Ταῦτα ἀκούων ὁ εὐλογημένος Ἰωάννης ἔκαμνε τὸν σταυρόν του, παρακαλῶν τὸν Χριστὸν νὰ τὸν ἐνισχύσῃ καὶ διαφυλάξῃ ἕως τέλους ἀκλόνητον εἰς τὴν Πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ δὲ νέα Δαλιδά, ταῦτα ἰδοῦσα καὶ ἀκούσασα, παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν ἔπαρχον, ὅστις τὸν ἔκλεισεν εἰς τὴν φυλακήν. Τόσον δὲ φρικτῶς καὶ δεινῶς ἐβασάνισεν αὐτόν, ὥστε, ὄχι νὰ πάθῃ τις ταῦτα, ἀλλὰ μόνον νὰ συλλογισθῇ, τρομάζει καὶ φρίττει. Ταῦτα δὲ ἔκαμεν εἰς τὸν Μάρτυρα εἰς διάστημα πολλῶν ἡμερῶν, κατὰ τὰς ὁποίας καὶ ἡ παμβέβηλος ἐκείνη γυνὴ δὲν ἔλειπε καθ’ ἑκάστην ἀπὸ τοῦ νὰ κολακεύῃ καὶ παρακινῇ τὸν Ἰωάννην πρὸς ἀσέλγειαν, προσπαθοῦσα νὰ τὸν ἀπομακρύνῃ τῆς εὐσεβοῦς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ ὁ νέος, ὡς ἀδάμας στερρότατος, ἵστατο ἀκλόνητος καὶ ἑδραῖος εἰς τὴν Πίστιν καὶ τὴν σωφροσύνην, ἀποβλέπων μόνον εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐλάμβανε δύναμιν καὶ ἐπετύγχανε τὴν νίκην κατὰ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.
Τέλος, βλέποντες, ὅτι δὲν κατορθώνουν τίποτε, ἐζήτησαν ἀπὸ τὸν βεζύρην νὰ ἐκδώσῃ τὴν ἀπόφασιν τῆς θανατώσεώς του. Ἀφοῦ δὲ ὁ βεζύρης ἐξέδωκε τὴν ἀπόφασίν του, δι’ ἧς κατεδίκαζεν αὐτὸν εἰς θάνατον, διέταξε τὸν ἔπαρχον νὰ προβῇ εἰς τὴν ἐκτέλεσιν. Ἔλαβον λοιπὸν οἱ δήμιοι τὸ εὐλογημένον τέκνον, τὸν Ἰωάννην, καὶ ὁδηγήσαντες αὐτὸν εἰς τὸ Παρμὰκ Καπί, παρὰ τὸ Μπεζεστένι, ἐκεῖ τὸν ἐκρέμασαν, ἐν ἔτει ͵αχξβ’ (1662) Μαΐου ιβ’ (12ην) καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος, ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως. Οὗ ταῖς πρεσβείαις καὶ ἡμεῖς ἀξιωθείημεν τῶν αἰωνίων καὶ ἀκηράτων ἀγαθῶν. Ἀμήν.