ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐγεννήθη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ψνη’ (758), γέννημα καὶ θρέμμα τῆς βασιλευούσης τῶν πόλεων. Οἱ γονεῖς αὐτοῦ, Θεόδωρος καὶ Εὐδοκία ὀνομαζόμενοι, ἦσαν εὐγενεῖς καὶ ὀνομαστοί, διότι ὁ πατήρ του ἦτο ἀπογραφεὺς καὶ νοτάριος τῶν προσταγμάτων καὶ διαταγῶν τοῦ βασιλέως. Διαβληθεὶς δὲ εἰς τὸν βασιλέα ὅτι προσκυνεῖ τὰς θείας Εἰκόνας, κατεξεσχίσθη διὰ δαρμῶν καὶ μαστιγώσεων καὶ ἐξωρίσθη εἰς τὴν πόλιν Μύλασα, φρούριον ὀχυρὸν καὶ φοβερὸν ἀπομονωτήριον παραθαλάσσιον, κείμενον εἰς τὴν ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ Καρίαν, μὲ θρόνον Ἐπισκόπου τετιμημένην, ὑπαγόμενον ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Σταυρουπόλεως. Μετὰ ταῦτα, ἀνακληθεὶς ἐκ τῆς ἐξορίας καὶ μὴ ὑπακούσας εἰς τὰ παράνομα τοῦ βασιλέως προστάγματα, πάλιν ἐξωρίσθη εἰς τὴν Νίκαιαν, ὅπου, διατρίψας ἐπὶ ἓξ ἔτη, μὲ πολλὰς κακοπαθείας ἐτελείωσε τὴν ζωήν του ὁ ἀξιομακάριστος.

Ὁ δὲ υἱὸς τούτου, ὁ τίμιος οὗτος Νικηφόρος, ἀφ’ ὅτου σχεδὸν ἐγεννήθη, ἐγαλουχήθη ἐντὸς τῶν σπαργάνων τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀφ’ οὗ δὲ διῆλθε τὴν νηπιακὴν ἡλικίαν καὶ ἐξεπαιδεύθη καλῶς εἰς τὰ Ἱερὰ Γράμματα, ἐγένετο βασιλικὸς γραμματεύς. Κατόπιν θεωρήσας ἅπαντα τὰ τοῦ κόσμου ὡς σκύβαλα καὶ ὑφάσματα τῆς ἀράχνης, ἀνεχώρησεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καὶ μετέβη εἰς τὴν Προποντίδα. Ἐκεῖ δὲ μόνος εὑρισκόμενος, μόνῳ τῷ Θεῷ προσεῖχε καὶ ἐσχόλαζεν ἀσκούμενος εἰς πόνους καὶ ταλαιπωρίας. Καὶ ἐπειδὴ ὁ μέγας Ταράσιος, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐτελεύτησεν, ὁ τότε βασιλεὺς Νικηφόρος Πατρίκιος καὶ Γενικὸς Λογοθέτης, ὁ ἐν ἔτει ωβ’ (802) βασιλεύσας, ἐπίεσε τὸν ἅγιον Νικηφόρον καὶ ἐγένετο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐν τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς βασιλείας του, ἤτοι ἐν ἔτει ωϛ’ (806), κατὰ τὴν Κυριακὴν τοῦ Πάσχα.

Ἀναπαυθέντος δὲ μετ’ ὀλίγον τοῦ βασιλέως Νικηφόρου, διεδέχθη τὴν βασιλείαν ὁ υἱός του Σταυράκιος, ἐν ἔτει ωια’ (811). Ἀποθανόντος δὲ καὶ τούτου ταχέως, διότι δύο μῆνας μόνον ἐβασίλευσε, διεδέχθη τὴν βασιλείαν Μιχαὴλ ὁ Κουροπαλάτης ὁ καὶ Ραγκαβὲ ἐπονομαζόμενος, ὁ εὐσεβέστατος ἐκεῖνος καὶ ἀγαθὸς Αὐτοκράτωρ.