Πάντοτε δὲ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἔμενεν ἐντὸς τῆς καλύβης του καὶ δὲν ἐξήρχετο, οὐδὲ ἔβλεπεν ἢ ὡμίλει μετά τινος, ἐκτὸς μόνον τοῦ Σαββάτου καὶ τῆς Κυριακῆς. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς γῆρας βαθὺ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, συνοδευόμενος εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὑπὸ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Ἰωάννου, ὡς εἶδεν αὐτοὺς εἷς πνευματικὸς καὶ διορατικὸς Ἅγιος [1].
Εἶδε δηλαδὴ οὗτος δύο φοβεροὺς ἄνδρας ἀστραπηβόλους, ἐξελθόντας ἐκ τῶν ἐσωτερικωτέρων θαλάμων τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ προστάξαντας τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους Ἀνδρέαν καὶ Ἰωάννην νὰ ἐπαναφέρουν πάλιν εἰς τὸ Μοναστήριόν του ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ὡδήγουν καὶ ἔβλεπε ταύτην τὴν ὀπτασίαν, ἀντὶ ἐκείνοι δὲ νὰ λάβουν τὸν Ὅσιον Ἀθανάσιον τὸν Ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Τραϊανοῦ. Ὅθεν ὁ ἰδὼν τὴν ὀπτασίαν ταύτην ἔστειλεν εὐθὺς εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Τραϊανοῦ καὶ εὗρε τὸν μακάριον Ὅσιον Ἀθανάσιον τελειωθέντα, καθὼς, αὐτὸν ἰδίοις ὄμμασιν εἶδεν.
Ὄχι δὲ μόνον ζῶν πολλὰ προεφήτευσεν ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ἅτινα πάντα διὰ τῶν ἔργων ἐπηλήθευσαν, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον ἀναρίθμητα θαύματα ἐτέλεσεν εἰς δόξαν τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, τοῦ θαυμαστοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.