Ἠκολούθει δὲ πλησίον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ποιμαινία, λυπουμένη καὶ δεομένη εἰς τὸν Θεὸν δι’ αὐτόν, ἐπειδὴ ἐφοβεῖτο τὸ ἄδηλον τῆς ἐκβάσεως, μήπως, δηλαδή, ὁ υἱὸς αὐτῆς τὴν τελευταίαν στιγμὴν δειλιάσῃ. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὴν Φιλιππούπολιν, ἐξῆλθον ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἁγίου καὶ κατεφίλουν τὰς ἁλύσεις του. Τότε ὁ Ἅγιος Μάρτυς, ταῦτα βλέπων, ηὐχαρίστει τὸν Θεόν, διότι ἠξιώθη νὰ λάβῃ τοιαύτην φιλοφροσύνην. Εὐθὺς δὲ ὡς ἔφθασαν εἰς τόπον ὀνομαζόμενον Παρεμβολαί, ὁ ἔπαρχος ὑπέβαλε τὸν Ἅγιον Μάρτυρα εἰς ἐξέτασιν καὶ ἔδειρεν αὐτὸν ἀσπλάγχνως. Καθ’ ὃν δὲ χρόνον ὁ Ἅγιος ἐπλησίαζεν εἰς τὴν Βέροιαν εὑρέθη εἰς τόπον ἄνυδρον. Ἀλλὰ διὰ προσευχῆς του ἀνέβλυσεν ὕδωρ. Λέγουσι δὲ ὅτι ἐνῷ οἱ δήμιοι ἐπρόκειτο εἰς τὸν τόπον αὐτὸν νὰ χύσωσιν ἐπὶ τῶν ὠμοπλατῶν τοῦ Ἁγίου ἔλαιον καυτόν, ἀνετράπη τὸ δοχεῖον, καὶ χυθέντος ἔξω τοῦ ἐλαίου, κατεκάησαν πολλοὶ ἐκ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἐπάρχου.
Μετὰ ταῦτα ὁ Ἅγιος ἐδάρη διὰ χονδρῶν ράβδων. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐπέμενεν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐδάρη πάλιν. Φθάσας δὲ εἰς τόπον καλούμενον Δροιζίπαρα, ἔλαβε τὴν ἀπόφασιν τῆς διὰ ξίψους θανατώσεως αὐτοῦ εἰς τὸν ἐκεῖ ρέοντα ποταμόν. Ὁ ὁρισθεὶς ὅμως διὰ νὰ ἀποκεφαλίσῃ αὐτὸν δήμιος, λαβὼν τὴν προσταγὴν τοῦ ἐπάρχου, δὲν ἐτόλμα νὰ φονεύσῃ τὸν Ἅγιον, διότι πέριξ αὐτοῦ ἔβλεπεν Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐφύλαττον. Ὅθεν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος προσευχηθείς, παρεκάλεσε τοὺς Ἀγγέλους νὰ ἀπομακρυνθῶσιν ὀλίγον καὶ οὕτως, άφ’ οὗ ἐκεῖνοι ἀπεμακρύνθησαν, ἠδυνήθη ὁ δήμιος νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ. Οὕτως, ὁ μακάριος Ἀλέξανδρος, ἀνῆλθε νικηφόρος εἰς τὰ οὐράνια. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τόπῳ καλουμένῳ Κεντούκελλαι.