείας, ἐλύτρωσεν εὐθὺς μὲ τὴν παρουσίαν της. Κατ’ ἐξοχὴν δὲ ἡ χάρις τῆς ἁγίας Κάρας διώκει καὶ καταστρέφει τὰς ἀκρίδας, φυλάττουσα ἀβλαβεῖς τοὺς καρπούς, τόσον ὥστε ἔμενον ἐκστατικοὶ καὶ αὐτοὶ οἱ Τοῦρκοι πρὸ τούτου τοῦ θαύματος, τὸ ὁποῖον ἐμφανίζεται ὄχι μίαν ἢ δύο φοράς, ἀλλὰ πολλάκις μέχρι σήμερον. Ὅχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ πάθη ἀθεράπευτα θεραπεύει παραδόξως εἰς ὅποιον τόπον ἤθελε προσκληθῆ καὶ ἄλλα πολλὰ θαύματα τελεῖ καθ’ ἑκάστην.
Εὑρίσκονται δὲ καὶ ἕτερα μέρη τοῦ μαρτυρικοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου εἰς διαφόρους τόπους. Καὶ εἰς τὰ Ἰωάννινα εὑρίσκεται τὸ ἥμισυ τῆς παλάμης τῆς χειρὸς αὐτοῦ, οὗ ταῖς πρεσβείαις λυτρωθείημεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Ἀμήν.