ΤΥΧΩΝ ὁ Ἅγιος καὶ θαυματουργὸς ἤκμασεν ἐπὶ τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου ἐν ἔτει υ’ (400)· ἔχων δὲ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλοχρίστους ἀφιερώθη ὑπ’ αὐτῶν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὅθεν ἀφ’ οὗ ἐμελέτησεν ἀρκετὰ τὰς Ἁγίας Γραφάς, πρῶτον μὲν ἔγινεν ἀναγνώστης καὶ ἀνεγίνωσκεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοὺς θείους Λόγους, εἶτα δὲ διὰ τὴν εἰς ὅλα ἐπιτηδειότητά του καὶ διὰ τὴν καθαρωτάτην καὶ ἀκατηγόρητον ζωήν του ἐχειροτονήθη Διάκονος ὑπὸ τοῦ ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος, Μνημονίου ὀνομαζομένοι. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκεῖνος ἐτελεύτησεν, ἀνεβιβάσθη οὗτος εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἐπισκοπῆς ὑπὸ τοῦ μεγάλου καὶ Ἁγίου Ἐπιφανίου τῆς Κύπρου. Ὅθεν διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς διδασκαλίας του ἐπέστρεψε μὲν πολλοὺς ἀπὸ τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων εἰς τὴν πρὸς Χριστὸν πίστιν, πολλοὺς δὲ ἑλληνικοὺς ναοὺς κατέστρεψε καὶ συνέτριψε τὰ ἐν αὐτοῖς εἴδωλα. Μὲ τοιαῦτα λοιπὸν κατορθώματα διαπρέψας ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, θαύματα πολλὰ καὶ ζῶν καὶ μετὰ θάνατον ἐργασάμενος, ἐκ τῶν ὁποίων ἓν ἢ δύο εἶναι ἄξιον νὰ ἀναφέρωμεν ἐνταῦθα, εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος τοῦ θείου ἀνδρός.

Ὅτε ὁ Ἅγιος ἦτο νέος ὡρίσθη ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἀρτοπώλην ὄντα, νὰ πωλῇ ἄρτους εἰς τοὺς ἀγοράζοντας· αὐτὸς ὅμως ἀντὶ νὰ πωλῇ, τοὺς ἔδιδε χάρισμα εἰς τοὺς πτωχούς. Μαθὼν τοῦτο ὁ πατήρ του ὠργίσθη, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα τοῦτο ἐπορίζετο τὰ διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ οἴκου του ἀπαραίτητα. Ὁ δὲ Τύχων ἔλεγε πρὸς τὸν πατέρα του, ὅτι δανείζει τοὺς ἄρτους εἰς τὸν Θεόν, καὶ ὅτι ἔχει ἔγγραφον χρεωστικὴν ὁμολογίαν, ὅτι τὰ ἔλαβεν ὁ Θεός· καί, ὦ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἔγινεν ἀληθὴς καὶ ἔμπρακτος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου, ἐπειδὴ καὶ αἱ ἀποθῆκαι τοῦ πατρός του εὑρέθησαν γεμᾶται ἀπὸ σῖτον περισσότερον παρ’ ὅσον ἐγέμιζον, ὅταν ἀπὸ τὸ ἁλώνιον ἐφέρετο ὁ σῖτος. Τοῦτο δὲ τὸ θαῦμα, ἂν καὶ εἶναι μεγάλον, πλὴν καὶ ἄλλοι Ἅγιοι τοιοῦτον ἐποίησαν, διότι ὁ Πανάγαθος Θεὸς δὲν λείπει ἀπὸ τοῦ νὰ δίδῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους σῖτον καὶ τὰ ἄλλα ἀγαθά του, ἵνα καὶ αὐτοὶ πλουσίως μοιράζωσι τὴν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς.