ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπϛ’-τε’ (286-305). Ρωμαῖος ὑπάρχων στρατιώτης κατατεταγμένος εἰς τὸ στρατιωτικὸν τάγμα τοῦ κόμητος Τιβεριανοῦ. Ὅταν λοιπὸν ὁ ρηθεὶς κόμης, μεθ’ ὅλου τοῦ τάγματός του, ἐθυσίαζεν εἰς τὰ εἴδωλα, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὄχι μόνον δὲν κατεδέχθη νὰ θυσιάσῃ, ἀλλὰ καὶ τοὺς θυσιάζοντας ἐνέπαιζεν ὡς τρελλοὺς καὶ ἀνοήτους καὶ ὡς ἀπολέσαντας τὰς φρένας των, ἐπειδὴ ἐγκατέλειψαν τὸν Δημιουργὸν τοῦ κόσμου Θεὸν καὶ ἐλάτρευον τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας. Ὅθεν διὰ τὴν χλεύην ταύτην ὡδηγήθη ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν βασιλέα Μαξιμιανόν.

Ἐνῷ δὲ μετεφέρετο ὑπὸ συνοδείαν, ἐφάνη πρὸς αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου, ὅστις παρεκίνησε τὸν Ἅγιον πρὸς τὸ Μαρτύριον καὶ ἔδωκεν εἰς τὴν καρδίαν του θάρρος καὶ δύναμιν. Ὁ βασιλεὺς, λοιπόν, κατ’ ἀρχὰς ἐδοκίμασε νὰ χωρίσῃ τὸν Ἅγιον ἀπὸ τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ματαίως ἐκοπίαζε. Διότι ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἁθλητὴς Ἀλέξανδρος ἔμενεν ἀμετάθετος εἰς τὴν Πίστιν. Μάλιστα δὲ ἰδὼν καὶ αὐτός, ὡς ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, τοὺς οὐρανοὺς ἀνεωγμένους καὶ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καθεζόμενον εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, ἐφαιδρύνθη εἰς τὸ πρόσωπον καὶ ἔλαμψε πλέον ἢ πρότερον, διότι ὁ Ἅγιος ἦτο φύσει ὡραιότατος, ἔχων πρόσωπον ἀγγελόμορφον. Ἀπελπισθεὶς ὅθεν ὁ βασιλεύς, δὲν ἠθέλησε νὰ ἐξετάσῃ τὸν Ἅγιον, ἀλλὰ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν ὡς ἄνω Τιβεριανόν, τὸν ὁποῖον κατέστησεν ἔπαρχον καὶ ἀνέθεσεν εἰς αὐτὸν τὸν κατὰ τῶν Χριστινῶν διωγμόν.

Ἀφοῦ δὲ παρέδωσεν τὸν Ἅγιον εἰς τὸν Τιβεριανόν, προσέταξε τοῦτον νὰ τιμωρήσῃ καθ’ ὁδὸν μὲ διαφόρους τιμωρίας τὸν Μάρτυρα καὶ ἐὰν δὲν πεισθῇ νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐξάπαντος νὰ τὸν θανατώσῃ. Ὅταν δὲ ὁ Τιβεριανὸς ἤρχισεν ὁδοιπορῶν, ὑπέβαλε τὸν Ἅγιον εἰς ἐξέτασιν καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔπεισεν αὐτόν, ἔκαυσε τὰς πλευράς του μὲ λαμπάδας. Ἔπειτα διέταξε νὰ στρώσωσι τὴν γῆν μὲ τριβόλους καὶ ἐπ’ αὐτῶν νὰ ρίψωσι τὸν Ἅγιον Μάρτυρα καὶ νὰ τὸν δέρωσι διὰ ράβδων. Τότε Ἄγγελος Κυρίου, ἐπιφανείς, ἐνεδυνάμωσεν αὐτόν, διὸ καὶ ὑπέμεινεν εὐκόλως τὴν βάσανον, ἐπληρώθη ὅμως πληγῶν ὅλον του τὸ σῶμα.