ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ὁ Ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς κατήγετο ἐκ τοῦ χωρίου Ἅγιος Βλάσιος τῶν Ἰωαννίνων, ἦτο δὲ ἐφημέριος εἰς μίαν Ἐκκλησίαν ἔξω τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἰδὼν δὲ καὶ ἀκούσας τὸ μαρτύριον τοῦ Μάρτυρος Ἱερέως Κωνσταντίνου Ρώσσου, ἦλθε καὶ αὐτὸς εἰς ἔφεσιν μαρτυρίου καὶ ἐδέετο εἰς τὸν Ἅγιον Θεὸν καθ᾽ ἡμέραν νὰ τὸν ἀξιώσῃ τοῦ ποθουμένου. Συνέβη δέ, καθὼς λέγουν, εἷς Ἱερομόναχος, Κύπριος τὸ γένος, γέρων ἑβδομηκοντούτης, αἰσχροῦ βίου ἄνθρωπος καὶ αἰσχροτέρας διαθέσεως, τυφλὸς μὲν κατὰ τὰ ὄμματα, τυφλότερος δὲ κατὰ τὸν νοῦν, παραχωρήσει Θεοῦ νὰ γίνῃ Τοῦρκος, ἂν καὶ εἰς τοιαύτην κατάστασιν καὶ εἰς τοιαύτην ἡλικίαν. Ἐκ δὲ τῆς πολλῆς τιμῆς καὶ κυβερνήσεως, τὴν ὁποίαν προσέφερον εἰς αὐτόν, εἰς τοιαύτην τυφλότητα ἔφθασεν ὁ ἄθλιος, ὥστε μετέβαινε καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἄλλων τυφλῶν, τῶν λεγομένων Σέχηδων καὶ ἀνήρχετο εἰς τὰς βαθμίδας τοῦ Γιενῆ-τζαμίου, ἐκεῖθεν δὲ ἐδίδασκε τοὺς εἰσερχομένους Ἀγαρηνοὺς τοὺς μύθους τῆς θρησκείας των, μὲ τὸν σκοπὸν νὰ τοῦ δίδωσι χρήματα διὰ νὰ κυβερνᾶται.
Μίαν ἡμέραν, ἐνῷ κατήρχετο ὁ εὐλογημένος οὗτος Ἀναστάσιος διὰ νὰ μεταβῇ εἰς τὴν ἀγοράν, διῆλθεν ἔξωθεν τοῦ Γιενῆ-τζαμίου καὶ ἰδὼν τοῦτον τὸν νέον Σαπρίκιον νὰ κάθηται εἰς τὴν κλίμακα τοῦ τζαμίου καὶ νὰ διδάσκῃ τοὺς Τούρκους, ἐπόνεσε κατὰ τὴν καρδίαν καὶ ἐστάθη καὶ παρετήρει αὐτόν, συλλογιζόμενος καὶ ἀπορῶν ἀπὸ ποῖον ὕψος τῆς οὐρανίου γνώσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκρημνίσθη εἰς τοιοῦτον βάθος ἀπογνώσεως, ὡς ἄλλος Ἑωσφόρος. Ἰδόντες δὲ αὐτὸν οἱ παρατυχόντες ἐκεῖ Ἀγαρηνοὶ ἱστάμενον ἐκστατικὸν καὶ σιωπῶντα, εἶπον πρὸς τὸν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα μὲ τὴν συνηθισμένην των βαρβαρότητα. «Μπρέ, παπᾶ, βλέπεις αὐτὸν τὸν Σέχην; Καὶ αὐτὸς παπᾶς ἦτο καὶ ἐγνώρισε τὴν πίστιν μας καὶ ἔγινε Τοῦρκος· ἔλα νὰ γίνῃς καὶ σὺ Τοῦρκος, διὰ νὰ κερδίσῃς τὸν Παράδεισον». Ταῦτα καὶ ἄλλα ἔλεγον οἱ Ἀγαρηνοί. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀναστάσιος ἤνοιξε τὸ εὐλογημένον στόμα του καὶ ἀπήντησε πρὸς αὐτούς· «Ὦ τυφλοὶ καὶ πεπλανημένοι, τί τὸν ἀκούετε; Αὐτὰ τὰ ὁποῖα σᾶς λέγει εἶναι ὅλα ψέματα. Σεῖς, οἵτινες εἶσθε ἀπὸ προγόνων Τοῦρκοι, αὐτὸν τὸν σαπρόγερον ἐξελέξατε διὰ νὰ σᾶς διδάξῃ τὴν πίστιν, τὸν ὁποῖον ἐγκατέλειψεν ὁ Θεὸς διὰ τὴν πολλήν του κακίαν καὶ ἠρνήθη τὴν πίστιν του, τώρα εἰς τὰ γηρατεῖα; Ποῦ γνωρίζει τὴν πίστιν σας αὐτός, ὁ ὁποῖος ἀκόμη δὲν ἰατρεύθη ἀπὸ τὴν τύφλωσίν του; Κρῖμα εἰς τὴν γνῶσίν σας, καὶ λέγετε ὅτι ἔχετε καὶ πίστιν».