Τοῦτον δὲ καταβιβάσας ἐκ τοῦ βασιλικοῦ θρόνου Λέων ὁ πέμπτος, ὁ Ἀρμένιος, ἐγένετο βασιλεὺς ἐν ἔτει ωιγ’ (813) καὶ ἐκινήθη ὁ ἀλιτήριος κατὰ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καὶ κατὰ τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως. Ὅσους δὲ λόγους εἶπεν ἐλέγχων ὁ σεβάσμιος πατὴρ καὶ Ἅγιος οὗτος Νικηφόρος πρὸς τὸν δυσσεβῆ ἐκεῖνον βασιλέα διὰ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν, ἀδύνατον εἶναι νὰ γράψῃ τις. Ὅθεν, ὀργισθεὶς ὁ θεομισὴς τύραννος, κατεβίβασε τὸν Ἅγιον ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου, ἐξώρισεν αὐτὸν καὶ ἐφυλάκισε, προστάξας νὰ μὴ λάβῃ ὁ ἀοίδιμος οὐδεμίαν παρ’ οὐδενὸς παραμυθίαν. Οὕτω λοιπὸν ἔζησεν ὁ γενναῖος τῆς εὐσεβείας ἀγωνιστής, κακοπαθῶν καὶ ταλαιπωρούμενος ἐν τῇ ἐξορίᾳ ἕως οὗ ὁ δείλαιος βασιλεὺς ἀπώλεσε τὴν ψυχήν του, κατακοπεὶς μεληδὸν ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ ἐν τῷ Φόρῳ Ναοῦ κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων ὑπὸ τῶν οἰκείων του καὶ μάλιστα ὑπὸ Μιχαὴλ τοῦ Τραυλοῦ.
Ὁ δὲ μακάριος Νικηφόρος, καταπονηθεὶς ἐκ τῶν πολυχρονίων ταλαιπωριῶν καὶ εἰς τὸ ἑβδομηκοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του εὑρισκόμενος, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Διότι ἐννέα ἔτη διήνυσεν ἐν τῇ πατριαρχείᾳ, δεκατρία δὲ ἐν τῇ ἐξορίᾳ. Κατὰ δὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος ἦτο κατὰ πάντα ὅμοιος πρὸς τὸν ἅγιον Κύριλλον τὸν Ἀλεξανδρείας, ἐκτὸς τῆς γενειάδος καὶ τῆς κόμης, τὴν ὁποίαν ὁ μὲν θεῖος Κύριλλος εἶχε βοστρυχοειδῆ, ὁ δὲ ἅγιος Νικηφόρος κατάλευκον. Ἀλλ’ οὔτε τὴν ρῖνα εἶχεν οὗτος μακράν, οὔτε τὰ χείλη παχέα, ὡς εἶχε ταῦτα ὁ μέγας Κύριλλος. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν σεπτὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Μεγάλων, ὅπου εὑρίσκεται καὶ τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον. Ἡ δὲ ἀνακομιδὴ τῶν ἁγίων αὐτοῦ λειψάνων ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιγ’ (13ην) τοῦ μηνὸς Μαρτίου [1].