Μὲ τοιαύτην στερεὰν γνώμην καὶ ἀπόφασιν μετέβη ὁ Ἅγιος εἰς τὰ Τρίκκαλα, ὅπου, συλλαβὼν αὐτὸν ὁ κουρεὺς καὶ σφίγγων αὐτὸν εἰς τὸν λαιμόν, ἔλεγε· «Ποῦ εἶναι, ἄπιστε, τὸ δαδίον, τὸ ὁποῖον μοῦ ὑπεσχέθης;». Ὁ δὲ Νικόλαος ἀπεκρίθη· «Δὲν σοῦ χρεωστῶ τίποτε». Τότε θυμωθεὶς ἐκεῖνος ἐφώναξε μεγαλοφώνως καὶ κατέδωσεν αὐτόν. Ὅθεν δραμόντες Τοῦρκοι πολλοὶ καὶ μαθόντες τὴν ὑπόθεσιν, συνέλαβον εὐθὺς τὸν εὐλογημένον μὲ θυμὸν πολὺν καὶ κτυπῶντες αὐτὸν καὶ ὠθοῦντες βιαίως ἔφεραν εἰς τὸ κριτήριον, ὅπου ἐμαρτύρησαν, ὅτι ἠρνήθη τὴν πίστιν των καὶ ἐδέχθη ἐκείνην τῶν Χοιστιανῶν. Ὁ δὲ Μάρτυς ἐρωτηθεὶς ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς ἐγεννήθην, Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω. Δὲν ἀρνοῦμαι λοιπὸν ποτὲ τὴν Πίστιν μου, ὅσα μαρτύρια καὶ ἂν ὑποστῶ». Ὅθεν, ἐπειδὴ οὔτε μὲ κολακείας οὔτε μὲ ἀπειλὰς ἠδυνήθησαν νὰ φέρουν τὸν Ἅγιον Μάρτυρα μὲ τὴν γνώμην των, ἐρράβδισαν αὐτὸν ἀγρίως ἐπὶ ὥραν πολλὴν καὶ ἔπειτα τὸν ἔρριψαν ἐντὸς σκοτεινῆς φυλακῆς, ἐκεῖ δὲ κατετυράννουν αὐτὸν διὰ πείνης, δίψης καὶ ἄλλων πολλῶν βασάνων. Ὅμως ὁ Μάρτυς ὑπέφερεν ὅλα, ὄχι μόνον μὲ γενναῖον φρόνημα, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγάλην χαράν.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἔμενεν ἀσάλευτος εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐξήγαγον αὐτὸν ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ τὸν ὡδήγησαν ἐκ δευτέρου εἰς τὸ κριτήριον. Ἐκεῖ ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ ἐκήρυξε καὶ πάλιν μεγαλοφώνως τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν καὶ ὅτι Αὐτὸν πιστεύει καὶ οὐδέποτε θέλει τὸν ἀρνηθῆ. Ἰδὼν τότε ὁ κριτὴς τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, προσέταξε νὰ ἀνάψουν μεγάλην πυρὰν εἰς τὸ μέσον τῆς ἀγορᾶς καὶ νὰ ρίψουν αὐτὸν ἐντὸς τῶν φλογῶν. Ὅθεν ὁδηγήσαντες τὸν Ἅγιον Μάρτυρα εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν πυράν, ἐκεῖ δέ, χαίρων καὶ δοξολογῶν τὸν Θεόν, παρέδωκε τὸ πνεῦμα τὴν ιϛ’ (16ην) τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐν ἔτει ͵αχιζ’ (1617).

Εἷς δὲ κεραμεύς, ὑπὸ εὐλαβείας κινούμενος, μετέβη τὴν νύκτα εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, διὰ νὰ εὕρῃ μέρος τι τοῦ ἁγίου Λειψάνου καὶ ἰδὼν Ἀγαρηνούς τινας, οἵτινες ἠγρύπνουν καὶ ἐφύλαττον, ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς ποσὸν χρημάτων καὶ ἔλαβε τὴν ἁγίαν Κάραν τοῦ Μάρτυρος, ἡ ὁποία ἦτο ὀλίγον τι βεβλαμμένη ὑπὸ τῆς πυρᾶς εἰς τοὺς κροτάφους. Ἐπιστρέψας τότε εἰς τὸν οἶκον του ἔκρυψεν αὐτὴν ἐντὸς τοίχου, διὰ τὸν φόβον τῶν Τούρκων, χωρὶς νὰ γνωρίζῃ ἄλλος τις τοῦτο ἐκτὸς τῶν οἰκείων του. Μετὰ παρέλευσιν δὲ χρόνου ἀπέθανεν ὁ κεραμεὺς καὶ ἡ τιμία Κάρα τοῦ Μάρτυρος ἔμεινε κεκρυμμένη. Τὸν δὲ οἶκον ἐκεῖνον τοῦ κεραμέως ἠγόρασεν ἕτερος Χριστιανός, Μέλανδρος καλούμενος.