Σελίδα 2 από 2
Ἐρωτηθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν πατέρων νὰ εἴπῃ τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἀπεκρίθη: «τὸ σακκίον τὸ ὁποῖον ἔχει τὴν πολλὴν ἄμμον εἶναι αἱ ἰδικαί μου ἁμαρτίαι, τὰς ὁποίας ἔχω ὀπίσω μου καὶ δὲν τὰς βλέπω, ἵνα κλαίω δι’ αὐτάς, ἡ δὲ ὀλίγη ἄμμος, ἥτις κρέμαται ἔμπροσθέν μου μὲ τὴν σπυρίδα ταύτην, εἶναι αἱ ὀλίγαι ἁμαρτίαι τοῦ ἀδελφοῦ, τὰς ὁποίας ἔχων ἔμπροσθέν μου κατακρίνω τὸν ἀδελφόν. Πλὴν δὲν ἔπρεπεν οὕτω νὰ κάμνω, ἀλλ’ ἔπρεπε νὰ συμβαίνῃ τὸ ἐναντίον· τὰ ἰδικά μου σφάλματα νὰ ἔχω ἔμπροσθέν μου καὶ νὰ παρακαλῶ τὸν Θεὸν ἵνα μοι τὰ συγχωρήσῃ».
Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ πατέρες ἀνεχώρησαν λέγοντες τοῦτον τὸν λόγον. «Ὄντως αὕτη εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας».