Τὸ δὲ ἔτι μεγαλύτερον θαῦμα τὸ εἰς δόξαν μόνου τοῦ Ἁγίου τούτου ἀπόβλεπον, καὶ το ὁποῖον σύγκρισιν μὲ ἄλλο παρόμοιον δὲν ἔχει, εἶναι τοῦτο· ὁ Ἅγιος οὗτος ἐφύτευσε κλῆμα, τὸ ὁποῖον εὐθὺς ἐρρίζωσε, παρευθὺς ἐβλάστησε φύλλα, παρευθὺς ἤνθησε, παρευθὺς ἔκαμε σταφυλὰς ὡρίμους καὶ γλυκείας. Διότι εἰς ποῖον ἄλλο μέρος τῆς Κύπρου ἐφάνη ποτὲ σταφυλὴ ὥριμος κατὰ τὴν παροῦσαν δεκάτην ἕκτην τοῦ Ἰουνίου, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου τούτου τελεῖται; βεβαίως εἰς κανένα· τὸ δὲ παράδοξον τοῦτο γίνεται οὕτω. Τὸ κλῆμα ἐκεῖνο τὸ φυτευθὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἔχει μὲν σταφύλια ἄωρα, ὅταν δὲ ἀρχίσῃ ἡ θεία λειτουργία ἐν τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου ἀρχίζουσι τὰ ἄσπρα σταφύλια τοῦ κλήματος νὰ μαυρίζωσι καὶ νὰ ὡριμάζωσιν· ὅταν τελειώσῃ ἡ θεία λειτουργία τότε καὶ τὰ σταφύλια γίνονται ὥριμα γλυκύτατα καὶ εἰς τὸ φαγεῖν χρησιμώτατα.